Merry Xmas
Door: Inge Ligtvoet
Blijf op de hoogte en volg Inge
21 December 2010 | Nigeria, Calabar
Eenentwintig december, de winter is officieel begonnen. Foto’s op internet tonen een Nederland met 20 cm sneeuw, lange files, geen treinverkeer en heel veel gefrustreerde mensen. Maar ze tonen ook heel veel pracht en pret: witte bomen, bevroren Leidse grachten, kinderen in de sneeuw, volwassenen die sneeuwpoppen maken en overal de oplichtende guirlandes en kleurrijke kerstbomen op de achtergrond. Ik herinner me hoe ik vorig jaar rond deze tijd eens keihard op m’n snufferd ben gegaan door de gladheid en bedenk me dat dat toch wel anders is dan door m’n enkel gaan omdat ik te snel wilde oversteken voor het razende verkeer in Calabar. Het is eenentwintig december, een dag waarop ik meestal in Kaatsheuvel ben, uitkijkend naar het Kerstfeest dat gaat komen. Bij de kerstboom en de haard, met kerstkransjes van chocolade en een mok warme chocolademelk.
Kerst is een belangrijk feest in Calabar. Sterker nog, de stad is kerst. Zeg je Calabar, dan zeg je ‘Merry Christmas’. Toen ik hier in augustus aankwam zag ik op alle politiehokjes op de weg al de tekst: ‘Welcome to Calabar. Merry Xmas.’ De stad leeft 11 maanden lang uit naar December, om vervolgens de hele maand feest te vieren en zich vanaf 2 januari weer te bekommeren om het feest in 2011. De stad is in de afgelopen 4 weken getransformeerd tot een ander fenomeen. Was het altijd al een schone en groene stad, nu is het een schone, groene en volledig opgeknapte stad. Alle hotels en publieke gebouwen werden vanaf half november opgeschilderd en zelfs de zwartwitte markering langs de stoepranden werd met een kwastje in de hand door een tiental schilders bijgewerkt. De stad straalt en ademt Kerst. Hoewel stroom een zeldzaam verschijnsel is in dit land, is Calabar ’s avonds volledig verlicht. Alle rotondes hebben speciale kerstversieringen, met veel lampjes en tierelantijntjes. Restaurants hebben rode en groene doeken uit de opbergkast gehaald en versieren hun gevels. Iedere dag is er wel iemand die me een fijne kerst toewenst. Ja, het feest is hier aangebroken, zonder sneeuw , maar met een gevoelstemperatuur van zeker 35 graden.
Kerst betekent hier vooral avond na avond drankjes doen en verse vis van de barbecue eten in het Cultural Centre. Dit culturele centrum van Calabar is omgebouwd tot een festivalterrein met zeker 160 verschillende barretjes, eettentjes en winkeltjes, om maar niet te spreken over de velden waarop men kan tafeltenissen of kan biljarten of de gamezone waar kinderen op een lange rij televisies in de openlucht Nintendospelletjes spelen. Het volume van de Nigeriaanse populaire muziek staat op stand mega en mensen proberen op allerlei manieren geld te verdienen. Er loopt een jongen rond die wat witte schmink op z’n huid smeert en vervolgens bij alle tafeltjes echt ontzettend slecht gaat dansen en dan geld vraagt en, wellicht meer bijzonder, dat ook krijgt. Wellicht ga ik binnenkort hetzelfde proberen.
In het stadion vlakbij het Cultural Centre zijn iedere avond optredens van artiesten. De ene avond staat in het teken van reggae, de volgende heeft het thema ‘jazz’. Populaire artiesten van Nigeria, zeg maar de Guus Meeuwissen en Marco Borsato’s van dit land, komen optreden in het stadion en iedereen mag naar dat concert toe: gratis en voor niks. Allemaal gesponsord door de lokale overheid en verschillende banken in de stad. Maar Nigeria zou Nigeria niet zijn, als je ook weleens een concertje misloopt. Ik had al weken mijn zinnen gezet op het concert van Duncan Mighty uit Port Harcourt, dat afgelopen vrijdag zou plaatsvinden, maar door onbekende redenen ging dat concert niet door. Stonden we dan met duizenden uitzinnige fans. Toch jammer. Ik hoop dat P Square volgende week dinsdag wel komt opdagen. Naar dat optreden kijk ik al uit sinds april.
Kerst in Calabar betekent ook een stijging van prijzen in de stad. Taxi’s verdubbelen hun tarieven, 100 naira beltegoed kost 110 naira en drankjes zijn percentueel aanzienlijk gestegen. Verse vis kost 7,50, wat natuurlijk bizar is. Het betekent ook drukte in de stad. Files, opstoppingen, agressieve Nigerianen, scheldpartijen op straat; het hoort er allemaal bij. Zo ging ik afgelopen woensdag met Henry naar een feest van een vriend aan de andere kant van de stad. We namen een taxi die godzijdank nog niet zijn prijzen had verdubbeld, maar kwamen na 200 meter al vast te staan in een lange file. Wat bleek? Er was een dry run voor het Carnival (Braziliaansachtig carnaval op 27 december, dat het hoogtepunt van de festiviteiten vormt) door de straten va Calabar. Alle bands liepen en dansten door de stad en daarom had de politie spontaan alle wegen afgezet. Niet vooraf aangekondigd, geen alternatieve routes. Nigerianen hebben geen geduld als het op vervoer aankomt en dus werd de tegengestelde baan ook gebruikt en doken taxi’s massaal donkere steegjes in ter omzeiling, waardoor het verkeer in de hele stad letterlijk potdicht stond. Passagiers werden boos op de taxichauffeurs, maar die baalden zelf net zo hard. Wij stapten uit en besloten dan maar naar die dry run te gaan kijken. Wat een fantastisch feest! Honderden bandleden die uitbundig dansten (en Nigerianen kunnen dansen!) op hippe muziek. Publiek dat razend enthousiast was en spontane danscompetities op straat, waarbij kleine meisjes van 4 dansen alsof ze recht uit een clip van Little Wayne zijn gekomen. Het was die avond dat ik voor het eerst besefte dat Kerst in Calabar wellicht toch wel leuk zou gaan worden, ook al ben ik helemaal alleen.
Door al mijn ervaringen met hekserij in de kerk, kwam ik tot de conclusie dat er een interessante link is tussen stad en ‘platteland’. Mijn eerste weken in Calabar werden getekend door bulderend gelach telkens wanneer ik mijn onderzoek introduceerde, en vervolgens kreeg ik steevast de opmerking: ‘Maar waarom ben je in Calabar. Er is hier geen hekserij, daarvoor moet je naar de dorpen.’ Dit krijg ik nog steeds vaak te horen. Daarnaast wordt in de kerk heel erg gefocust op het idee dat je het gedachtegoed van je ouders’ dorp achter je moet laten en in het hier en nu moet leven. Vaak zijn mensen ziek doordat iemand in hun dorp een altaar heeft of doordat je oom een heks is en voorkomt dat je bereikt wat je wil bereiken. Een man in de kerk werd laatste naar voren gehaald. Blijkbaar had hij een alcoholprobleem. Volgens de profeet zou hij dit probleem nooit te boven komen. Iemand in zijn familie had een fles drank begraven in zijn dorp en zolang die fles daar begraven lag, zou de man verslaafd blijven. Hij moest daarom vasten en bidden én naar het dorp gaan om de fles te vernietigen. Dit moet met de profeet, maar die heeft daar geen tijd voor, zo waren zijn woorden. De man werd terug naar zijn plaats gestuurd, nadat hij een flinke offering had gegeven. Het is niet het enige voorbeeld van hekserij vanuit je geboortedorp/ het dorp van je ouders, sterker nog, in bijna alle gevallen komt de hekserij uit je dorp. Bovendien is het interessant te ontdekken dat zelfs binnen de stadsgrenzen van Calabar de meer rurale gebieden worden gezien als bron van hekserij. Zo ben ik vorige week op tweedaagse crusade (kruistocht, maar dat klinkt zo Thea Beckman) gegaan met My Father! My Father!! naar Edim Otop en Atimbo (twee straten/wijken in de stad). Volgens de profeet en overigens ook vele anderen aan wie ik het vroeg, is daar veel hekserij te vinden. Het zijn de onderontwikkelde gedeeltes van de stad die dus aangewezen worden als vatbaar voor hekserij. Er lijkt dus een sterke link te zijn tussen hekserij en het rurale tegenover de moderniteit en nieuwe religie (Pinkstergemeentes) van het urbane (de stad). Dit is iets waarop ik de laatste weken wil gaan focussen, als ik mijn motivatie weer een beetje op peil heb, want dit onderzoek en met name dit land vreet energie en daarmee knabbelt het mijn relativeringsvermogen langzaam maar zeker aan, wat niet bevorderlijk is, moet ik toegeven. Maar goed, het opmerkelijke is nu dat dátgene waarop ik nu juist wil focussen in mijn onderzoek, hetgene is dat me deze Kerst alleen doet zijn.
Calabar trekt namelijk massaal naar huis. Terwijl de stad volstroomt met toeristen uit het hele land die zogezegd ‘terugkomen voor de Kerst’, vertrekken al mijn vrienden en kenissen voor de feestdagen naar hun dorpen. In de Nigerdelta liggen die dorpen voornamelijk, daar waar ik alleen voet aan land kan zetten als er een legertje politie met me aan het kerstdiner zit. De familie op mijn compound vertrekt naar hun dorp (en ja, daarvoor heb ik heel hard PRAISE THE LORD geroepen, zeker nadat ik vanmorgen om half zes wederom eenvierde van de waterrekening voor mijn kiezen kreeg en ik een uitbrander kreeg van mijn huisbaas over het feit dat mijn ouders slechts een keer op bezoek waren geweest en het gezeur als ik een keertje niet naar de kerk ga of over het feit dat ik weleens een drankje doe en soms laat thuiskom), mijn beste vrienden reizen af naar hun families en ik blijf alleen achter. Alleen, met al die mensen die terug zijn gekomen voor Kerst. En met veel te dure verse vis van de barbecue.
Kerst is een belangrijk feest in Calabar. Sterker nog, de stad is kerst. Zeg je Calabar, dan zeg je ‘Merry Christmas’. Toen ik hier in augustus aankwam zag ik op alle politiehokjes op de weg al de tekst: ‘Welcome to Calabar. Merry Xmas.’ De stad leeft 11 maanden lang uit naar December, om vervolgens de hele maand feest te vieren en zich vanaf 2 januari weer te bekommeren om het feest in 2011. De stad is in de afgelopen 4 weken getransformeerd tot een ander fenomeen. Was het altijd al een schone en groene stad, nu is het een schone, groene en volledig opgeknapte stad. Alle hotels en publieke gebouwen werden vanaf half november opgeschilderd en zelfs de zwartwitte markering langs de stoepranden werd met een kwastje in de hand door een tiental schilders bijgewerkt. De stad straalt en ademt Kerst. Hoewel stroom een zeldzaam verschijnsel is in dit land, is Calabar ’s avonds volledig verlicht. Alle rotondes hebben speciale kerstversieringen, met veel lampjes en tierelantijntjes. Restaurants hebben rode en groene doeken uit de opbergkast gehaald en versieren hun gevels. Iedere dag is er wel iemand die me een fijne kerst toewenst. Ja, het feest is hier aangebroken, zonder sneeuw , maar met een gevoelstemperatuur van zeker 35 graden.
Kerst betekent hier vooral avond na avond drankjes doen en verse vis van de barbecue eten in het Cultural Centre. Dit culturele centrum van Calabar is omgebouwd tot een festivalterrein met zeker 160 verschillende barretjes, eettentjes en winkeltjes, om maar niet te spreken over de velden waarop men kan tafeltenissen of kan biljarten of de gamezone waar kinderen op een lange rij televisies in de openlucht Nintendospelletjes spelen. Het volume van de Nigeriaanse populaire muziek staat op stand mega en mensen proberen op allerlei manieren geld te verdienen. Er loopt een jongen rond die wat witte schmink op z’n huid smeert en vervolgens bij alle tafeltjes echt ontzettend slecht gaat dansen en dan geld vraagt en, wellicht meer bijzonder, dat ook krijgt. Wellicht ga ik binnenkort hetzelfde proberen.
In het stadion vlakbij het Cultural Centre zijn iedere avond optredens van artiesten. De ene avond staat in het teken van reggae, de volgende heeft het thema ‘jazz’. Populaire artiesten van Nigeria, zeg maar de Guus Meeuwissen en Marco Borsato’s van dit land, komen optreden in het stadion en iedereen mag naar dat concert toe: gratis en voor niks. Allemaal gesponsord door de lokale overheid en verschillende banken in de stad. Maar Nigeria zou Nigeria niet zijn, als je ook weleens een concertje misloopt. Ik had al weken mijn zinnen gezet op het concert van Duncan Mighty uit Port Harcourt, dat afgelopen vrijdag zou plaatsvinden, maar door onbekende redenen ging dat concert niet door. Stonden we dan met duizenden uitzinnige fans. Toch jammer. Ik hoop dat P Square volgende week dinsdag wel komt opdagen. Naar dat optreden kijk ik al uit sinds april.
Kerst in Calabar betekent ook een stijging van prijzen in de stad. Taxi’s verdubbelen hun tarieven, 100 naira beltegoed kost 110 naira en drankjes zijn percentueel aanzienlijk gestegen. Verse vis kost 7,50, wat natuurlijk bizar is. Het betekent ook drukte in de stad. Files, opstoppingen, agressieve Nigerianen, scheldpartijen op straat; het hoort er allemaal bij. Zo ging ik afgelopen woensdag met Henry naar een feest van een vriend aan de andere kant van de stad. We namen een taxi die godzijdank nog niet zijn prijzen had verdubbeld, maar kwamen na 200 meter al vast te staan in een lange file. Wat bleek? Er was een dry run voor het Carnival (Braziliaansachtig carnaval op 27 december, dat het hoogtepunt van de festiviteiten vormt) door de straten va Calabar. Alle bands liepen en dansten door de stad en daarom had de politie spontaan alle wegen afgezet. Niet vooraf aangekondigd, geen alternatieve routes. Nigerianen hebben geen geduld als het op vervoer aankomt en dus werd de tegengestelde baan ook gebruikt en doken taxi’s massaal donkere steegjes in ter omzeiling, waardoor het verkeer in de hele stad letterlijk potdicht stond. Passagiers werden boos op de taxichauffeurs, maar die baalden zelf net zo hard. Wij stapten uit en besloten dan maar naar die dry run te gaan kijken. Wat een fantastisch feest! Honderden bandleden die uitbundig dansten (en Nigerianen kunnen dansen!) op hippe muziek. Publiek dat razend enthousiast was en spontane danscompetities op straat, waarbij kleine meisjes van 4 dansen alsof ze recht uit een clip van Little Wayne zijn gekomen. Het was die avond dat ik voor het eerst besefte dat Kerst in Calabar wellicht toch wel leuk zou gaan worden, ook al ben ik helemaal alleen.
Door al mijn ervaringen met hekserij in de kerk, kwam ik tot de conclusie dat er een interessante link is tussen stad en ‘platteland’. Mijn eerste weken in Calabar werden getekend door bulderend gelach telkens wanneer ik mijn onderzoek introduceerde, en vervolgens kreeg ik steevast de opmerking: ‘Maar waarom ben je in Calabar. Er is hier geen hekserij, daarvoor moet je naar de dorpen.’ Dit krijg ik nog steeds vaak te horen. Daarnaast wordt in de kerk heel erg gefocust op het idee dat je het gedachtegoed van je ouders’ dorp achter je moet laten en in het hier en nu moet leven. Vaak zijn mensen ziek doordat iemand in hun dorp een altaar heeft of doordat je oom een heks is en voorkomt dat je bereikt wat je wil bereiken. Een man in de kerk werd laatste naar voren gehaald. Blijkbaar had hij een alcoholprobleem. Volgens de profeet zou hij dit probleem nooit te boven komen. Iemand in zijn familie had een fles drank begraven in zijn dorp en zolang die fles daar begraven lag, zou de man verslaafd blijven. Hij moest daarom vasten en bidden én naar het dorp gaan om de fles te vernietigen. Dit moet met de profeet, maar die heeft daar geen tijd voor, zo waren zijn woorden. De man werd terug naar zijn plaats gestuurd, nadat hij een flinke offering had gegeven. Het is niet het enige voorbeeld van hekserij vanuit je geboortedorp/ het dorp van je ouders, sterker nog, in bijna alle gevallen komt de hekserij uit je dorp. Bovendien is het interessant te ontdekken dat zelfs binnen de stadsgrenzen van Calabar de meer rurale gebieden worden gezien als bron van hekserij. Zo ben ik vorige week op tweedaagse crusade (kruistocht, maar dat klinkt zo Thea Beckman) gegaan met My Father! My Father!! naar Edim Otop en Atimbo (twee straten/wijken in de stad). Volgens de profeet en overigens ook vele anderen aan wie ik het vroeg, is daar veel hekserij te vinden. Het zijn de onderontwikkelde gedeeltes van de stad die dus aangewezen worden als vatbaar voor hekserij. Er lijkt dus een sterke link te zijn tussen hekserij en het rurale tegenover de moderniteit en nieuwe religie (Pinkstergemeentes) van het urbane (de stad). Dit is iets waarop ik de laatste weken wil gaan focussen, als ik mijn motivatie weer een beetje op peil heb, want dit onderzoek en met name dit land vreet energie en daarmee knabbelt het mijn relativeringsvermogen langzaam maar zeker aan, wat niet bevorderlijk is, moet ik toegeven. Maar goed, het opmerkelijke is nu dat dátgene waarop ik nu juist wil focussen in mijn onderzoek, hetgene is dat me deze Kerst alleen doet zijn.
Calabar trekt namelijk massaal naar huis. Terwijl de stad volstroomt met toeristen uit het hele land die zogezegd ‘terugkomen voor de Kerst’, vertrekken al mijn vrienden en kenissen voor de feestdagen naar hun dorpen. In de Nigerdelta liggen die dorpen voornamelijk, daar waar ik alleen voet aan land kan zetten als er een legertje politie met me aan het kerstdiner zit. De familie op mijn compound vertrekt naar hun dorp (en ja, daarvoor heb ik heel hard PRAISE THE LORD geroepen, zeker nadat ik vanmorgen om half zes wederom eenvierde van de waterrekening voor mijn kiezen kreeg en ik een uitbrander kreeg van mijn huisbaas over het feit dat mijn ouders slechts een keer op bezoek waren geweest en het gezeur als ik een keertje niet naar de kerk ga of over het feit dat ik weleens een drankje doe en soms laat thuiskom), mijn beste vrienden reizen af naar hun families en ik blijf alleen achter. Alleen, met al die mensen die terug zijn gekomen voor Kerst. En met veel te dure verse vis van de barbecue.
-
21 December 2010 - 10:04
Maaike:
Vanochtend drie kwartier te voet van huis naar werk geploeterd door de sneeuw. Vanmiddag weer terug ploeteren. Ik wil ook naar een sneeuwvrij land. NU! -
21 December 2010 - 12:27
Marie-jose:
hoe anders om kerst te vieren met zon ,lijkt mijn ook niet leuk.
Maar dit weer vind ik ook niet leuk ik voel mijn altijd erg opgesloten met sneeuw.
Dus wil ik wel 5 graden en gewoon de stenen van de straat zien.
Maar ik zou ook niet met 40 graden kerst willen vieren .
Dus het is voor ons alle 2 wat maar het lijkt mijn toch wel moeilijk om zover weg te zijn van iedereen.
Daarom wens ik dat jij het toch erg leuk krijgt met de kerst met alle mensen die je dit half jaar hedt leren kennen ,ik zal aan je denken en straks als kerst met veel belangsteling weer naar je verhaal uitkijken om te weten hoe het is bevallen daar.
ik wens je veel goeds toe voor 2011 -
21 December 2010 - 12:37
Ymke:
Advanced Merry Christmas, en oud en nieuw wordt er eentje om nooit meer te vergeten ;) Tot snel! X -
21 December 2010 - 12:44
Corine:
Hoi Inge,
ook voor jou hele fijne kerstdagen, is wel heel bijzonder, kerst in de zon.
Groetjes Corine -
21 December 2010 - 15:57
Hester:
Ha vet, Psquare! :-)
Hopen dat het doorgaat, veel plezier alvast en natuurlijk hele fijne feestdagen!
Groetjes -
21 December 2010 - 16:29
Gwen:
He Inge! Wat een geweldige verhalen toch weer. Hoop dat je ondanks alles toch nog mooie kerstdagen gaat beleven! Geniet er nog even van en succes met je onderzoek. Ik ga ook over 2 weekjes eindelijk weer naar afrika :-D! Kus -
21 December 2010 - 16:31
Marieke En Jelle:
Hey Inge,
ook voor jou een fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar!
Enne, volgend jaar wordt de familie weer uitgebreid met een jongetje hoor! Alles zit erop en aan en hij groeit goed zeggen ze dus....afwachten tot eind april.
Geniet van een warme kerst en tot volgend jaar.
groetjes -
21 December 2010 - 19:50
Kees En Joke Bos:
Wij hopen dat je toch een fijne kerst hebt Inge en wensen je alle goeds voor 2011. -
21 December 2010 - 21:07
Gerard Pulles:
hallo Inge.
heel veel groetjes en een fijne kerst toewenst vanuit een besneeuwd Kaatsheuvel.
het zal voor jou wel heel anders zijn met +35 iets om nooit meer te vergeten net als de rest van je ervaringen.
ik lees je verhalen steeds met veel plezier.ga zo door want het begint al te korten.
veel succes.
gr.van alle Pullestijnen -
21 December 2010 - 22:54
Tante Dini:
Hoy Inge
Leuk weer iets van je te horen.
Nou hier kun je inderdaad het beste je fiets maar in de garage laten staan,
`t is niet te doen met al die sneeuw hier, maar wel mooi om te zien natuurlijk.
Wij hebben al een heel verhaal gehoord en enkele foto`s bewonderd bij jullie pap en mam nou het ziet er wel kleurig uit hoor.
Wij wensen jou natuurlijk ook een hele mooie Kerst toe,
en een prachtig 2011 !!!
En natuurlijk maak er nog wat mooi`s van !!!
Liefs Tante Dini xxx
-
22 December 2010 - 08:51
Ella:
Ha die Inge,
Gewéldig, om weer eens een leuk verslag van je te lezen....
Meid, ik wens je fijne kerstdagen en een heel goed, gelukkig
en vooral gezond 2011 !!
(denk je nog aan mijn "waarschuwing" ??)
Tot in februari, groetjes vanuit een zeer rustige
bibliotheek, Ella -
22 December 2010 - 17:22
Lilian:
Wens jou toch een hele gezellige kerst! Dat gaat heus wel lukken met al die "nieuwe" mensen (met weer nieuwe verhalen) en die veel te dure vis! Wie weet hoe gezellig dat gaat worden! -
22 December 2010 - 21:00
Sjannie:
Ha Inge
Vanuit een koud Goirle wensen we je warme kerstdagen. En een spetterend uiteinde van 2010 samen met onze kids!! Heel apart jullie samen in Nigeria! En dat allemaal door de vakantie's in Center Parcs!!
Wij als oudjes slaan ons hier dapper door de kou!!
Heel veel succes nog, en de allerbeste wensen voor 2011!!!
Heel veel lieve groeten
Wim ,Sjannie, Arjan, Kimberly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
