Cherry en Benedict
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
31 Augustus 2010 | Nigeria, Calabar
Met zoveel nieuwe indrukken van een land is het soms moeilijk om een samenhangende blog te schrijven met een titel die de inhoud samenvat. Een verslag van dag-tot-dag of gaat na een paar weken vervelen, en het zou bovendien geen recht doen aan de écht bijzondere gebeurtenissen in dit land. Deze week daarom een blog met een speciale titel, omdat de afgelopen week niet anders samengevat kan worden dan met de namen van twee heel bijzondere mensen: Cherry en Benedict.
Woensdag 25 augustus zat ik er rond het middaguur even helemaal doorheen. Terwijl ik boek na boek kreeg aangereikt van het hoofd van de nationale bibliotheek hier in Calabar, regende het buiten keihard. Ik was nu al bijna twee weken op zoek naar een huis hier in deze stad. Veel kamers had ik al van binnen gezien, maar ze waren of belachelijk duur of in slechte buurten. Toen Dr. Ebong, van het departement Economie hier aan de universiteit, mij belde om te vertellen dat een van zijn studenten woonruimte had gevonden, had ik daar een hard hoofd in. Vol verbazing was ik dan ook toen Benedict, zijn student, samen met zijn vriend Manner een leuke en betaalbare kamer in de wijk achter de universiteit had gevonden. Ik zei ja tegen de kamer, had die nacht vreselijke nachtmerries (lees: vrees voor het onbekende), maar was opgelucht toen Benedict me de volgende ochtend op kwam halen om de huur te gaan betalen. Eindelijk kwam er een einde aan mijn zoektocht naar woonruimte, die zo’n beetje al mijn tijd en beltegoed in de eerste twee weken had opgeslokt.
Na het betalen van de huur was het tijd om naar de markt te gaan voor de inrichting. Ik vroeg Benedict en Manner waar ik het beste mijn spullen kon kopen, en hoeveel alles ongeveer zou kosten. We maakten een kostenplaatje en een prioriteitenlijstje (kijk, dan heb je nog eens wat aan masterstudenten Economie!) en daarna stonden de twee erop mij met hun auto naar de markt te brengen. En dat was niet het enige. Want ga maar eens winkelen met twee mannen die niet naar huis gaan voor ze de allerallerlaagste prijs voor een product hebben weten te ontfutselen bij de verschillende marktvrouwen en mannen. De vooraf berekende kosten van de verschillende spullen bleken daardoor veel lager uit te vallen en dat is voor ons Nederlanders natuurlijk altijd goed nieuws!
Onderweg aten we in een restaurant lokaal voedsel. Manner en Benedict hebben zich rotgelachen om de manier waarop ik mijn eten naar binnen werkte, maar ondertussen kwam ik niet meer bij toen Manner bekende dat zijn favoriete Nederlandse voetballer Danny Blind was. Ik heb al veel namen voorbij horen komen, maar Danny Blind?! Meneer Blind zou van het bestaan van deze Nigeriaanse jongen moeten afweten en door hem zijn biografie laten schrijven: Manner wist álles van Danny Blind. Manner wist ook alles van Benedict. Hij mocht er eigenlijk nog niet teveel over kwijt, maar Benedict zou in december gaan trouwen en ik werd gelijk uitgenodigd (mag ik jullie eraan herinneren dat ik de jongen net een uur of 6 kende). Ik was meteen erg enthousiast – de eerste bruiloft hier in Nigeria (en in Afrika) waarop ik zélf ben uitgenodigd – en vanaf dat moment wist Benedict dat hij me álles moest vertellen over het huwelijk in Nigeria. Nieuwsgierig als ik ben vroeg ik naar het traditionele huwelijk, het huwelijk in de kerk en zelfs naar de bruidsschat. Open als Benedict is, vertelde hij me alles en liet mij in complete choque achter. Laat ik het zo zeggen: ik ben blij dat ik geen Nigeriaanse man ben die op het punt staat van trouwen…
Vier uur winkelen en een matras, beddengoed, keukengerei, schoonmaakspullen, cooking stove en een spiegel later, brachten de jongens me weer naar mijn nieuwe kamer. Onderweg haalden we Benedict’s verloofde Cherry op. Het klikte gelijk en we spraken af dat ze mij de volgende dag zouden helpen met de grotere spullen – een koelkast, tafel en stoelen en een generator.
Een generator ja. Ik zou een heel blog kunnen wijden aan dit fenomeen. In Nederland kennen we generatoren vooral van de ziekenhuizen. Mocht er een keer een stroomstoring zijn, dan hebben we in ieder geval nog stroom om de zieke mensen in leven te houden, maar hier in Nigeria is de generator van een heel ander kaliber. Een generator is een essentieel deel van je inboedel, want electriciteit in Nigeria is alles behalve constant. Sterker nog, er is vaker geen stroom dan wel stroom. Ieder huis heeft dan ook twee centrale stopcontacten: eentje voor NEPA (gewone electriciteit) en eentje voor de Gen, zoals de generator hier liefkozend afgekort wordt. Het geluid van generatoren is vreselijk, de afvalstoffen die ze verspreiden nog veel erger. Zei ik altijd dat het in Ghana naar barbecue ruikt, in Nigeria ruikt het vooral naar een Shell station op afstand. Ik geloof dat ik het niet zo heb op generatoren, maar omdat ook ik nu een eigen huishouden vorm, moest ik eraan geloven. Gelukkig heeft het gezin waarbij ik op het erf woon iets in huis waardoor er in dit huis het grootste deel van de dag stroom is – hoef ik tenminste niet zoveel te klungelen met een machine.
Ik sliep die nacht nog in het hotel, de volgende dag zou ik verhuizen naar Satellite Town, de wijk achter de universiteit. De volgende ochtend brachten Benedict en Cherry me naar de bank om geld te halen en vervolgens reden we naar Watt Market om daar alle spullen aan te schaffen. De dag daarvoor was er veel geld bespaard, maar Benedict scheen die ochtend alles op alles te willen zetten. Ik lieg niet als ik zeg dat we anderhalf uur hebben onderhandeld over mijn koelkast en generator, wat resulteerde in een ‘korting’ van 50 euro. Ook in het winkeltje van de gordijnen hebben we veel tijd doorgebracht – Cherry discusieerde hevig over de kleurstellingen en de prijs en uiteindelijk konden we ook daarop weer veel besparen. Toen we terug naar mijn huisje reden, vroegen ze wat ik de volgende dag zou gaan doen. Zij zouden naar haar ouders in Akwa Ibom reizen. Ik zei dat ik van plan was thuis te blijven en eigenlijk nog niet echt wist wat ik wilde gaan doen. Ik zag aan ze dat ze bezorgd waren en uiteindelijk vroegen ze me of ik mee wilde reizen naar Uyo, de hoofdstad van de buurstaat Akwa Ibom. Zaterdag waren er namelijk lokale verkiezingen in Calabar en hoewel deze waarschijnlijk niet gevaarlijk zouden zijn, zou het openbare leven in de stad platliggen en zou ik aan huis gekluisterd zijn. Ze vroegen of ik het niet veel leuker zou vinden om het weekend door te brengen met hun. Het leek me fantastisch. Akwa Ibom is dé staat waar kindhekserij voorkomt, nog meer dan hier in Calabar (maar omdat Akwa Ibom deel uitmaakt van de Niger Delta was het niet veilig om daar mijn onderzoek te doen). De documentaire ‘Saving Africa’s Witch Children’ is in deze staat gedraaid en ik was meer dan nieuwsgierig naar de mensen daar. Dus toen we mijn spullen in het huisje hadden gezet, vertrokken we naar Uyo.
Ik viel met m’n neus in de boter. Toen we om zeven uur ’s avonds aankwamen in een dorpje net buiten de hoofdstad, waren de zusjes van Cherry in alle staten. De lichten moesten uit en niemand mocht naar buiten. Er was een traditioneel festival bezig in het dorp, maar vrouwen mochten gedurende dat festival niet naar buiten. Een masker (volgens de meiden half mens, half beest) loopt door de straten en doodt alles wat op zijn pad komt: niemand mag het ding zien. Cherry’s jongste zusje was doodsbang, terwijl ik rustig doorvroeg naar het fenomeen. Het boeide me dat de meiden de verhalen die ze over het masker hadden gehoord geloofden, zonder dat ze het ooit echt hadden gezien. Het deed me denken aan hekserij. Toen de moeder van Cherry later die avond vroeg wat het onderwerp van mijn onderzoek was, begon iedereen keihard te lachen: ‘Did you just say WITCHCRAFT?’
Deze gebeurtenis opende de volgende ochtend mijn eerste interview. Benedict heeft me vreselijk veel verteld over hekserij, niet alleen de feiten, maar ook zijn mening. Ik kreeg soms het idee dat hij het vervelend vond dat ik dit onderzoek deed, maar na uren gesproken te hebben, zei hij: ‘Inge, I’m very happy you are doing this research. I’m sure it will help us a lot. We need to know the facts and the stories.’
In het dorpje vlakbij Uyo at ik voor het eerst de befaamde Afang soup en fufu. Maar ik at ook veel salade, want Cherry had door dat ik dat heel lekker vond. Net zoals yoghurt en crackers. Ik werd verwend door haar en haar familie en ik leerde in twee dagen koken, haken en Ibibio, de taal die ze in Akwa Ibom spreken. Toen we zondagmiddag terug naar Calabar vertrokken, vond ik het jammer dat ik het gezin moest verlaten. Ik ga er zeker nog eens naar terug. Onderweg naar Calabar werden we meerdere keren door de politie aangehouden: ze dachten dat Cherry en Benedict me ontvoerd hadden, maar niets was minder waar. Cherry en Benedict waren in een paar dagen vrienden geworden, twee mensen waarbij ik me ontzettend thuis voel en ze deden en doen niets anders dan mij mee op sleeptouw nemen…
Toen ik zondagavond een leger aan kakkerlakken in mijn huisje ontdekte, belde ik ze wakker. Het was dat ik ze gesmeekt heb het niet te doen, maar ze stonden op het punt naar me toe te komen om direct het huis te reinigen met insecticide. Benedict stond daardoor de volgende ochtend al vroeg voor de deur. ‘Where are those cockroaches? I’m here to kill them all!’ Na het huisje bespoten te hebben, vertrokken we weer samen naar de markt voor de laatste spulletjes. Benedict bevestigde die middag de gordijnen, repareerde de lamp in de badkamer en hielp me bij het in elkaar zetten van mijn tafel. Toen hij vroeg of ik hem wilde helpen met het vinden van wat artikelen voor zijn studie en masteronderzoek en het geven van tips over onderzoeksvoorstellen schrijven en PhD’s in Nederland, was ik blij dat ik eindelijk iets voor hem terug kon doen. De hele middag heb ik mezelf verdiept in economische theorieën en brain drain. Benedict heeft passie voor ontwikkelingseconomie en onderzoek en wil niets liever dan een academische carrière. Ik hoop hem gistermiddag met mijn toegang tot online artikelen een klein beetje op weg te hebben kunnen helpen.
Cherry en Benedict: twee mensen die in een paar dagen niet alleen vrienden zijn geworden, maar ook familie.
Woensdag 25 augustus zat ik er rond het middaguur even helemaal doorheen. Terwijl ik boek na boek kreeg aangereikt van het hoofd van de nationale bibliotheek hier in Calabar, regende het buiten keihard. Ik was nu al bijna twee weken op zoek naar een huis hier in deze stad. Veel kamers had ik al van binnen gezien, maar ze waren of belachelijk duur of in slechte buurten. Toen Dr. Ebong, van het departement Economie hier aan de universiteit, mij belde om te vertellen dat een van zijn studenten woonruimte had gevonden, had ik daar een hard hoofd in. Vol verbazing was ik dan ook toen Benedict, zijn student, samen met zijn vriend Manner een leuke en betaalbare kamer in de wijk achter de universiteit had gevonden. Ik zei ja tegen de kamer, had die nacht vreselijke nachtmerries (lees: vrees voor het onbekende), maar was opgelucht toen Benedict me de volgende ochtend op kwam halen om de huur te gaan betalen. Eindelijk kwam er een einde aan mijn zoektocht naar woonruimte, die zo’n beetje al mijn tijd en beltegoed in de eerste twee weken had opgeslokt.
Na het betalen van de huur was het tijd om naar de markt te gaan voor de inrichting. Ik vroeg Benedict en Manner waar ik het beste mijn spullen kon kopen, en hoeveel alles ongeveer zou kosten. We maakten een kostenplaatje en een prioriteitenlijstje (kijk, dan heb je nog eens wat aan masterstudenten Economie!) en daarna stonden de twee erop mij met hun auto naar de markt te brengen. En dat was niet het enige. Want ga maar eens winkelen met twee mannen die niet naar huis gaan voor ze de allerallerlaagste prijs voor een product hebben weten te ontfutselen bij de verschillende marktvrouwen en mannen. De vooraf berekende kosten van de verschillende spullen bleken daardoor veel lager uit te vallen en dat is voor ons Nederlanders natuurlijk altijd goed nieuws!
Onderweg aten we in een restaurant lokaal voedsel. Manner en Benedict hebben zich rotgelachen om de manier waarop ik mijn eten naar binnen werkte, maar ondertussen kwam ik niet meer bij toen Manner bekende dat zijn favoriete Nederlandse voetballer Danny Blind was. Ik heb al veel namen voorbij horen komen, maar Danny Blind?! Meneer Blind zou van het bestaan van deze Nigeriaanse jongen moeten afweten en door hem zijn biografie laten schrijven: Manner wist álles van Danny Blind. Manner wist ook alles van Benedict. Hij mocht er eigenlijk nog niet teveel over kwijt, maar Benedict zou in december gaan trouwen en ik werd gelijk uitgenodigd (mag ik jullie eraan herinneren dat ik de jongen net een uur of 6 kende). Ik was meteen erg enthousiast – de eerste bruiloft hier in Nigeria (en in Afrika) waarop ik zélf ben uitgenodigd – en vanaf dat moment wist Benedict dat hij me álles moest vertellen over het huwelijk in Nigeria. Nieuwsgierig als ik ben vroeg ik naar het traditionele huwelijk, het huwelijk in de kerk en zelfs naar de bruidsschat. Open als Benedict is, vertelde hij me alles en liet mij in complete choque achter. Laat ik het zo zeggen: ik ben blij dat ik geen Nigeriaanse man ben die op het punt staat van trouwen…
Vier uur winkelen en een matras, beddengoed, keukengerei, schoonmaakspullen, cooking stove en een spiegel later, brachten de jongens me weer naar mijn nieuwe kamer. Onderweg haalden we Benedict’s verloofde Cherry op. Het klikte gelijk en we spraken af dat ze mij de volgende dag zouden helpen met de grotere spullen – een koelkast, tafel en stoelen en een generator.
Een generator ja. Ik zou een heel blog kunnen wijden aan dit fenomeen. In Nederland kennen we generatoren vooral van de ziekenhuizen. Mocht er een keer een stroomstoring zijn, dan hebben we in ieder geval nog stroom om de zieke mensen in leven te houden, maar hier in Nigeria is de generator van een heel ander kaliber. Een generator is een essentieel deel van je inboedel, want electriciteit in Nigeria is alles behalve constant. Sterker nog, er is vaker geen stroom dan wel stroom. Ieder huis heeft dan ook twee centrale stopcontacten: eentje voor NEPA (gewone electriciteit) en eentje voor de Gen, zoals de generator hier liefkozend afgekort wordt. Het geluid van generatoren is vreselijk, de afvalstoffen die ze verspreiden nog veel erger. Zei ik altijd dat het in Ghana naar barbecue ruikt, in Nigeria ruikt het vooral naar een Shell station op afstand. Ik geloof dat ik het niet zo heb op generatoren, maar omdat ook ik nu een eigen huishouden vorm, moest ik eraan geloven. Gelukkig heeft het gezin waarbij ik op het erf woon iets in huis waardoor er in dit huis het grootste deel van de dag stroom is – hoef ik tenminste niet zoveel te klungelen met een machine.
Ik sliep die nacht nog in het hotel, de volgende dag zou ik verhuizen naar Satellite Town, de wijk achter de universiteit. De volgende ochtend brachten Benedict en Cherry me naar de bank om geld te halen en vervolgens reden we naar Watt Market om daar alle spullen aan te schaffen. De dag daarvoor was er veel geld bespaard, maar Benedict scheen die ochtend alles op alles te willen zetten. Ik lieg niet als ik zeg dat we anderhalf uur hebben onderhandeld over mijn koelkast en generator, wat resulteerde in een ‘korting’ van 50 euro. Ook in het winkeltje van de gordijnen hebben we veel tijd doorgebracht – Cherry discusieerde hevig over de kleurstellingen en de prijs en uiteindelijk konden we ook daarop weer veel besparen. Toen we terug naar mijn huisje reden, vroegen ze wat ik de volgende dag zou gaan doen. Zij zouden naar haar ouders in Akwa Ibom reizen. Ik zei dat ik van plan was thuis te blijven en eigenlijk nog niet echt wist wat ik wilde gaan doen. Ik zag aan ze dat ze bezorgd waren en uiteindelijk vroegen ze me of ik mee wilde reizen naar Uyo, de hoofdstad van de buurstaat Akwa Ibom. Zaterdag waren er namelijk lokale verkiezingen in Calabar en hoewel deze waarschijnlijk niet gevaarlijk zouden zijn, zou het openbare leven in de stad platliggen en zou ik aan huis gekluisterd zijn. Ze vroegen of ik het niet veel leuker zou vinden om het weekend door te brengen met hun. Het leek me fantastisch. Akwa Ibom is dé staat waar kindhekserij voorkomt, nog meer dan hier in Calabar (maar omdat Akwa Ibom deel uitmaakt van de Niger Delta was het niet veilig om daar mijn onderzoek te doen). De documentaire ‘Saving Africa’s Witch Children’ is in deze staat gedraaid en ik was meer dan nieuwsgierig naar de mensen daar. Dus toen we mijn spullen in het huisje hadden gezet, vertrokken we naar Uyo.
Ik viel met m’n neus in de boter. Toen we om zeven uur ’s avonds aankwamen in een dorpje net buiten de hoofdstad, waren de zusjes van Cherry in alle staten. De lichten moesten uit en niemand mocht naar buiten. Er was een traditioneel festival bezig in het dorp, maar vrouwen mochten gedurende dat festival niet naar buiten. Een masker (volgens de meiden half mens, half beest) loopt door de straten en doodt alles wat op zijn pad komt: niemand mag het ding zien. Cherry’s jongste zusje was doodsbang, terwijl ik rustig doorvroeg naar het fenomeen. Het boeide me dat de meiden de verhalen die ze over het masker hadden gehoord geloofden, zonder dat ze het ooit echt hadden gezien. Het deed me denken aan hekserij. Toen de moeder van Cherry later die avond vroeg wat het onderwerp van mijn onderzoek was, begon iedereen keihard te lachen: ‘Did you just say WITCHCRAFT?’
Deze gebeurtenis opende de volgende ochtend mijn eerste interview. Benedict heeft me vreselijk veel verteld over hekserij, niet alleen de feiten, maar ook zijn mening. Ik kreeg soms het idee dat hij het vervelend vond dat ik dit onderzoek deed, maar na uren gesproken te hebben, zei hij: ‘Inge, I’m very happy you are doing this research. I’m sure it will help us a lot. We need to know the facts and the stories.’
In het dorpje vlakbij Uyo at ik voor het eerst de befaamde Afang soup en fufu. Maar ik at ook veel salade, want Cherry had door dat ik dat heel lekker vond. Net zoals yoghurt en crackers. Ik werd verwend door haar en haar familie en ik leerde in twee dagen koken, haken en Ibibio, de taal die ze in Akwa Ibom spreken. Toen we zondagmiddag terug naar Calabar vertrokken, vond ik het jammer dat ik het gezin moest verlaten. Ik ga er zeker nog eens naar terug. Onderweg naar Calabar werden we meerdere keren door de politie aangehouden: ze dachten dat Cherry en Benedict me ontvoerd hadden, maar niets was minder waar. Cherry en Benedict waren in een paar dagen vrienden geworden, twee mensen waarbij ik me ontzettend thuis voel en ze deden en doen niets anders dan mij mee op sleeptouw nemen…
Toen ik zondagavond een leger aan kakkerlakken in mijn huisje ontdekte, belde ik ze wakker. Het was dat ik ze gesmeekt heb het niet te doen, maar ze stonden op het punt naar me toe te komen om direct het huis te reinigen met insecticide. Benedict stond daardoor de volgende ochtend al vroeg voor de deur. ‘Where are those cockroaches? I’m here to kill them all!’ Na het huisje bespoten te hebben, vertrokken we weer samen naar de markt voor de laatste spulletjes. Benedict bevestigde die middag de gordijnen, repareerde de lamp in de badkamer en hielp me bij het in elkaar zetten van mijn tafel. Toen hij vroeg of ik hem wilde helpen met het vinden van wat artikelen voor zijn studie en masteronderzoek en het geven van tips over onderzoeksvoorstellen schrijven en PhD’s in Nederland, was ik blij dat ik eindelijk iets voor hem terug kon doen. De hele middag heb ik mezelf verdiept in economische theorieën en brain drain. Benedict heeft passie voor ontwikkelingseconomie en onderzoek en wil niets liever dan een academische carrière. Ik hoop hem gistermiddag met mijn toegang tot online artikelen een klein beetje op weg te hebben kunnen helpen.
Cherry en Benedict: twee mensen die in een paar dagen niet alleen vrienden zijn geworden, maar ook familie.
-
31 Augustus 2010 - 10:08
Marino:
Wat een lieve mensen........
Hoop ook hen te mogen begroeten in november.
Ik geniet van je verhalen.
xxx -
31 Augustus 2010 - 10:21
Corine:
wat fijn om zulke lieve mensen te ontmoeten en eindelijk je eigen stekkie! -
31 Augustus 2010 - 10:25
Marijke:
Hoi, wat een leuk verhaal. Fijn dat je boft met zulke goede vrienden.
De ASC-bibliotheek is natuurlijk ook voor hen toegankelijk, We wachten op foto's van je huisje -
31 Augustus 2010 - 11:20
Marino (nogmaals):
Wat een sfeervol appartement ;) Met zo'n keuken en badkamer heeft Ben Mandenmakers nog een hele slag te slaan in Afrika.
Maar jij bent er gelukkig!
xxx
-
31 Augustus 2010 - 12:06
Femke:
Inge!
Ik wist natuurlijk al wel dat de meeste Afrikaanse mensen ontzettend lief en behulpzaam zijn, maar dit spant de kroon! Wat fijn zeg! Je hebt het ook zo ontzettend verdiend! En zo te zien is het best nog een "luxe" kamer;)Ben blij je goede verhaal te lezen..en kijk alweer uit naar de volgende!
Dikke leidse kus, Fem -
31 Augustus 2010 - 12:16
Marie-jose:
Hoi Inge
Na gisteren nog even met je gepraat te hebben kan ik vandaag je nieuwe kamer bewonderen is wel wat anders als onze paleizen maar het valt me veel mee.
Ik had al een houten hutje ergens ver achteraf voorgesteld.Het stelt mijn zeer gerust dat je daar je tijd goed door zal komen.
Geniet er van
Groeten
marie-Jose -
31 Augustus 2010 - 13:28
Francis:
Hey Inge,
Wat heerlijk zeg van die mensen die er voor je zijn en je willen helpen! En inderdaad een luxe kamer volgens mij toch? iig je eigen stekkie! nu nog even alle kakkerlakken weg en het is echt een paradijsje.
Groetjes,
Fran -
31 Augustus 2010 - 13:28
Francis:
Hey Inge,
Wat heerlijk zeg van die mensen die er voor je zijn en je willen helpen! En inderdaad een luxe kamer volgens mij toch? iig je eigen stekkie! nu nog even alle kakkerlakken weg en het is echt een paradijsje.
Groetjes,
Fran -
31 Augustus 2010 - 20:51
Tante Dini:
Hey Inge
Wat een mooi verhaal weer.
Leuk dat je een huisje hebt gevonden Klein maar fijn zo te zien.
En dat jij het er zo goed naar je zin hebt met zoveel lieve mensen om je heen is alleen maar geweldig om te horen.
Fijn dat je goede hulp hebt van die Lieve vrienden!
Nou Inge de groetjes weer en succes met alles!!!
Liefs Tante Dini xxx -
01 September 2010 - 11:10
Mieke:
Chick!
Wat een leuk appartementje, je had het erger kunnen treffen, toch? Laat de rust nu maar even over je heen komen ;)
Kus! -
02 September 2010 - 10:53
Loesje:
Inge, volgens mij heb jij het prima naar je zin met al die lieve behulpzame mensen:)
huisje ziet er prima uit, eindelijk een eigen plekkie!
ik kijk alweer uit naar je volgende verhalen!
Groetjes vanuit een nat nederland -
06 September 2010 - 18:58
Gerard Pulles:
hoi inge
proficiat met je kamer.eindelijk een eigen stekkie om tot rust te komen.dat is een hele zorg minder.kun je je nu weer op andere zaken richten.veel groetjes uit kaatsheuvel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
