Mzungu op je Harusi
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
16 Juli 2007 | Tanzania, Dodoma
Mzungu op je bruiloft
Het afgelopen weekend was het weekend van de bruiloften. Of eigenlijk, juli is de maand van de bruiloften. Alle studenten mogen wel een keer mee naar zo'n 'spektakel' en afgelopen vrijdag en zondag was ik aan de beurt.
Hoewel mijn gastmoeder mij verteld had dat ik om half negen 's avonds klaar moest staan om te vertrekken, kwam zij zelf om negen uur haar kamer uit. Undressed. Ze moest zich nog even klaar maken en vroeg zich vol verbazing af of ik al helemaal klaar stond om te gaan. Ja dus. Uiteindelijk vertrokken we om half tien thuis en arriveerden we op de locatie om kwart voor tien. Bij binnenkomst moesten de schoenen uit en verdwenen mijn nieuwe sportschoenen tussen de sandalen, slippers en het andere schoeisel in een hoek van de zaal.
Mama vond al snel een plaatsje in de zaal, waar we plaats namen op de grond (waar ze op dit eiland altijd gaan zitten, ook al hebben ze 6 banken in huis). Na een minuut of vijftijn waren mijn Hollandse enkels en knieën het een beetje beu. Zeker omdat er in de hele zaal niets anders te zien was dan mensen zoals mijn moeder. Gasten van de bruiloft, zittend op de grond. Geen bruid, geen bruidegom. Wel muziek. Gemekker van wat madarasajongetjes (jongens die leren aan de islamschool). Soms dansende vrouwen, soms gegil van dansende vrouwen. Al met al niet een bruiloft zoals ik die zou willen vieren. Na drie kwartier (ik was inmiddels al vijftien keer gaan verzitten en voelde dat ik vol meelij werd aangekeken telkens wanneer mijn benen zich in een andere richting begaven) kwam er een hapje langs. Het leek op een stokje met wat satévlees en wat mij betreft kon het dan ook geen kwaad. Na een hap besefte ik me dat dit een stokje was met veel, wat ze hier noemen, pilipili. Chili. Uit pure beschaafdheid het stukje naar binnengewerkt in de hoop dat de mensen om mij heen zouden beginnen aan het blikje cola dat ze bij binnenkomst hadden gekregen. Helaas, schijnbaar was dat blikje drinken (en wat voedsel dat in hetzelfde zakje bij binnenkomst verkregen was) meegenomen moest worden naar huis. Maar liefst tien minuten voelde ik de kwelling van pittigheid in mijn Westerse mond. Totdat ik in mijn ooghoeken iets zag dat ik al eerder had mogen zien op Zanzibar. IJs. Lekker ijs. Het ijs bluste mijn mond en toen voelde ik weer die verdomde benen. Of beter gezegd: ik voelde ze niet meer.
Om kwart voor elf kwam dan eindelijk de bruid. Ze droeg een prachtige blauwwitte jurk, veel goud en verder? Geen idee. Zodra de bruid onze zitplaats gepasseerd was, stond mijn moeder op. 'Tunarudi nyumbani.' We keerden terug naar huis. Onderweg naar huis kwamen we de bruidegom nog tegen, waaraan weinig aandacht werd geschonken. Overigens waren we niet de enige die zich meteen een weg naar buiten baanden. Het grootste deel van het publiek stond op en vertrok huiswaarts. Dit schijnt normaal te zijn.
Zondag mocht ik weer mee naar een bruiloft. Deze was aan de andere kant van de stad en dus vertrok ik samen met Shekha, mijn zus, om half vijf thuis. De bruiloft begon om vier uur, maar nu ik wist dat die zit op de vloer een regelrechte ramp was, was ik er niet erg rouwig om.
Om vijf uur zaten we weer op de grond, in een kleiner zaaltje met minder mensen. Ditmaal was het geen gemekker van jongetjes, maar gekemmer van madarasameisjes wat er klonk en dansten een aantal vrouwen weer de sterren van de hemel. Een van die heupwiegende vrouwen was mijn buurvrouw. Een big mama met een doorschijnend geel pak aan, wat niet eens de aandacht van haar vreselijk lelijk opgemaakte gezicht afleidde. Haar gezicht deed me onmiddellijk denken aan Ursula uit Ariël de zeemeermin en in combinatie met haar gele uitdossing was ze een karikatuur van Sugar Lee Hooper.
Om zes uur was de bruid er nog niet en het was duidelijk dat dit kersverse echtpaar niet veel geld te besteden had. Waar waren de hapjes? Ik heb honger! Om kwart over zes kwam de bruid binnen, haar make up nog lelijker dan dat van Ursula naast mij. Schijnbaar is het hier mode om bruiden lelijker te maken op hun bruiloft in plaats van mooier. Veel van de bruid hebben we natuurlijk niet gezien, we vertrokken direct.
Bruiloften op Zanzibar duren vaak een aantal dagen. De 'feesten' die ik heb bezocht, zijn speciale ceremonies voor vrouwen. Waarbij Allah wordt geëerd en waarbij hulde wordt gebracht aan de bruid en alle vrouwen geloof ik. Bijzonder om mee te maken, maar trouwen zal ik nooit op Zanzibar...
Liefs,
Inge
Het afgelopen weekend was het weekend van de bruiloften. Of eigenlijk, juli is de maand van de bruiloften. Alle studenten mogen wel een keer mee naar zo'n 'spektakel' en afgelopen vrijdag en zondag was ik aan de beurt.
Hoewel mijn gastmoeder mij verteld had dat ik om half negen 's avonds klaar moest staan om te vertrekken, kwam zij zelf om negen uur haar kamer uit. Undressed. Ze moest zich nog even klaar maken en vroeg zich vol verbazing af of ik al helemaal klaar stond om te gaan. Ja dus. Uiteindelijk vertrokken we om half tien thuis en arriveerden we op de locatie om kwart voor tien. Bij binnenkomst moesten de schoenen uit en verdwenen mijn nieuwe sportschoenen tussen de sandalen, slippers en het andere schoeisel in een hoek van de zaal.
Mama vond al snel een plaatsje in de zaal, waar we plaats namen op de grond (waar ze op dit eiland altijd gaan zitten, ook al hebben ze 6 banken in huis). Na een minuut of vijftijn waren mijn Hollandse enkels en knieën het een beetje beu. Zeker omdat er in de hele zaal niets anders te zien was dan mensen zoals mijn moeder. Gasten van de bruiloft, zittend op de grond. Geen bruid, geen bruidegom. Wel muziek. Gemekker van wat madarasajongetjes (jongens die leren aan de islamschool). Soms dansende vrouwen, soms gegil van dansende vrouwen. Al met al niet een bruiloft zoals ik die zou willen vieren. Na drie kwartier (ik was inmiddels al vijftien keer gaan verzitten en voelde dat ik vol meelij werd aangekeken telkens wanneer mijn benen zich in een andere richting begaven) kwam er een hapje langs. Het leek op een stokje met wat satévlees en wat mij betreft kon het dan ook geen kwaad. Na een hap besefte ik me dat dit een stokje was met veel, wat ze hier noemen, pilipili. Chili. Uit pure beschaafdheid het stukje naar binnengewerkt in de hoop dat de mensen om mij heen zouden beginnen aan het blikje cola dat ze bij binnenkomst hadden gekregen. Helaas, schijnbaar was dat blikje drinken (en wat voedsel dat in hetzelfde zakje bij binnenkomst verkregen was) meegenomen moest worden naar huis. Maar liefst tien minuten voelde ik de kwelling van pittigheid in mijn Westerse mond. Totdat ik in mijn ooghoeken iets zag dat ik al eerder had mogen zien op Zanzibar. IJs. Lekker ijs. Het ijs bluste mijn mond en toen voelde ik weer die verdomde benen. Of beter gezegd: ik voelde ze niet meer.
Om kwart voor elf kwam dan eindelijk de bruid. Ze droeg een prachtige blauwwitte jurk, veel goud en verder? Geen idee. Zodra de bruid onze zitplaats gepasseerd was, stond mijn moeder op. 'Tunarudi nyumbani.' We keerden terug naar huis. Onderweg naar huis kwamen we de bruidegom nog tegen, waaraan weinig aandacht werd geschonken. Overigens waren we niet de enige die zich meteen een weg naar buiten baanden. Het grootste deel van het publiek stond op en vertrok huiswaarts. Dit schijnt normaal te zijn.
Zondag mocht ik weer mee naar een bruiloft. Deze was aan de andere kant van de stad en dus vertrok ik samen met Shekha, mijn zus, om half vijf thuis. De bruiloft begon om vier uur, maar nu ik wist dat die zit op de vloer een regelrechte ramp was, was ik er niet erg rouwig om.
Om vijf uur zaten we weer op de grond, in een kleiner zaaltje met minder mensen. Ditmaal was het geen gemekker van jongetjes, maar gekemmer van madarasameisjes wat er klonk en dansten een aantal vrouwen weer de sterren van de hemel. Een van die heupwiegende vrouwen was mijn buurvrouw. Een big mama met een doorschijnend geel pak aan, wat niet eens de aandacht van haar vreselijk lelijk opgemaakte gezicht afleidde. Haar gezicht deed me onmiddellijk denken aan Ursula uit Ariël de zeemeermin en in combinatie met haar gele uitdossing was ze een karikatuur van Sugar Lee Hooper.
Om zes uur was de bruid er nog niet en het was duidelijk dat dit kersverse echtpaar niet veel geld te besteden had. Waar waren de hapjes? Ik heb honger! Om kwart over zes kwam de bruid binnen, haar make up nog lelijker dan dat van Ursula naast mij. Schijnbaar is het hier mode om bruiden lelijker te maken op hun bruiloft in plaats van mooier. Veel van de bruid hebben we natuurlijk niet gezien, we vertrokken direct.
Bruiloften op Zanzibar duren vaak een aantal dagen. De 'feesten' die ik heb bezocht, zijn speciale ceremonies voor vrouwen. Waarbij Allah wordt geëerd en waarbij hulde wordt gebracht aan de bruid en alle vrouwen geloof ik. Bijzonder om mee te maken, maar trouwen zal ik nooit op Zanzibar...
Liefs,
Inge
-
16 Juli 2007 - 12:29
Simone:
Gelukkig.... trouwen zul je dus niet gaan doen in dat verre oord. Ik wil je (als de tijd rijp is) natuurlijk wel als bruid zien!! Je weet ver reizen is niet mijn grootste hobby!! Dus hou die ooit toekomstige bruiloft maar een beetje in de buurt.
Hahaha ik moest erg lachen om je zeer pittig sateetje!! Maarten heeft ook eens een onprettige ervaring gehad met een sateetjes in de pilipili. Mijn schoonmoeder had het meegenomen van vakantie (niet wetend dat het erg pittig was)en had hier heerlijk het satevlees voor op de BBQ in gerold!! ja later rolden de dikke tranen over de wangen van Maarten en zijn vader.... iets te pittig!
Nou geniet nog lekker daar! ik lees je avonturen wel op deze site
liefs je nicht Simone -
16 Juli 2007 - 13:27
Marino:
En weet je waar ik nou zoveel bewondering voor heb?
Voor al die vrouwen die in die zaal bleven zitten, terwijl jij je sportschoenen uit had. En dan ook nog steeds gaan verzitten!
Ik snap dat bruidspaar wel, die lopen even voorbij en nemen de benen.......
Dikke XXX
Vati -
16 Juli 2007 - 16:21
Maartje En Bjorn:
Weer een berichtje van een nichtje! Wat maak jij gave dingen mee zeg! En die foto's zouden zo van Discovery Channel geplukt kunnen zijn! Je bent een echte wereldreiziger geworden.. Een hele fijne tijd daar nog en tot de 24e!
Groetjes Maartje en Bjorn
ps Wij hebben stoelen en hangtafels en minder pittige satéstokjes! haha -
16 Juli 2007 - 17:49
Tante Dini:
Nou Inge dan waren de trouwfeestjes van onze Roland en Simone toch wel gezelliger als ik dat zo lees en zeker met een optreden van Andre Hazes himself hahaha.
maar je maakt zo wel van alles mee toch.!
En Droom Ze (grapje)!
Groetjes
Tante Dini
-
16 Juli 2007 - 18:58
Mieke & Marino:
Inge,
we moeten je iets vertellen...Wat een prachtig verhaal wederom. Meer info uit K'hill volgt in mijn mailtje :)
Liefs Mieke -
17 Juli 2007 - 14:56
Mieke:
P.S. Heb je al een foto van The Village People? :D -
19 Juli 2007 - 12:56
Ellen:
Inge!
Wat een hilarische verhalen! Ik zit op mn werk je avonturen te lezen en ik zit de hele tijd te grinniken om Ursula, gele gewaden en deurmatten. Fantastisch! Mn baas vraagt zich al af wat er is.
En je foto's, hoe cool die safari en al die dieren op de foto! Me is jaloers!
Geniet er lekker van en wie weet tot ziens in de El Cid (ik neem eigenlijk aan dat je er dan bent, maar ik weet het zelf nog niet).
xx ellen -
21 Juli 2007 - 22:13
Arie En Anja:
hier klein een berichtje uit GOOL Wat heb jij alweer veel meegemaakt en wat zijn de foto's mooi. We horen als je terug bent graag de verhalen maar ze op de site lezen is ook erg leuk.
Mocht je besluiten om toch te trouwen in zanzibar dan komen we graag maar houden dan wel onze schoenen aan. We laten ze dan zien wat echt feesten is
Groetjes van ons allemaal
Arie en Anja
Chantal en Walter
Bas en Barbara
Freek -
23 Juli 2007 - 09:21
Jozefien:
Hoi Inge,
Wat leuk al die foto's op je site. Wij hebben hier met veel plezier gekeken. Ook al die verhalen, gezellig. Zo zijn we een beetje mee op reis! Geniet nog van Zanzibar. Daarna op naar de toeristische dorpjes. Ben benieuwd wat jullie daar weer beleven.
Groetjes vanuit een druilerig Holland.
Jozefien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
