Een eerste indruk
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
11 Augustus 2010 | Nigeria, Ibadan
Dinsdag 10 augustus. Het is nog vroeg als ik in het kantoor van Dr. Ojebode mijn research proposal hier en daar probeer aan te passen. Werken aan dit onderzoek blijkt een stuk makkelijker te gaan nu ik hier in Nigeria ben, omdat ik ineens heel erg veel inspiratie lijk te hebben. In de korte tijd dat ik nu in dit land ben, heb ik in mijn hoofd het onderzoek al honderd keer aangepast. Ik hou mezelf de komende zes maanden dus nog wel bezig. Maar nu even terug naar het begin: Nigeria.
Zaterdag vertrok ik al vroeg naar Istanbul. Het vliegtuig kende niet erg veel beenruimte, maar omdat de stoelen naast mij vrij waren, kon ik toch gemakkelijk zitten. Na een ontbijtje genuttigd te hebben, viel ik als een blok in slaap om vlakbij de eindbestemming weer wakker te worden en te beseffen dat Turkije eigenlijk best wel dichtbij is. Op het vliegveld heb ik me verbaasd over Hermès tassen en Chopard horloges en ben ik me te buiten gegaan aan de ‘sample’ baklava en turks fruit in de Bazaar. De tijd ging vrij snel voorbij en voor ik het wist zat ik bij gate 307 tussen heel veel Nigerianen en een paar Polen en Turken. Op dat moment sloeg de angst me om het hart: wat dacht ik in godsnaam toen ik hieraan begon?!
Gelukkig werd ik in het vliegtuig helemaal gerustgesteld door Francis, een Belgische Nigeriaan die al 17 jaar in Gent woont. We kletsten over vanalles en nog wat en als ik niet mijn ogen had gesloten op een bepaald moment, omdat ik echt heel erg moe was, denk ik dat we de 7 uur van de vlucht vol hadden gepraat. Toen we in Lagos aankwamen, en ik door de extreem vriendelijke (en dit is niet cynisch) immigratieofficier welkom geheten was in Nigeria, heb ik nog lang op mijn baggage moeten wachten. De baggage werd door mijn duurbetaalde ‘carrier’ naar de uitgang gebracht (ja, die carrier was de eerste ‘miskoop’ in Nigeria) en bij de uitgang wilde meneer ook nog extra geld! Toen Ayo niet bij de uitgang bleek te staan (hij stond bij uitgang E, ik bij D), kwamen er ongeveer 10 mannen aan me vragen of ik met hun telefoon wilde bellen. In eerste instantie zag ik dat niet zitten, maar uiteindelijk heb ik toch maar even gebeld. Ik vroeg de jongen wat hij daarvoor wilde en hij zei: ‘Any money’. Ok, dat moet je vooral tegen mij zeggen als ik 10 seconden gebeld heb met je telefoon, dus ik gaf hem 20 naira (10 cent). Toen Ayo me kwam ophalen, gaf hij het geld terug. ‘This is no money!’ Ik heb het van hem aangepakt en we zijn doorgelopen. Ayo vond dat zo grappig, dat we nu alleen nog maar praten over ‘no money’ als het gaat om alles minder dan 100 naira.
Want humor hebben de Nigerianen. Mijn god, ik geloof dat ik in geen tijden zoveel gelachen heb als hier. Sowieso is het taaltje al fantastisch, waardoor alles wat wordt gezegd automatisch grappig klinkt, maar het cynisme en sarcasme waarmee ze hier tegen elkaar praten is werkelijkwaar onwaarschijnlijk humoristisch! En ik blijk er wel in mee te kunnen gaan.
Het begon zaterdagavond toen we naar het hotel in Lagos gingen en de manager van het hotel ons ruim een uur liet wachten op onze kamer: ‘Is he building us a new room or is he painting all the walls before we can enter? Let me go and check to see what this man is doing!’ Maar het lachen begon pas echt toen ik zondagochtend in Ibadan aankwam en kennismaakte met Ayo’s vrouw, dochters en andere verwanten die in hun huis leven. Het gezin Ojebode is erg gastvrij en de manier waarop ze met elkaar omgaan is erg prettig. De dochters van 10 en 8 zijn zelfstandig en absoluut niet op hun mondje gevallen. Ontzettend bijdehand en niet bang om dingen te vragen. Toen ik nog geen uur binnen was: ‘Auntie Inga, are you married?’ En toen ik vroeg waarom ze dat vroeg, zei ze: ‘I see you wear a ring on that finger!’. De twee meiden vragen álles, niet alleen aan mij, maar ook aan hun ouders. Ze hebben me ook een aantal typische termen van de Ojebode-familie geleerd. Hun oude auto heet ‘Red Donkey’, omdat hij dom and koppig is en eigenlijk niet werkt. De nieuwe auto heet ‘Blue Rabbit’, omdat hij snel is en op een konijn lijkt. ‘Blue Rabbit’ heeft een automatisch beveilingssysteem, dus wanneer Ayo zegt ‘Ah, the car is calling me’ kijk ik niet meer op. De auto geeft een signaal aan Ayo’s telefoon als er iets mis is. Ayo en zijn vrouw hebben nog twee andere dochters. Een is 13 en zegt niet zoveel, de andere is 2 maanden oud en wil de hele dag aan mama’s borst. Mama wordt daarom door de hele familie ‘supplier’ genoemd, wat echt hilarisch is. ‘Ah, supplier, come, baby needs you!’.
Zoals jullie kunnen lezen heb ik het dus erg naar mijn zin bij deze familie. Als alle Nigerianen zijn zoals de familie Ojebode, dan ga ik een boven verwachting geweldige tijd tegemoet. Want, eerlijk is eerlijk, wanneer mensen keer op keer de negatieve kanten van Nigeria benadrukken, ga je toch vrezen dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt. Tot nu toe is het tegengestelde waar: mijn eerste dagen in een land op dit continent heb ik nog nooit zo fijn meegemaakt als hier in Nigeria!
Zijn er dan helemaal geen negatieve dingen aan de eerste dagen, zullen jullie je afvragen? Nou, eigenlijk niet nee. Hoewel ik vandaag wel een ding heb ‘meegemaakt’ dat aan jullie verwachtingen van Nigeria voldoet: een riot. Maar laat ik eerlijk zijn en het niet groter maken dan het is, eigenlijk weet ik niet of het wel een riot was…
Om 11 uur vanochtend had ik een afspraak met Dr. Obono, mijn lokale supervisor. Hij is senior lecturer aan de Universiteit van Ibadan en het is, wederom, een ontzettend vriendelijke man. Het was erg leuk om hem na maanden e-mailcontact te ontmoeten en hij was enthousiast over mijn onderzoek. We hebben uren gekletst over mijn onderzoek, maar ook over al zijn projecten en lezingen en zijn wekelijkse column in een grote krant. Daar is hij erg trots op. Ook op zijn ‘grote’ SUV trouwens, waarmee we samen naar een Hausabuurt in Ibadan zijn gereden om geld te wisselen. De Hausa’s staan bekend om hun handelsgeest en om geld te wisselen moet je daarom bij hen zijn. Na het geld gewisseld te hebben vertrokken we naar een restaurant om te lunchen. Daar hebben we wederom uren gekletst, met name over hekserij en het feit dat heksen toegejuicht zouden moeten worden (ik zal hier nu niet op in gaan, dat is te technisch). Het was toen we terugreden naar de universiteit dat mijn supervisor me wees op het feit dat er twee mensenmassa’s tegenover elkaar stonden. Hij wist niet precies wat het was, maar toen volgde een discussie over riots in Nigeria en het feit dat als er een riot plaatsvindt, je bladeren aan je auto moet hangen. Dit schijnt een teken van medeleven te zijn en de riotters (oproerzoekers?) laten je dan met rust. Fijn om te weten! En tot zover het riot-verhaal, zo spannend is Nigeria nu haha!
Inmiddels is het 21:45u en ben ik bij Ayo thuis. De meiden gaan morgen op christelijk kamp in Lagos en zijn zichzelf aan het voorbereiden. Dat gaat niet zonder slag of stoot, want hun haar moet opnieuw gedaan worden en het geduld daarvoor is ver te zoeken bij de vermoeide meiden. Zelf begin ik ook aardig naar mijn bed te verlangen. Ik drink mijn mok Milo nog even op en ga dan lekker naar bed, dromen van alle mooie, leuke, maar vooral grappige ervaringen in Nigeria tot nu toe. Hopelijk zal ik in mijn droom niet vliegen. Er is mij verteld dat dat in zuid-zuid Nigeria (Calabar) een teken van hekserij is. Mocht deze theorie waar zijn, dan zijn we volgensmij allemaal heksen. Ik in ieder geval!
Lieve groetjes,
Inge (of Yinka, zoals ik door sommigen hier in Ibadan wordt genoemd! :))
Zaterdag vertrok ik al vroeg naar Istanbul. Het vliegtuig kende niet erg veel beenruimte, maar omdat de stoelen naast mij vrij waren, kon ik toch gemakkelijk zitten. Na een ontbijtje genuttigd te hebben, viel ik als een blok in slaap om vlakbij de eindbestemming weer wakker te worden en te beseffen dat Turkije eigenlijk best wel dichtbij is. Op het vliegveld heb ik me verbaasd over Hermès tassen en Chopard horloges en ben ik me te buiten gegaan aan de ‘sample’ baklava en turks fruit in de Bazaar. De tijd ging vrij snel voorbij en voor ik het wist zat ik bij gate 307 tussen heel veel Nigerianen en een paar Polen en Turken. Op dat moment sloeg de angst me om het hart: wat dacht ik in godsnaam toen ik hieraan begon?!
Gelukkig werd ik in het vliegtuig helemaal gerustgesteld door Francis, een Belgische Nigeriaan die al 17 jaar in Gent woont. We kletsten over vanalles en nog wat en als ik niet mijn ogen had gesloten op een bepaald moment, omdat ik echt heel erg moe was, denk ik dat we de 7 uur van de vlucht vol hadden gepraat. Toen we in Lagos aankwamen, en ik door de extreem vriendelijke (en dit is niet cynisch) immigratieofficier welkom geheten was in Nigeria, heb ik nog lang op mijn baggage moeten wachten. De baggage werd door mijn duurbetaalde ‘carrier’ naar de uitgang gebracht (ja, die carrier was de eerste ‘miskoop’ in Nigeria) en bij de uitgang wilde meneer ook nog extra geld! Toen Ayo niet bij de uitgang bleek te staan (hij stond bij uitgang E, ik bij D), kwamen er ongeveer 10 mannen aan me vragen of ik met hun telefoon wilde bellen. In eerste instantie zag ik dat niet zitten, maar uiteindelijk heb ik toch maar even gebeld. Ik vroeg de jongen wat hij daarvoor wilde en hij zei: ‘Any money’. Ok, dat moet je vooral tegen mij zeggen als ik 10 seconden gebeld heb met je telefoon, dus ik gaf hem 20 naira (10 cent). Toen Ayo me kwam ophalen, gaf hij het geld terug. ‘This is no money!’ Ik heb het van hem aangepakt en we zijn doorgelopen. Ayo vond dat zo grappig, dat we nu alleen nog maar praten over ‘no money’ als het gaat om alles minder dan 100 naira.
Want humor hebben de Nigerianen. Mijn god, ik geloof dat ik in geen tijden zoveel gelachen heb als hier. Sowieso is het taaltje al fantastisch, waardoor alles wat wordt gezegd automatisch grappig klinkt, maar het cynisme en sarcasme waarmee ze hier tegen elkaar praten is werkelijkwaar onwaarschijnlijk humoristisch! En ik blijk er wel in mee te kunnen gaan.
Het begon zaterdagavond toen we naar het hotel in Lagos gingen en de manager van het hotel ons ruim een uur liet wachten op onze kamer: ‘Is he building us a new room or is he painting all the walls before we can enter? Let me go and check to see what this man is doing!’ Maar het lachen begon pas echt toen ik zondagochtend in Ibadan aankwam en kennismaakte met Ayo’s vrouw, dochters en andere verwanten die in hun huis leven. Het gezin Ojebode is erg gastvrij en de manier waarop ze met elkaar omgaan is erg prettig. De dochters van 10 en 8 zijn zelfstandig en absoluut niet op hun mondje gevallen. Ontzettend bijdehand en niet bang om dingen te vragen. Toen ik nog geen uur binnen was: ‘Auntie Inga, are you married?’ En toen ik vroeg waarom ze dat vroeg, zei ze: ‘I see you wear a ring on that finger!’. De twee meiden vragen álles, niet alleen aan mij, maar ook aan hun ouders. Ze hebben me ook een aantal typische termen van de Ojebode-familie geleerd. Hun oude auto heet ‘Red Donkey’, omdat hij dom and koppig is en eigenlijk niet werkt. De nieuwe auto heet ‘Blue Rabbit’, omdat hij snel is en op een konijn lijkt. ‘Blue Rabbit’ heeft een automatisch beveilingssysteem, dus wanneer Ayo zegt ‘Ah, the car is calling me’ kijk ik niet meer op. De auto geeft een signaal aan Ayo’s telefoon als er iets mis is. Ayo en zijn vrouw hebben nog twee andere dochters. Een is 13 en zegt niet zoveel, de andere is 2 maanden oud en wil de hele dag aan mama’s borst. Mama wordt daarom door de hele familie ‘supplier’ genoemd, wat echt hilarisch is. ‘Ah, supplier, come, baby needs you!’.
Zoals jullie kunnen lezen heb ik het dus erg naar mijn zin bij deze familie. Als alle Nigerianen zijn zoals de familie Ojebode, dan ga ik een boven verwachting geweldige tijd tegemoet. Want, eerlijk is eerlijk, wanneer mensen keer op keer de negatieve kanten van Nigeria benadrukken, ga je toch vrezen dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt. Tot nu toe is het tegengestelde waar: mijn eerste dagen in een land op dit continent heb ik nog nooit zo fijn meegemaakt als hier in Nigeria!
Zijn er dan helemaal geen negatieve dingen aan de eerste dagen, zullen jullie je afvragen? Nou, eigenlijk niet nee. Hoewel ik vandaag wel een ding heb ‘meegemaakt’ dat aan jullie verwachtingen van Nigeria voldoet: een riot. Maar laat ik eerlijk zijn en het niet groter maken dan het is, eigenlijk weet ik niet of het wel een riot was…
Om 11 uur vanochtend had ik een afspraak met Dr. Obono, mijn lokale supervisor. Hij is senior lecturer aan de Universiteit van Ibadan en het is, wederom, een ontzettend vriendelijke man. Het was erg leuk om hem na maanden e-mailcontact te ontmoeten en hij was enthousiast over mijn onderzoek. We hebben uren gekletst over mijn onderzoek, maar ook over al zijn projecten en lezingen en zijn wekelijkse column in een grote krant. Daar is hij erg trots op. Ook op zijn ‘grote’ SUV trouwens, waarmee we samen naar een Hausabuurt in Ibadan zijn gereden om geld te wisselen. De Hausa’s staan bekend om hun handelsgeest en om geld te wisselen moet je daarom bij hen zijn. Na het geld gewisseld te hebben vertrokken we naar een restaurant om te lunchen. Daar hebben we wederom uren gekletst, met name over hekserij en het feit dat heksen toegejuicht zouden moeten worden (ik zal hier nu niet op in gaan, dat is te technisch). Het was toen we terugreden naar de universiteit dat mijn supervisor me wees op het feit dat er twee mensenmassa’s tegenover elkaar stonden. Hij wist niet precies wat het was, maar toen volgde een discussie over riots in Nigeria en het feit dat als er een riot plaatsvindt, je bladeren aan je auto moet hangen. Dit schijnt een teken van medeleven te zijn en de riotters (oproerzoekers?) laten je dan met rust. Fijn om te weten! En tot zover het riot-verhaal, zo spannend is Nigeria nu haha!
Inmiddels is het 21:45u en ben ik bij Ayo thuis. De meiden gaan morgen op christelijk kamp in Lagos en zijn zichzelf aan het voorbereiden. Dat gaat niet zonder slag of stoot, want hun haar moet opnieuw gedaan worden en het geduld daarvoor is ver te zoeken bij de vermoeide meiden. Zelf begin ik ook aardig naar mijn bed te verlangen. Ik drink mijn mok Milo nog even op en ga dan lekker naar bed, dromen van alle mooie, leuke, maar vooral grappige ervaringen in Nigeria tot nu toe. Hopelijk zal ik in mijn droom niet vliegen. Er is mij verteld dat dat in zuid-zuid Nigeria (Calabar) een teken van hekserij is. Mocht deze theorie waar zijn, dan zijn we volgensmij allemaal heksen. Ik in ieder geval!
Lieve groetjes,
Inge (of Yinka, zoals ik door sommigen hier in Ibadan wordt genoemd! :))
-
11 Augustus 2010 - 15:56
Inge Ligtvoet:
Overigens, mijn nummer in Nigeria is +2348139366372 :) -
11 Augustus 2010 - 16:08
Mieke:
Prachtig verhaal, kind! Vooral dat 'supplier' LOL. Ik heb je nummer opgeslagen, handig! Geniet ervan, maar dat gaat wel lukken ;)
Kus -
11 Augustus 2010 - 16:10
Corine Janse:
wat een leuk verhaal, ik hoop idd voor je dat het hele half jaar zo blijft. -
11 Augustus 2010 - 16:55
Corine:
haai Inge, heel fijn dat het zo goed met je gaat...altijd fijn zo´n warme ontvangst na alle zorgen en paniekies vooraf. ik vertrek volgende week naar Tanzania en geen idee wat me te wachten staat. ach, wij als halve afrikanen redden het wel. heel veel plezier verder en ik kijk uit naar je volgende verhalen! -
11 Augustus 2010 - 17:55
Martijn:
Hoi Inge, heel mooi verhaal! En die namen van de auto's zijn ook schitterend. Veel succes en plezier tijdens je "vakantie" in Nigeria ;) -
11 Augustus 2010 - 18:21
Mutti:
he meis,
wat heerlijk dat de start van je avontuur zo ontzettend leuk en warm is. vergeet niet die mensen ook namens ons te bedanken voor de eerste lieve opvang.
Je hebt ons weer een prachtig levendig verhaal geschreven waardoor het makkelijk is om 'n indruk te krijgen van wat je meemaakt.
Veel succes en we spreken elkaar
dikke kus -
11 Augustus 2010 - 18:35
Tante Dini:
Hoi Inge
Wat een ervaring heb je al weer opgedaan in die paar dagen en fijn dat je reis allemaal goed is verlopen.
Ik vind het leuk om te horen dat je bij dat gezin goed bent ontvangen en dat je het daar goed naar de zin hebt.
Ik moet zeggen petje af hoor dat je dat zomaar allemaal onderneemt in je uppie!!!
Nou Yinka
pas goed op jezelf en SUCCES!
Liefs xxx
Tante Dini -
11 Augustus 2010 - 18:57
Sjannie:
Hoi Inge
Wat leuk weer om je verslag te lezen. En dat de reis goed is verlopen.
Klinkt erg gezellig je eerste indruk.
Geniet ervan.
Heel veel groetjes van ons allen. -
11 Augustus 2010 - 19:09
Ymke:
Gweldig begin, en het maakt mij alleen nog maar meer nieuwsgieriger naar Nigeria. Heerlijke humor, en ik zal meteen ook maar eens bijnaam voor mijn auto gaan verzinnen ;-) Fijne reis alvast naar Calabar! Xx -
11 Augustus 2010 - 21:08
Marie-jose:
goed verhaal als alle verhalen van deze orde zijn word het dus een dik boek.zo reizen wij allemaal met je mee.tot de volgende keer ik ben benieuwd -
11 Augustus 2010 - 21:46
Wendy:
Hey Inge,
Wat geweldig om te lezen dat je je helemaal thuis voelt daar! Toch altijd maar weer afwachten... Heel veel succesl met alles, uiteraard ook genieten en ik ben benieuwd naar je volgende avonturen.
Liefs, Wendy
(Roland, Isa en Eva) -
12 Augustus 2010 - 07:52
Gitty:
Ik wist wel dat Ayo humor had, maar goed te lezen dat z'n hele familie dat heeft. Ik zal Yinka vertellen dat je 'omgedoopt' ben tot Yinka!
Veel plezier en maak er wat moois van. -
12 Augustus 2010 - 17:10
Loesje:
Inga, wat kan je toch een heerlijke verhalen schrijven, bijna alsof ik erbij ben:)
mooi dat je de eerste dagen lachend door bent gekomen. Ik denk dat het helemaal goed komt met jou, het zal nog lastig worden om je weer terug naar Nederland te krijgen;) Heel veel plezier nog daar!! geniet van je tijd en ik kijk nu al uit naar je volgende verhaal!!
Liefs -
14 Augustus 2010 - 07:53
Anne:
Hey Inge!
Wat een ge-wel-dig verhaal! Ik heb echt hardop moeten lachen... SUPPLIER!? Te leuk!
Maar het klinkt ook goed dat je echt een leuke familie hebt om nu bij te zijn.
Ben onwijs benieuwd wat je plannen zijn om nu verder te gaan met je onderzoek?
Schrijf snel weer!!
xx -
15 Augustus 2010 - 13:40
Marissa:
Chick! Wat een heerlijk verhaal! Je bent nu al goed terecht gekomen zo te lezen :) Benieuwd naar je volgende story. ik mail je snelll! kusss -
16 Augustus 2010 - 09:00
Maaike:
Hoi Inge,
Zo te lezen heb je het goed naar je zin. Doe de groeten aan Ayo!
Liefs,
Maaike
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
