Paradijs op aarde
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
30 Juli 2007 | Tanzania, Tanga
Afgelopen donderdag was het dan zover: tentamens. En hoewel we eigenlijk op donderdag en vrijdag tentamens zouden hebben, besloot de State University dat we het ook best op 1 dag konden doen. Dus hadden we donderdag voor de pauze schriftelijk tentamen en na de pauze mondeling. Cijfers van de tentamens hebben we nooit gehad (al zag ik Farouq twee keer een 8 en een keer een 7 noteren tijdens mijn mondeling :)), maar vrijdag kregen we allemaal ons diploma. Iedereen was geslaagd! Op mijn certificaat staat in lelijk getypte letters dat ik de cursus VERY GOOD heb doorstaan en dat zou moeten betekenen dat ik goed Swahili spreek :P
Vrijdagavond moest ik dan toch echt afscheid nemen van mijn familie. Eerlijk gezegd dacht ik dat ik er maar weinig moeite mee zou hebben, maar vrijdagavond viel dat natuurlijk toch weer tegen. Ik kreeg een kanga (Afrikaans doek om te dragen) van mijn gastgezin en van mijn halfbroer (die me er interessant vond) kreeg ik een kanga en een soort van Zanzibariaans wierook dat ze op bruiloften altijd gebruiken. Op zich, als je het niet aansteekt ruikt het best lekker...
Om 19.30 vertrok ik uit het huisje waar ik 4 weken heb gewoond en mijn hele familie liep met me mee naar de Universiteit, waarvandaan Anita en ik de taxi zouden nemen. Superlief! Maar het liefste was nog wel dat mijn gastzus zei dat ik voor altijd hun dada (zus) zou blijven en dat ik wanneer ik maar wilde langs mocht komen in hun huis (als ik maar niet tijdens de verkiezingstijd kwam, want dan schijnt het hels te zijn in de straten van Stonetown).
Wat er gebeurde toen we de taxi uitstapten bij de haven is bijna niet te beschrijven op deze site. De reis van Unguja (Zanzibar) naar Pemba is een van de meest bizarre uit mijn leven. Laten we het erop houden dat het de bizarste was. We kwamen de boot, die om 21.00 zou vertrekken om 20.00 op en voor de 20 dollar die we hadden betaald voor de reis, verwachtten we wat meer luxe dan de mensen waar we tussendoor moesten lopen op weg naar onze plek. Maar helaas, al snel kwamen we erachter dat de mensen waar we tussendoor moesten lopen, onze buren zouden worden voor de nacht. Ook kwamen we erachter dat we de enige blanken op deze hele boot waren. Een man die boven op een lifeboat zat, riep ons naar boven en de hele gemeenschap hielp ons met onze tassen. Tot een uur of half tien hebben we op de reddingsboot gezeten, totdat we eraf gehaald werden door de bemanning. Zij verzochten ons om beneden tussen de inmiddels honderden mensen, die als vee tegen elkaar aangeplakt zaten, te gaan zitten. En daar kwam mijn pasgeleerde VERY GOOD Swahili ineens van pas. Op een enigszins dwingende toon begon ik in het Swahili te ratelen dat het belachelijk was dat we 20 dollar moesten betalen om tussen die mensen te zitten, terwijl zij 5 dollar betalen etc. etc. De man was danig onder de indruk (houd ik mezelf voor) en bracht ons naar een rustiger dek waar we de nacht alsnog op de grond onder de sterrenhemel hebben mogen doorbrengen. Uiteindelijk zaten er ruim 700 mensen op dit vrachtschip en naar wat wij hoorden zitten er soms 1000 tot 1200 mensen op. Een vluchtelingenboot uit Senegal is er niks bij. Laat ik voorop stellen dat het de eerste 45 minuten niet zo leuk was om op de boot te zitten, maar na een tijdje beschouwden we het als een avontuur en zijn we heerlijk gaan slapen. 's Ochtends werden we wakker door het Allah Akbar geroep naast ons: onze slaapplek was omgetoverd tot de plaatselijke moskee voor het manvolk van het schip. Heel grappig om te zien hoe de richting van het bidden veranderde bij iedere bocht die het schip maakte ;)
De bootreis was Pemba zeker waard. We kwamen om 07.00 's ochtends aan, waarna we werden opgehaald door Ali, de manager van zo ongeveer het enige hotel in Mkoani. Op de boot hadden we al connecties gelegd met een vriend van Ali, vandaar dat Ali ons opwachtte (Afrika is zo handig).
We werden naar een heuveltop van Mkoani gebracht, waar we prachtig, geweldig uitzicht hadden op de Indische Oceaan. De hangmatten en de lange eettafels op het van palmbladeren en bamboe gemaakte terras zagen er erg aantrekkelijk uit, maar eerst zijn we nog maar even gaan bijslapen van de vreemde nacht! 's Middags zijn we door Mkoani gaan lopen, een stadje waar maar weinig toeristen komen. De mensen hier waren stukken vriendelijker dan in Stonetown en alle kinderen riepen ons na en liepen ons achterna! Ook zijn we nog even off road gegaan en hebben we een tochtje gemaakt door de struiken en palmbomen, om vervolgens via een rijstveld waar vrouwen rijst aan het plukken waren, weer terug bij de normale weg te komen. Echt een geweldige wandeling! Na 's avonds heerlijk te hebben gegeten, zijn we vroeg naar bed gegaan. Gisteren vertrokken we 's ochtens naar Chakechake, een andere stad op Pemba. De dalladallareis (reis met minibusje) was het interessantste van de hele dag, aangezien Chakechake gewoon een viezig stadje was. Op de heenweg deden we 1,5 uur over de reis van 27 kilometer en zaten we op een gegeven moment met ongeveer 28 mensen in een busje dat in Nederland gebruikt wordt voor de meeste schildersbedrijven. Op de terugweg duurde de reis 45 minuten en zaten we op een bepaald ogenblik met 24 mensen in het ding. Tegenover mij begon een vrouw over te geven in een plastic zakje en ook het meisje naast mij was volgensmij blij dat ze de wagen uit kon...
In Chakechake is niets te bezichtigen, behalve een museumpje. Toen we bij het museum aangekomen waren, kwam er een mannetje dat ons om 1 dollar per persoon vroeg en vervolgens het licht aanzette en de verschillende ruimtes opende. Er komen maar weinig toeristen op Pemba, dat was duidelijk! Maar dat er maar weinig toeristen komen, maakte het wel lastig reizen en dus hebben we stiekem ook best wel een beetje gerelaxed in de hangmatten van Ali, uitkijkend over de zee en het vele groen van dit paradijs op aarde!
Om 15.15 vandaag vetrok ons vliegtuigje naar het vasteland van Tanzania. Met maar liefst 10 passagiers + de piloot vertrokken we slechts enkele minuten te laat vanaf Pemba Airport (stel je er niet teveel bij voor...). De reis naar Tanga was prachtig! Over de Indische Oceaan vliegen voor 20 minuten is geweldig. De verschillende kleuren blauw van de zee en de verschillende eilandjes die je onderweg tegenkomt, waren prachtig! Twintig minuten waren eigenlijk te kort...De mooiste reis van mijn leven! Foto's volgen :)
En nu ziten we in Tanga, een stadje aan de noordkust van Tanzania. Fijn om weer op het vasteland te zijn, alhoewel het eilandleven me ook best beviel!
Ik ga hier nog een aantal dagen genieten, voor we weer verder naar onze eindbestemming Nairobi reizen. Wie weet kom ik voor zaterdag nog wel online, maar misschien volgt mijn volgende bericht wel vanuit het hopelijk ook zonnige Kaatsheuvel.
Tutaonana baada ya safari :)
x Inge
Vrijdagavond moest ik dan toch echt afscheid nemen van mijn familie. Eerlijk gezegd dacht ik dat ik er maar weinig moeite mee zou hebben, maar vrijdagavond viel dat natuurlijk toch weer tegen. Ik kreeg een kanga (Afrikaans doek om te dragen) van mijn gastgezin en van mijn halfbroer (die me er interessant vond) kreeg ik een kanga en een soort van Zanzibariaans wierook dat ze op bruiloften altijd gebruiken. Op zich, als je het niet aansteekt ruikt het best lekker...
Om 19.30 vertrok ik uit het huisje waar ik 4 weken heb gewoond en mijn hele familie liep met me mee naar de Universiteit, waarvandaan Anita en ik de taxi zouden nemen. Superlief! Maar het liefste was nog wel dat mijn gastzus zei dat ik voor altijd hun dada (zus) zou blijven en dat ik wanneer ik maar wilde langs mocht komen in hun huis (als ik maar niet tijdens de verkiezingstijd kwam, want dan schijnt het hels te zijn in de straten van Stonetown).
Wat er gebeurde toen we de taxi uitstapten bij de haven is bijna niet te beschrijven op deze site. De reis van Unguja (Zanzibar) naar Pemba is een van de meest bizarre uit mijn leven. Laten we het erop houden dat het de bizarste was. We kwamen de boot, die om 21.00 zou vertrekken om 20.00 op en voor de 20 dollar die we hadden betaald voor de reis, verwachtten we wat meer luxe dan de mensen waar we tussendoor moesten lopen op weg naar onze plek. Maar helaas, al snel kwamen we erachter dat de mensen waar we tussendoor moesten lopen, onze buren zouden worden voor de nacht. Ook kwamen we erachter dat we de enige blanken op deze hele boot waren. Een man die boven op een lifeboat zat, riep ons naar boven en de hele gemeenschap hielp ons met onze tassen. Tot een uur of half tien hebben we op de reddingsboot gezeten, totdat we eraf gehaald werden door de bemanning. Zij verzochten ons om beneden tussen de inmiddels honderden mensen, die als vee tegen elkaar aangeplakt zaten, te gaan zitten. En daar kwam mijn pasgeleerde VERY GOOD Swahili ineens van pas. Op een enigszins dwingende toon begon ik in het Swahili te ratelen dat het belachelijk was dat we 20 dollar moesten betalen om tussen die mensen te zitten, terwijl zij 5 dollar betalen etc. etc. De man was danig onder de indruk (houd ik mezelf voor) en bracht ons naar een rustiger dek waar we de nacht alsnog op de grond onder de sterrenhemel hebben mogen doorbrengen. Uiteindelijk zaten er ruim 700 mensen op dit vrachtschip en naar wat wij hoorden zitten er soms 1000 tot 1200 mensen op. Een vluchtelingenboot uit Senegal is er niks bij. Laat ik voorop stellen dat het de eerste 45 minuten niet zo leuk was om op de boot te zitten, maar na een tijdje beschouwden we het als een avontuur en zijn we heerlijk gaan slapen. 's Ochtends werden we wakker door het Allah Akbar geroep naast ons: onze slaapplek was omgetoverd tot de plaatselijke moskee voor het manvolk van het schip. Heel grappig om te zien hoe de richting van het bidden veranderde bij iedere bocht die het schip maakte ;)
De bootreis was Pemba zeker waard. We kwamen om 07.00 's ochtends aan, waarna we werden opgehaald door Ali, de manager van zo ongeveer het enige hotel in Mkoani. Op de boot hadden we al connecties gelegd met een vriend van Ali, vandaar dat Ali ons opwachtte (Afrika is zo handig).
We werden naar een heuveltop van Mkoani gebracht, waar we prachtig, geweldig uitzicht hadden op de Indische Oceaan. De hangmatten en de lange eettafels op het van palmbladeren en bamboe gemaakte terras zagen er erg aantrekkelijk uit, maar eerst zijn we nog maar even gaan bijslapen van de vreemde nacht! 's Middags zijn we door Mkoani gaan lopen, een stadje waar maar weinig toeristen komen. De mensen hier waren stukken vriendelijker dan in Stonetown en alle kinderen riepen ons na en liepen ons achterna! Ook zijn we nog even off road gegaan en hebben we een tochtje gemaakt door de struiken en palmbomen, om vervolgens via een rijstveld waar vrouwen rijst aan het plukken waren, weer terug bij de normale weg te komen. Echt een geweldige wandeling! Na 's avonds heerlijk te hebben gegeten, zijn we vroeg naar bed gegaan. Gisteren vertrokken we 's ochtens naar Chakechake, een andere stad op Pemba. De dalladallareis (reis met minibusje) was het interessantste van de hele dag, aangezien Chakechake gewoon een viezig stadje was. Op de heenweg deden we 1,5 uur over de reis van 27 kilometer en zaten we op een gegeven moment met ongeveer 28 mensen in een busje dat in Nederland gebruikt wordt voor de meeste schildersbedrijven. Op de terugweg duurde de reis 45 minuten en zaten we op een bepaald ogenblik met 24 mensen in het ding. Tegenover mij begon een vrouw over te geven in een plastic zakje en ook het meisje naast mij was volgensmij blij dat ze de wagen uit kon...
In Chakechake is niets te bezichtigen, behalve een museumpje. Toen we bij het museum aangekomen waren, kwam er een mannetje dat ons om 1 dollar per persoon vroeg en vervolgens het licht aanzette en de verschillende ruimtes opende. Er komen maar weinig toeristen op Pemba, dat was duidelijk! Maar dat er maar weinig toeristen komen, maakte het wel lastig reizen en dus hebben we stiekem ook best wel een beetje gerelaxed in de hangmatten van Ali, uitkijkend over de zee en het vele groen van dit paradijs op aarde!
Om 15.15 vandaag vetrok ons vliegtuigje naar het vasteland van Tanzania. Met maar liefst 10 passagiers + de piloot vertrokken we slechts enkele minuten te laat vanaf Pemba Airport (stel je er niet teveel bij voor...). De reis naar Tanga was prachtig! Over de Indische Oceaan vliegen voor 20 minuten is geweldig. De verschillende kleuren blauw van de zee en de verschillende eilandjes die je onderweg tegenkomt, waren prachtig! Twintig minuten waren eigenlijk te kort...De mooiste reis van mijn leven! Foto's volgen :)
En nu ziten we in Tanga, een stadje aan de noordkust van Tanzania. Fijn om weer op het vasteland te zijn, alhoewel het eilandleven me ook best beviel!
Ik ga hier nog een aantal dagen genieten, voor we weer verder naar onze eindbestemming Nairobi reizen. Wie weet kom ik voor zaterdag nog wel online, maar misschien volgt mijn volgende bericht wel vanuit het hopelijk ook zonnige Kaatsheuvel.
Tutaonana baada ya safari :)
x Inge
-
30 Juli 2007 - 16:08
Wilma:
hey meisje,
Proficiat met het behalen van je certificaat, je eerste studie punten zijn weer binnen, goed zo!
Ik zie je helemaal zitten op zo'n overvolle vluchtelingen boot waar geen plekje meer over is. best wel een eng idee eigenlijk, maar wel goed dat jullie je swahili kunsten hebben kunnen gebruiken om er toch nog een beter plekje te bemachtigen. die mensen dachten natuurlijk die domme blonde westerse en stonden er helemaal versteld
van dat je hen in hun eigen taal aansprak. had ik best wel bij willen zijn, prachtig lijkt me dat.
Maar ben wel blij dat de reis verder goed is verlopen.
O ja, als je nu wat zon op stuurd is ie misschien op tijd om hier in nederland voor jullie te gaan schijnen want tot nog toe is het hier knudde met het weer
zal wel flink tegen vallen voor jullie denk ik. geniet er nog maar even lekker van de zon, zee, temperatuur, en het tropische uitzicht.
xxjes
vati und muti -
30 Juli 2007 - 17:12
Mirjam:
Wow Ingie! Goed hoor, wat je gedaan hebt op die boot! Gelijk heb je! Is natuurlijk altijd makkelijk om wazungu meer te laten betalen voor hetzelfde... :S Go girl!
Nou, geniet van je laatste dagen Tanzania en straks Nairobi.
Groetjes, Mirjam -
30 Juli 2007 - 19:31
Sjannie:
Hoi Inge
Van harte gefeliciteerd, jonge ,jonge hoe krijg je het voor elkaar.Als je thuis bent wil ik je het wel horen praten,hoor.Was je reis net zo leuk als de onze? 12 uur in de bus met rochelende chinezen, in een bus die alle kuilen in de weg moest hebben. Dat liggen in een hangmat spreekt mij meer aan. Alleen de zomer ontbreekt hier in dit kikkerlandje. Geniet nog lekker van je laatste dagen vakantie.
Groetjes van ons Wim ,Sjannie
-
30 Juli 2007 - 22:29
Tante Dini:
Hey Inge.
Proficiat weer goei werk geleverd knap hoor.
en die bootreis die zou ik je niet nadoen geloof ik nou ja ik ben nog al bang aangelegd want ik durf nog geen eens te vliegen zoals je weet.
maar het is weer een hele ervaring geweest.
nou nog even lekker genieten en ik zie je snel .
groetjes Tante Dini xxx -
01 Augustus 2007 - 18:01
Willemijn:
Wat een communicatie zo, via waarbenjij.nu's! :P
Ik heb al je onwikkelingen meegekregen via Loesje enzo (en hier dan nu), en vind ze echt prachtig :D Wij hebben ons dus uitgeleefd in supermarkten enzo, oftewel ongeveer het tegenovergestelde! Morgen gaan we echt beginnen dus dan komen de verhalen pas echt, maar ik ben toch blij dat we nu nog een paar dagen hebben kunnen relaxen zonder gesleep van die zware tassen.
Maargoed, we houden elkaar op de hoogte, hamna shida! -
01 Augustus 2007 - 22:26
Ymke:
Proficiat..k zou 't graag live willen horen!Who knows..misschien wel als je nog naar Beijing gaat :)!Veilige reis terug naar de Ketsheuvel!Zaijian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
