Een warm welkom in een koude douche

Een kleine twee weken geleden vertrokken we vanuit Accra naar Klikor. We kwamen aan op de dag dat Hester haar laatste dag doorbracht in het weeshuis en daarom was er 's avonds een heel mooi en wel verdiend afscheidsfeestje voor haar! David kwam laat die avond terug uit Accra en was ook blij om mij te zien :)

Helaas begon het die nacht keihard te regenen en de stortbuien hebben zo'n 5 tot 6 dagen aangehouden. Ik heb zelfs een aantal dagen met een vest aan gelopen in Ghana! Het was gewoon koud :( We hebben in Klikor dus veel binnen gezeten. Mijn eerste boek was binnen no time uit. In het begin was het nog wel relaxed om zo te niksen, de laatste weken in Nederland waren immers een beetje hectisch geweest. Maar na een paar dagen begonnen we het alledrie nogal beu te raken. Willemijn schoot niet erg op met haar onderzoek en we konden zomaar weinig doen in en om het weeshuis.

Afgelopen dinsdag verlieten Loesje en ik Klikor om naar Keta aan de kust te gaan. In Accra had ik op het megagrote trotrostation namelijk Wisdom herkend; de jongen die 4 jaar geleden les gaf op de school in Klikor en nu in Keta woont. Ontzettend toevallig en het was leuk om een dag met hem door te brengen in zijn dorp. We zijn naar een slavenfort geweest waar de Denen hebben gezeten. Hoewel dat natuurlijk erg indrukwekkend was, was het allerleukste deel van de dag toch wel het deel dat we doorbrachten in de koekjesfabriek waar Wisdom nu werkt. Het was een klein fabriekje dat me deed denken aan het bakkerijtje in de Efteling. Overal stonden lachende en gillende mannen en vrouwen, helemaal wit van de bloem en het meel. Ze waren ontzettend blij dat wij er waren en we mochten uitgebreid foto's van ze maken. Ook hebben we koekjes geproefd die net uit de oven kwamen! Het was erg leuk en ik bedacht me dat ik het ontzettend tof zou vinden om een dagje mee te werken met die mensen. Ik stelde het voor bij Wisdom, maar die zei dat ik dat niet vol zou houden. Na lang aandringen, ging hij eindelijk akkoord en ik mag over een paar weken een dagje komen meewerken in de fabriek :) Waarschijnlijk ga ik nog wel op z'n 'aanbod' in, hoewel de liefdesverklaring van hem aan mij aan het eind van de dag een beetje roet in het eten heeft gegooid. Daar hebben we namelijk minder zin in...

Nadat we in Keta een flinke wandeling hadden gemaakt, gingen we moe maar voldaan slapen in ons hotel met airco slapen. Die airco hebben we maar snel uitgezet, want het leek wel of we in een vrieskist sliepen...

De volgende ochtend vertrokken we al vroeg naar Ada. Eerst hebben we met de trotro 3 rondjes door Keta gereden, waarbij de driver en de mate uit het raam hingen en naar wie maar horen wilde: Yevu, yevu, yevu! Oh wat waren ze trots dat ze twee blanke meisjes in de auto hadden. Uiteindelijk zijn we wel vertrokken uit het dorp en arriveerden we een paar uur later in Ada, een plaats aan de monding van de Volta rivier. Omdat we in Klikor niet zo heel erg genoten van het eten, besloten we naar een resort te gaan. Omdat het 1 juli was en dat een publieke feestdag is (Republic Day), waren vele jonge en hippe Ghanezen uit Accra voor een dag naar dat resort gekomen om in veel te strakke witte boxershorts te gaan zwemmen. Om vervolgens in zeiknatte, doorschijnende broekjes aan de rand van het zwembad met een biertje in de hand sexy moves te maken. Het was echt een hilarisch gezicht. Het leek wel de achtertuin van P. Diddy, Puff Daddy of hoe die man zich tegenwoordig ook mag noemen.

Toen we uitgekeken waren bij het zwembad besloten we een toch te maken over Lake Volta. Een man met een boot hadden we snel gevonden, maar helaas had de man in kwestie meer moeite met het vinden van 1 onderdeel van z'n motor, waardoor we bijna 2 uur hebben gewacht tot we uiteindelijk het water op konden. Het was een prachtige tocht, waarbij we bijna tot aan de zee zijn gevaren. Heel gek gezicht, de golven van de zee die opbotsen tegen de rivier. Toen we bijna terug waren bij de aanlegplaats, stopte de motor. Johnny (de booteigenaar) zei ons dat we ons niet druk moesten maken, maar dat hebben we inmiddels al afgeleerd hier :) Alles is uiteindelijk goedgekomen: toen de zon bijna onder was, kwamen we veilig aan land.

Na een drukke nacht, waarbij niet alleen de kikkers, krekels en geiten ons wakker hielden, maar toch vooral de brass band die het nodig vond om om 4.30 in de ochtend belachelijke muziek te spelen in de straten van Ada, vertrokken we donderdagochtend weer terug naar Klikor. 's Avonds kwamen we aan en konden we ons opmaken voor ons laatste dagje in het weeshuis.

Vrijdagochtend ben ik eerst nog 'even' naar Ho geweest om geld te halen voor David. Namens wat familie en vrienden (papa en mama, tante Cor en Henk Stubbe en mijzelf) heb ik 200 euro kunnen doneren aan het weeshuis, die gebruikt gaat worden voor een van de vele stukken land waarop ze bonen en peper verbouwen. Ook de fotoboekjes heb ik de kinderen gegeven en ze waren er ontzettend blij mee. Sommige kinderen liepen er na 2 dagen nog trots mee rond!

Zaterdagochtend vertrokken we dan toch echt uit Klikor. Op weg naar Hohoe, waar Willemijn en Loesje vanmorgen naar de Wli waterval zijn gegaan. Ik ben in het hotel gebleven, omdat ik een geinfecteerde wond op mijn voet heb, waardoor mijn voet helemaal is opgezet. Jaja, ik heb het weer voor elkaar. Gelukkig kan ik vandaag weer lopen :) Dat was gister wel anders....

Hoewel ik in Hohoe eigenlijk met m'n voet omhoog moest gaan zitten of liggen, voelde ik geen rust in m'n kont en ben ik de straat op gegaan. Na nog een tip voor ontbijt te hebben gekregen van een van de andere vrijwilligers uit Klikor (die ook in Hohoe waren), ben ik de hele ochtend opgetrokken met Bright. Een jongen van 19, die graag met me wilde trouwen, maar uiteindelijk begreep dat ik daar geen zin in had. We hebben een gezellige ochtend gehad, waarin hij vertelde waarom hij een blanke vrouw wilde trouwen en ik hem tips heb gegeven om er een aan de haak te slaan, zonder dat ze meteen wegloopt ('don't say you love here after just 2 minutes'). Hij vond het allemaal wel grappig en we hebben later nog wat over politiek en zijn geloof in healing practices ('yes, God can heal AIDS') gepraat. Het was erg leuk en toen Willemijn en Loesje uiteindelijk klaar waren om naar Accra te gaan, heeft hij ons ook ontzettend geholpen met goedkoper dingen voor elkaar krijgen :)

Inmiddels zijn we in Accra aangekomen, waar ik echt ontzettend blij en gelukkig ben. Niet alleen omdat ik in Accra ben, maar ook omdat we het voor elkaar hebben gekregen een taxirit voor 2 cedi te krijgen! De taxichauffeur vroeg 5, en na lang aandringen deed hij het voor 3. Onderweg veel gekletst over airconditioners (daar dealde hij in) en hij was een Ewe en kwam erachter dat we echt geweeeeeeldig Ewe spreken. Toen hij bij aankomst bij het hotel geen wisselgeld had, zei hij: 'Ok, if you give me 2 cedis, that's ok'. Fantastisch! En hierdoor ben ik nog steeds helemaal vrolijk, ook al is dat inmiddels al 4 uur geleden...

Goed, ik ga weer verder met genieten van Accra. Barack Obama komt eind deze week Ghana bezoeken, als eerste land op het Afrikaanse continent. Het belooft een spektakel te worden en ik ben blij dat ik er hoogstwaarschijnlijk bij kan zijn!!!