Gewoon God
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
20 November 2010 | Nigeria, Calabar
En dan komt er dat moment dat alles ineens gewoon lijkt. Na 15 weken in het ‘veld’ is het veld plotseling mijn thuis geworden. Ik word wakker in mijn huisje, haal water bij de put tegenover mijn compound (omdat mijn huisbaas zijn rekening niet heeft betaald), om later op de dag benzine voor mijn generator te scoren, omdat er de laatste tijd nogal weinig stroom is. Het droge seizoen treedt langzaam in en slapen zonder ventilator in mijn kleine kamertje met plat golfplaten dak is nog geen optie. Dat is misschien het enige dat nog niet gewoon is – de stijgende temperatuur. ’s Ochtends ben ik vaak thuis om te schrijven. Ik zit 3 tot 4 avonden in de week in de kerk en vaak ben ik als ik thuiskom zo doodop dat ik onmiddellijk in slaap val. Na 4 uur lang schreeuwen, bidden, zingen en dansen in de kerk is dat ook niet zo gek. Regelmatig vervolgt de kerkdienst zich in mijn dromen. De volgende dag probeer ik zo goed mogelijk op te schrijven wat ik heb meegemaakt, maar wat ik voel is veel echter dan wat ik schrijf. In de middag probeer ik in ieder geval met één persoon te spreken over mijn onderzoek. Het is niet moeilijk om een gesprek te beginnen over het geloof hier in Calabar, het is de gewoonste zaak van de wereld en eigenlijk het eerste onderwerp waarover je spreekt met een vreemde. Bovendien lijken er in deze stad zoveel pastors te zijn dat ik wekelijks wel een nieuwe ontmoet – vaak voor korte gesprekken, die stiekem heel interessant kunnen zijn, maar soms voor wat langere ‘interviews’. Als ik terugkom op mijn compound gaan de gesprekken ook vaak over God en wat hij kan doen in mijn leven. Het feit dat ik af en toe een biertje drink en andere ‘zonden’ bega (laat thuiskomen, een kerdienst missen, etc.) is voor mijn buren reden genoeg mij te wijzen op de eindtijd (in Christelijke zin dan hè). Gewoon God en dat 24 uur per dag. Oma Ligtvoet zou afgelopen dinsdag jarig zijn geweest en ik moest lachen en huilen toen ik aan haar dacht die dag. Geloof kan je bevrijden, maar het kan ook verstikken. Een balans vinden is moeilijk en misschien wel onmogelijk. Of misschien geldt dat alleen voor mij, want de meeste mensen hier lijken zich bevrijd te voelen door hun geloof in God, hoewel ze in mijn ogen gevangen zitten in een passieve slachtofferrol. Vier keer per week 3 à 4 uur in de kerk gaat me op de zenuwen werken, maar ik kan nu wel zonder de inhoudsopgave open te slaan naar Ephesians in de bijbel bladeren (en dat is knap, want dat bestaat uit slechts 6 hoofdstukjes). Bovendien doen al die uren in de kerk je nadenken over je eigen leven of je nou gelooft of niet. Iets dat ik ronduit irritant vond, tot ik gisteren sprak met mijn studiegenootje in Ethiopië.
Leah vroeg me grappend of ik al bekeerd was. Ik zei haar dat ik zeker niet bekeerd was, maar dat ik wel vreselijk veel na aan het denken was over het geloof, God, de duivel en hekserij. Wat is echt en wat is niet echt? Ook vertelde ik haar dat ik zoveel persoonlijke ervaringen opdeed hier in Calabar. Zo sprak een profeet die ik nooit eerder ontmoet had mij vorige week aan op straat voor een praatje. Binnen 2 minuten legde hij de vinger op de zere plek en ratelde hij al mijn misère en struikelblokken op. Ik was verbaasd en bang tegelijk en ik had zoveel vragen. Hoe wist die man dit? Was het God of was het iets ander bovennatuurlijks? Of had iemand hem ingelicht? Maar niemand in Nigeria wist de dingen die hij wist te vertellen. Hij kon zelfs gebeurtenissen bij mijn geboorte aan mij onthullen! Maar als het God was, bestaat de hel dan inderdaad? En moet ik dan inderdaad stoppen met biertjes drinken en laat thuiskomen, omdat ik anders voor altijd zal branden in het hellevuur? En dan was er nog die pastor die me zei dat ik mijn naam moest veranderen in Misheal, omdat Inge een ‘ungodly ancestral load’ met zich meedroeg. Na wat gegoogel kwam ik erachter dat Inge is afgeleid van een Germaanse godheid genaamd Ing. Hoe weten die mensen dat? Of is het gewoon een blinde gok? Ik weet het niet, maar ik was wel ontzettend boos op mezelf dat ik zoveel bezig was met mijn eigen weg vinden in alles wat ik meemaakte op het gebied van geloof en hekserij dat ik mijn onderzoek links liet liggen. Totdat Leah me liet inzien dat ik juist deed wat ik moest doen – ik leef het dagelijkse bestaan van veel mensen hier. Inzicht in mijn eigen denkproces geeft ook inzichten in de denkprocessen en ervaringen van de mensen hier. Het uitwisselen van mijn gevoelens met vrienden zorgt voor reacties die relevant zijn voor mijn onderzoek. Misschien is onderzoek doen wel gewoner dan ik denk. Ik ben al die maanden op zoek geweest naar de goede methode, maar ondertussen heb ik zoveel geleerd door gewoon te leven hier en te praten met mensen en te doen zoals de mensen hier. Ik ga geen enkele confrontatie met hekserij uit de weg en hoe vreselijk ik ‘My Father! My Father!’ ook vind, ik zit braaf 2 keer per week in de kerkbanken. Zelfs als de profeet me belachelijk maakt, zelfs als vrouwen om me heen zo ‘in the spirits’ raken dat door hun gedraai en gezwaai de halve congregatie gewond raakt. Het fascineert me enorm en het raakt me diep. Het maakt me enorm boos, vaak ook verdrietig en soms intens gelukkig. Hier in Calabar zit ik in een emotionele ‘rollercoaster’, maar ik ben ervan overtuigd dat dit uiteindelijk zal leiden tot een scriptie waar ik trots op mag zijn. Stiekem heb ik al een titel voor dat werk – nu is het tijd om mijn data te verdiepen zodat ik de stelling in die titel kan beargumenteren. Wordt vervolgd…
Hoewel mijn leven nu echt vorm heeft gekregen in deze stad en ik mezelf er helemaal thuis voel, blijven er altijd dingen die gewoon Nigeriaans zijn, maar waarschijnlijk nooit zullen wennen. Want vooroordelen die wij over Nigeria hebben kloppen vaak niet en soms wel. Ik zou graag alle negatieve vooroordelen willen ontkrachten, maar dankzij sommige ontmoetingen kan ik zeggen dat er wel degelijk een kern van waarheid in sommige zit. Zo is mijn huisbaas zomaar een vreemde vent. Hij drinkt de hele dag door, zijn zaak loopt voor geen meter en het enige wat hij doet als hij thuis is, is schreeuwen tegen zijn vrouw en kinderen. Soms komt hij ’s nachts thuis en staat hij aan de poort te rammelen alsof hij achtervolgd wordt door 10 leeuwen. In oktober liet hij mij de electriciteitsrekening betalen, maar plotseling werd ook van mij verwacht dat ik de afbetaling van de meter voor mijn rekening nam (à 85 euro). Een paar weken later kwam hij me ’s avonds vertellen dat voor mijn huisje geen contract opgesteld werd met een advocaat vanwege de kosten, maar dat hij de huurders altijd vroeg om een kratje Gulder en een kratje Small Stout (beide biermerken). Twee dagen later moest ik de waterrekening betalen, die was 2000 naira en werd gelijk verdeeld over de vier huishoudens op de compound. Zwaar oneerlijk, aangezien zij een gezin van 7 zijn en gegarandeerd meer water gebruiken dan ik in m’n eentje, of de dokter aan de andere kant. Nu ging het om het spectaculaire bedrag van 2,50 euro, dus zei ik er niets van en betaalde braaf. Ondertussen was de waterpijp in huis ergens gebroken en die moest worden gemaakt. In Nederland is dat toch echt de verantwoordelijkheid van de huisbaas, maar hier kwam meneer mij ’s avonds wederom vragen om geld voor die reparatie. Ik werd boos en heb hem bedankt voor het bevestigen van een vooroordeel. Het geld krijgt hij binnenkort, over de kratjes bier denk ik nog eens een keer na.
Oplichterij – al gaat het vaak om kleine bedragen – is echt aan de orde van de dag. Of in ieder geval, wij zouden het zien als oplichterij. Hier is het een soort van gunst. Profiteren van je medemens is normaal. Als je niets heb, gebruik je van een ander. Later betaal je vast wel terug. En niemand die daar moeilijk over doet. Zo leen ik regelmatig geld aan de meiden op mijn compound, omdat hun ouders ze niets hebben gegeven voor eten. Af en toe krijg ik het geld inderdaad terug, maar vaker zie ik er niets meer van. Maar ik krijg bijvoorbeeld gerust een paar schoenen van ze of sieraden. Je geeft omdat je weet dat je het terug zult krijgen, of het nou is van de persoon zelf of van God, die je in overvloed zal geven. Het is geen oplichterij, het is een way of living. Zo sta ik in de schuld bij een taxichauffeur en hij vertrouwt er blind op dat ik hem die 100 naira nog ga geven, wat ik natuurlijk ook zal doen. Het is een aparte bevinding in een maatschappij waar vertrouwen in de medemens niet de normaalste zaak van de wereld is.
Wat ook niet gaat wennen, maar wel heel gewoon is en een stuk luchtiger dan de vorige onderwerpen, is het fenomeen ‘taart aansnijden’ tijdens evenementen. De meest prachtige creaties van fondant, crème en cake worden gemaakt voor speciale activiteiten, zoals de singles night van de kerk waar ik twee weken geleden was en de award avond van het departement Sociologie gisteravond. ‘Cutting the cake’ is een item op het programma, zo’n item waar alle fotografen op wachten en waarvoor alle hoge piefen op het feest worden uitgenodigd. Het gaat gepaard met gebed en speeches en zodra de taart daadwerkelijk is aangesneden, laat iedereen hem met rust. Er wordt niet van gegeten. Zelfs niet van geproefd. Het is frustrerend om te kijken naar die eenzame taart met een snee, maar ook ik verlaat de zaal telkens zonder ook maar een likje van de fondant geproefd te hebben
Cally, zoals de stad door veel studenten liefkozend wordt genoemd, is een stad naar mijn hart en de reden dat ik zo weinig schrijf op deze site is simpelweg omdat het leven zo gewoon is geworden. Zelfs dat wat niet went is nu gewoon. Ik accepteer het en heb er rust in gevonden. Maar met de komst van papa en mama volgende week zal al het gewone weer bijzonder worden. Dan zal ik Calabar weer met andere ogen gaan zien, de ogen van mijn twee oudjes die al een week de koffers klaar hebben staan om te vertrekken omdat ze zo enthousiast zijn. Als een echte Nigeriaanse kan ik ze dan pesten: ‘Oyibo pepe, na wetin u dey chop? Na dodo kido!’
Lieve pap en mam, ik kijk uit naar vrijdag. En in de trant van al wat ik hier in dit land doe en ervaar en ook om jullie te laten delen in alle uren die ik in de kerk doorbreng sluit ik maar af met een gebedje. Want ook al ben ik niet bekeerd, ik denk niet dat het kwaad kan…
Father, I ask you to bring my parents safely to Lagos, to protect and comfort them during their stay in Nigeria. Father, I ask you to keep them from all evil that was planned against them. May you bring peace and joy upon them during their stay in this country, as well as during the rest of their lives. In the mighty name of Jesus we have prayed. Amen.
No worries people, als ik écht was opgegaan in gebed had ik ongeveer 25 keer geschreven dat ik mijn ouders ‘cover with the blood of Jesus’. Dat gaat mij nog steeds te ver. Misschien is God dan toch nog niet zo gewoon.
Leah vroeg me grappend of ik al bekeerd was. Ik zei haar dat ik zeker niet bekeerd was, maar dat ik wel vreselijk veel na aan het denken was over het geloof, God, de duivel en hekserij. Wat is echt en wat is niet echt? Ook vertelde ik haar dat ik zoveel persoonlijke ervaringen opdeed hier in Calabar. Zo sprak een profeet die ik nooit eerder ontmoet had mij vorige week aan op straat voor een praatje. Binnen 2 minuten legde hij de vinger op de zere plek en ratelde hij al mijn misère en struikelblokken op. Ik was verbaasd en bang tegelijk en ik had zoveel vragen. Hoe wist die man dit? Was het God of was het iets ander bovennatuurlijks? Of had iemand hem ingelicht? Maar niemand in Nigeria wist de dingen die hij wist te vertellen. Hij kon zelfs gebeurtenissen bij mijn geboorte aan mij onthullen! Maar als het God was, bestaat de hel dan inderdaad? En moet ik dan inderdaad stoppen met biertjes drinken en laat thuiskomen, omdat ik anders voor altijd zal branden in het hellevuur? En dan was er nog die pastor die me zei dat ik mijn naam moest veranderen in Misheal, omdat Inge een ‘ungodly ancestral load’ met zich meedroeg. Na wat gegoogel kwam ik erachter dat Inge is afgeleid van een Germaanse godheid genaamd Ing. Hoe weten die mensen dat? Of is het gewoon een blinde gok? Ik weet het niet, maar ik was wel ontzettend boos op mezelf dat ik zoveel bezig was met mijn eigen weg vinden in alles wat ik meemaakte op het gebied van geloof en hekserij dat ik mijn onderzoek links liet liggen. Totdat Leah me liet inzien dat ik juist deed wat ik moest doen – ik leef het dagelijkse bestaan van veel mensen hier. Inzicht in mijn eigen denkproces geeft ook inzichten in de denkprocessen en ervaringen van de mensen hier. Het uitwisselen van mijn gevoelens met vrienden zorgt voor reacties die relevant zijn voor mijn onderzoek. Misschien is onderzoek doen wel gewoner dan ik denk. Ik ben al die maanden op zoek geweest naar de goede methode, maar ondertussen heb ik zoveel geleerd door gewoon te leven hier en te praten met mensen en te doen zoals de mensen hier. Ik ga geen enkele confrontatie met hekserij uit de weg en hoe vreselijk ik ‘My Father! My Father!’ ook vind, ik zit braaf 2 keer per week in de kerkbanken. Zelfs als de profeet me belachelijk maakt, zelfs als vrouwen om me heen zo ‘in the spirits’ raken dat door hun gedraai en gezwaai de halve congregatie gewond raakt. Het fascineert me enorm en het raakt me diep. Het maakt me enorm boos, vaak ook verdrietig en soms intens gelukkig. Hier in Calabar zit ik in een emotionele ‘rollercoaster’, maar ik ben ervan overtuigd dat dit uiteindelijk zal leiden tot een scriptie waar ik trots op mag zijn. Stiekem heb ik al een titel voor dat werk – nu is het tijd om mijn data te verdiepen zodat ik de stelling in die titel kan beargumenteren. Wordt vervolgd…
Hoewel mijn leven nu echt vorm heeft gekregen in deze stad en ik mezelf er helemaal thuis voel, blijven er altijd dingen die gewoon Nigeriaans zijn, maar waarschijnlijk nooit zullen wennen. Want vooroordelen die wij over Nigeria hebben kloppen vaak niet en soms wel. Ik zou graag alle negatieve vooroordelen willen ontkrachten, maar dankzij sommige ontmoetingen kan ik zeggen dat er wel degelijk een kern van waarheid in sommige zit. Zo is mijn huisbaas zomaar een vreemde vent. Hij drinkt de hele dag door, zijn zaak loopt voor geen meter en het enige wat hij doet als hij thuis is, is schreeuwen tegen zijn vrouw en kinderen. Soms komt hij ’s nachts thuis en staat hij aan de poort te rammelen alsof hij achtervolgd wordt door 10 leeuwen. In oktober liet hij mij de electriciteitsrekening betalen, maar plotseling werd ook van mij verwacht dat ik de afbetaling van de meter voor mijn rekening nam (à 85 euro). Een paar weken later kwam hij me ’s avonds vertellen dat voor mijn huisje geen contract opgesteld werd met een advocaat vanwege de kosten, maar dat hij de huurders altijd vroeg om een kratje Gulder en een kratje Small Stout (beide biermerken). Twee dagen later moest ik de waterrekening betalen, die was 2000 naira en werd gelijk verdeeld over de vier huishoudens op de compound. Zwaar oneerlijk, aangezien zij een gezin van 7 zijn en gegarandeerd meer water gebruiken dan ik in m’n eentje, of de dokter aan de andere kant. Nu ging het om het spectaculaire bedrag van 2,50 euro, dus zei ik er niets van en betaalde braaf. Ondertussen was de waterpijp in huis ergens gebroken en die moest worden gemaakt. In Nederland is dat toch echt de verantwoordelijkheid van de huisbaas, maar hier kwam meneer mij ’s avonds wederom vragen om geld voor die reparatie. Ik werd boos en heb hem bedankt voor het bevestigen van een vooroordeel. Het geld krijgt hij binnenkort, over de kratjes bier denk ik nog eens een keer na.
Oplichterij – al gaat het vaak om kleine bedragen – is echt aan de orde van de dag. Of in ieder geval, wij zouden het zien als oplichterij. Hier is het een soort van gunst. Profiteren van je medemens is normaal. Als je niets heb, gebruik je van een ander. Later betaal je vast wel terug. En niemand die daar moeilijk over doet. Zo leen ik regelmatig geld aan de meiden op mijn compound, omdat hun ouders ze niets hebben gegeven voor eten. Af en toe krijg ik het geld inderdaad terug, maar vaker zie ik er niets meer van. Maar ik krijg bijvoorbeeld gerust een paar schoenen van ze of sieraden. Je geeft omdat je weet dat je het terug zult krijgen, of het nou is van de persoon zelf of van God, die je in overvloed zal geven. Het is geen oplichterij, het is een way of living. Zo sta ik in de schuld bij een taxichauffeur en hij vertrouwt er blind op dat ik hem die 100 naira nog ga geven, wat ik natuurlijk ook zal doen. Het is een aparte bevinding in een maatschappij waar vertrouwen in de medemens niet de normaalste zaak van de wereld is.
Wat ook niet gaat wennen, maar wel heel gewoon is en een stuk luchtiger dan de vorige onderwerpen, is het fenomeen ‘taart aansnijden’ tijdens evenementen. De meest prachtige creaties van fondant, crème en cake worden gemaakt voor speciale activiteiten, zoals de singles night van de kerk waar ik twee weken geleden was en de award avond van het departement Sociologie gisteravond. ‘Cutting the cake’ is een item op het programma, zo’n item waar alle fotografen op wachten en waarvoor alle hoge piefen op het feest worden uitgenodigd. Het gaat gepaard met gebed en speeches en zodra de taart daadwerkelijk is aangesneden, laat iedereen hem met rust. Er wordt niet van gegeten. Zelfs niet van geproefd. Het is frustrerend om te kijken naar die eenzame taart met een snee, maar ook ik verlaat de zaal telkens zonder ook maar een likje van de fondant geproefd te hebben
Cally, zoals de stad door veel studenten liefkozend wordt genoemd, is een stad naar mijn hart en de reden dat ik zo weinig schrijf op deze site is simpelweg omdat het leven zo gewoon is geworden. Zelfs dat wat niet went is nu gewoon. Ik accepteer het en heb er rust in gevonden. Maar met de komst van papa en mama volgende week zal al het gewone weer bijzonder worden. Dan zal ik Calabar weer met andere ogen gaan zien, de ogen van mijn twee oudjes die al een week de koffers klaar hebben staan om te vertrekken omdat ze zo enthousiast zijn. Als een echte Nigeriaanse kan ik ze dan pesten: ‘Oyibo pepe, na wetin u dey chop? Na dodo kido!’
Lieve pap en mam, ik kijk uit naar vrijdag. En in de trant van al wat ik hier in dit land doe en ervaar en ook om jullie te laten delen in alle uren die ik in de kerk doorbreng sluit ik maar af met een gebedje. Want ook al ben ik niet bekeerd, ik denk niet dat het kwaad kan…
Father, I ask you to bring my parents safely to Lagos, to protect and comfort them during their stay in Nigeria. Father, I ask you to keep them from all evil that was planned against them. May you bring peace and joy upon them during their stay in this country, as well as during the rest of their lives. In the mighty name of Jesus we have prayed. Amen.
No worries people, als ik écht was opgegaan in gebed had ik ongeveer 25 keer geschreven dat ik mijn ouders ‘cover with the blood of Jesus’. Dat gaat mij nog steeds te ver. Misschien is God dan toch nog niet zo gewoon.
-
20 November 2010 - 17:02
Kees En Joke Bos:
inge wij genieten iedere keer van jouw verslagen. het is wel heel intens emotioneel wat je allemaal meemaakt. veel succes. -
20 November 2010 - 20:25
Mama:
Hey meissie,
Met al jou verhalen is er bij ons een hoge mate van nieuwsgierigheid en maar ook voorzichtigheid onstaan, en tevens 'n verlangen om het nu eindelijk eens zelf te beleven
maar vooral om jou weer eens een "hoogst persoonlijke en warme" knuffel te geven
Na jou oproep aan " Father" denk ik zeker dat het goed gaat komen met ons en we zien onze reis en vakantie met vertrouwen tegemoet.
Ik kan bijna niet wachten maar het gaat nu snel, dus lieverd tot Vrijdag
Dikke kus Mutti -
21 November 2010 - 09:02
Marino:
Een bijzonder verhaal van een bijzondere vrouw/student. Hier en daar met natte ogen gelezen.
Alleen heb ik moeite met het woord 'oudjes'; had op z'n minst met aanhalings- en sluitingstekens geschreven kunnen worden.
We zijn pas 51 jaar, zitten in de bloei van ons leven en gaan er van uit dat we pas op de helft zijn.
We backpacken zelfs nog in Ghana en Nigeria...................
xxxx
Vati -
21 November 2010 - 11:08
Sjannie:
Ha Inge
Ze komen eraan, "de oudjes".
Je lieve oudjes " smokkelen " een beetje met hun leeftijd. Maar een kleinigheid blijf je houden.
Geniet er samen van. Pas je goed op hen? Alvast een fijne verjaardag.
heel veel groeten van ons
Sjannie en Wim -
21 November 2010 - 11:15
Mirjam:
Wat een mooi verhaal weer! Heftig onderzoek en heftige avonturen allemaal...
Ik denk dat wat je beschrijft wel een van de moeilijkste dingen is van onderzoek doen. Ik denk dat Leah wel gelijk heeft! De kunst is om dat te ontdekken en al je hersenspinsels, verwonderingen etc op te schrijven, zodat je het later kunt gebruiken. Juist de tegenstellingen/andere aanpak van de samenleving waar je zit t.o.v. de samenleving waar je vandaan komt geeft mooie kansen voor reflectie.
Net wat je schrijft: het ongewone wordt gewoon. Enerzijds geeft dat rust: niet elke stap hoef je meer over na te denken, het begint je eigen te worden (in ieder geval in die omgeving), anderzijds blijft het eeuwig zonde dat al die prachtige inzichten die je opdoet als 'buitenstaander' op een gegeven moment afzwakken. Fijn dat je weer een mogelijkheid hebt tot het reviven van die verwondering, wanneer je ouders komen.
Kun je de studenten/professoren van de uni niet ook als klankbord gebruiken? Zij zijn toch ook getraind om kritisch te zijn en vragen te stellen?
Lieve Inge, heel veel plezier met het bezoek van je ouders en hou je taai he?
Groetjes uit Leijuh!
-
21 November 2010 - 18:39
Tante Dini:
Hoy Inge
Wat een spannend verhaal weer. En Oma keeke zal vast en zeker trots op jou zijn zo`n ondernemend kleinkind
Dat veel in de kerk zit haha !
Ze is vast en zeker jouw engelbewaarder daar in het verre Nigeria!
Ga daar maar van uit !
Nou je zal wel blij zijn dat je deze week je (oudjes) haha weer zult zien.
Volgens mij zit het in de familie dat woord oudjes want dat hoor ik onze Roland ook regelmatig zeggen maar het went wel hoor het is gewoon de realiteit .
Nou meid ik wens je nog heel veel succes en maak er een hele leuke vakantie van met je ouders maar dat zal best wel lukken .
En natuurlijk een fijne verjaardag toegewenst !!!
Liefs Ome Jan en Tante Dini xxx -
21 November 2010 - 20:46
Mieke:
Ha chick! Krachtig verhaal hoor, mooi. Ik wist wel dat je achter het antwoord zou komen van hoe je onderzoek moet doen :) geniet van de tijd met de padres en nog maar 7 nachtjes slapen, en dan...;) kus! -
21 November 2010 - 21:19
Simone:
Heeeeee Inge,
Wat een verhaal!! Heftig en onwerkelijk te gelijk.
Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel met een brede lach :-) je verhalen achter de computer zit te lezen want je schrijft in al je stukken steeds over de uren durende kerkdiensten......
en dan zie ik steeds de oude foto van 'ons omaatje' in haar nonnenpak voor me....... en die foto van jou verkleedt als non tijdens het feest van Ome Hans en Tante Sjan hahahahahaaaa
wat zal ze toch trots zijn, daar hoog in de Hemel, dat er toch 1 kleinkind is die al bijna net zoveel "kerk-uren" heeft gedraaid als zij!!
Je snapt wel dat ik het dus erg speciaal vind dat ze daar in het verre Nigeria op haar verjaardag ff in je gedachte voorbij komt!
Nog ff en je hebt mij bekeerd :-) hahaahahaaaaa!!
Lief Nichtje, geniet van al je mooie (en helaas soms ook minder mooie) ervaringen. Geniet van de twee oudjes die je over een paar dagen helemaal plat gaan knuffelen :-) en..... geniet van "een jaartje ouder worden" in een ver land!!
Liefs en een dikke kus
je nicht Simone -
22 November 2010 - 07:45
Sarah:
Hoi Inge,
Superblog. Heel interessant wat er daar gebeurt en wat het met je doet. Misschien kunnen we er een keer via chat dieper op ingaan. Geniet van het bezoek van je ouders!
Liefs uit Kigali. -
25 November 2010 - 10:52
Leni Schimmel:
Lees je verhalen met veel plezier en belangstelling.
Je kent me (nog) niet, ik ben een collega van je vader en door hem op je site gewezen.
Wat schrijf je boeiend en dichtbijhet gevoel.
Niet verwonderlijk het zit je waarschijnlijk in het bloed, te lezen uit alle reacties die je krijgt.
Groeten aan je ouders en zeg dat het hier stil is zonder je vader op het werk!
-
25 November 2010 - 14:37
Gitty:
Hoi Inge,
Fijn te lezen dat het goed gaat en je nog niet gillend terug naar huis vliegt. Super leuk dat je ouders komen.
Nog 4 weken dan ben ik met verlof, we kijken al uit naar je komst weer terug op het ASC.
Alvast fijne verjaardag! -
12 December 2010 - 23:48
Lilian:
Ex-collega van je moeder
Hoi Inge,
Heb al je bijzondere verslagen gelezen. Geweldig, wat een ervaring doe jij op! Ik had bij toeval toendertijd die documentaire gezien waar ik toen erg van onder de indruk was. Het is te bizar voor woorden wat daar gebeurd.
Zijn je ouders er nog? Zoja, genieten jullie vooral van elkaar en doe ze anders de hartelijke groeten.
Ik blijf je volgen. Ben straks ook erg benieuwd naar de verhalen van je ouders.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
