The 'I told you so' story en andere verhalen
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
12 Augustus 2008 | Ghana, Accra
Woensdagochtend vertrok ik vanuit Klikor terug naar Accra. Misschien vragen sommigen van jullie zich af wat er met de grote plannen van het reizen naar Benin, Burkina Faso en de rimboe van Ghana is gebeurd. Begrijpelijk, want voor mijn vertrek had ik allerlei spannende verhalen over onbegaanbare wegen, langs dorpjes waar zelden toeristen komen. En wat had ik daar zin in!
Maar toen gebeurde er iets waar nuchtere Hollandse Inge niet helemaal op gerekend had. Hoewel vrienden, familie en kennissen al jaren roepen dat ik ooit nog eens een keer thuiskom met een Afrikaanse jongen, dacht ik zelf dat ik veel te nuchter was om te vallen voor de charmes van een donkere man. Dat dat een maand geleden wel gebeurde toen ik Manex voor de tweede keer ontmoette, is iets waar ik nu alleen maar blij mee ben. Bij dezen mogen jullie allemaal zeggen 'I told you so', dan zijn we daar ook weer vanaf!
Aangezien Manex in Accra woont, ben ik veel in de hoofdstad van Ghana. Niet omdat er nu zoveel te zien is, maar eigenlijk om gewoon kostbare tijd met hem door te brengen. Misschien lijkt het verloren tijd, ik ga immers niet naar Benin en Burkina, maar ook door het omgaan met Manex en zijn vrienden, die werkelijkwaar uit alle delen van Afrika komen (Ghana, Congo, Nigeria, Sierra Leone, Liberia, Senegal), leer ik ontzettend veel van het continent. De felle meningen over corrupte regeringen van Afrika en hun duivelse leiders liegen er niet om en ik zal dit zeker meenemen in mijn verdere studie!
Donderdag ben ik naar Tawala Beach Resort gegaan. Een relaxed resortje aan de kust van Accra. Niet zo druk als Labadi Beach (bij sommigen van jullie beter bekend als 'La Pleasure Beach') en ook een stuk goedkoper. Een plate of food kost hier 4 cedi (2 euro 40) en daarvoor krijg je lots of chicken & chips. Een fles bier van 625 ml kost slechts 90 cent. Een plek waar je dus best een paar uurtjes kunt genieten van het strand, de zee en de ondergaande zon. Heerlijk!
Vrijdagochtend vertrok ik samen met Manex naar Akosombo. In een eerder verhaal had ik al eens verteld dat hij daar zijn 'vader' heeft. Deze man, father Daniel, heeft hem opgevangen toen hij in Ghana kwam en iemand nodig had om mee te praten. Hij is ook degene die ervoor heeft gezorgd dat Manex erg gelovig is. Omdat hij graag weer eens een dienst bij wilde wonen in Akosombo op zaterdagochtend en ik vrij weinig zin had om om vier uur 's nachts mijn bed uit te gaan in Accra, besloten we vrijdagmiddag in te checken in een klein guesthouse in Akosombo.
Father Daniel is een profeet, zogezegd. Wat dus betekent dat zo'n beetje de hele omgeving naar de man toe komt voor advies en uitleg van dromen en signs. En niet alleen de hele omgeving, want ook politici schijnen de tocht naar Akosombo te maken voor zijn raad. Het is een indrukwekkende man, heel wijs en heel erg kalm. Als hij dromen uit gaat leggen, denk ik soms weleens dat hij het ter plekke verzint, maar mensen vinden rust bij de man en ergens vind ik dat heel erg mooi. Hoe christelijk hij ook is, de man heeft zo'n 6 vrouwen en 21 kinderen. Helaas heeft hij geen geld om zijn huis af te bouwen en slapen al zijn familieleden in de kerk (lees: in de openlucht). Erg zielig om te zien, zeker omdat niet iedereen onder een klamboe kan slapen.
Zaterdagochtend was het tijd voor de mis. De laatste keer dat ik met Manex meegeweest was naar de kerk, was ik niet erg participating. Dit keer besloot ik me over te geven aan de muziek, het ritme en het luide gepreek van father Daniel. Het was een hele mooie ervaring. Niet alleen voor mij, maar ook voor alle mensen in de kerk. Een obruni die meezingt, meedanst, meehallelujaht en mee-ament. Na de drie uur durende mis was mijn keel schor en konden mijn benen niet meer stilzitten! Manex moest voor mij twee flesjes water gaan kopen, die father Daniel voor me gezegend heeft.
Hallelujah!
Zaterdagavond maakten we nog een wandeling door Labadi. Na een paar minuten lopen, attendeerde Manex me op een bepaalde plek. Hij wees naar een taxistandplaats, waar ik zo'n veertig mannen zag staan. Ik vroeg wat deze mannen aan het doen waren (ik dacht aan Labbegat), maar al snel bleek het de illegale blowzone van Labadi te zijn. Een geheime plek. Het enige jammere is dat die geheime plek door 40 mensen bewoond wordt 's avonds en dat er met enige regelmaat door de politie een hele bups mensen wordt opgepakt. Lang leve de legaliteit van soft drugs in Nederland.
Zondag zou ik met Manex naar Aburi mountains gaan om mama's vijftigste verjaardag verlaat, maar alsnog te vieren. Maar zoals altijd in Afrika, kwam er iets tussen. Om half zeven werden we wakkergebeld door 'Big Ben'. Ben zat in zijn nieuwe jeep en die wilde hij even showen aan Manex. Omdat hij zich nogal schaamt voor de woonsituatie waarin hij zich momenteel bevindt (1 kamer, geen wc en toilet), besloot Manex de man en zijn auto op straat te gaan opzoeken. Na een paar minuten kwam de man echter het huis binnen, in vol ornaat (lang wit christelijk gewaad). Hij schrok een halve seconde van de leefsituatie, zei 'God will find you a way' en nodigde ons uit voor zijn 45e verjaardag. Hij liet ons, maar vooral mij, verbaasd achter. Vriendschappen in Afrika betekenen niets. Als het aankomt op het helpen van een vriend in nood, kun je bij niemand aankloppen. Big Ben reed weg in zijn jeep. Hij ging bush meat koken, dat moesten we 's middags maar komen proeven. Manex keek verlekkerd, ik verafschuwd.
Rond een uur arriveerden we in de mansion van Ben, een Nigeriaanse man. Het bier en de verscheidene lokale schnapps stonden al klaar en het bush meat stond te pruttelen op het vuur. Na duidelijk gemaakt te hebben dat ik niet veel prijs stelde op vlees uit de rimboe (inclusief de nieren), kreeg alleen Manex een portie. Na een kwartiertje kwam er een look-a-like van Morgan Tsvangirai binnen, die in zijn eentje het halve beest naar binnen heeft zitten werken. Gatverdamme!
Ondertussen vloeide de schnapps ook rijkelijk, wat resulteerde in een ontzettend dronken Nigeriaanse jongen, die dacht dat hij de chief van een of ander dorp was. Een hilarisch tafereel volgde, waarbij de jongen tegen de muur allerlei rituelen ging uitvoeren. Prachtig!
Na een tijdje ging het volume van de mannen omhoog. Afrikanen praten zo verschrikkelijk hard en mijn hoofd kon dat zondagmiddag niet zo goed meer aan. Sowieso voelde ik me helemaal niet goed. Ik had overal huiduitslag en jeuk. Een algeheel gevoel van malaise zorgde ervoor dat ik de rest van de zondag op bed heb doorgebracht.
Gister was het tijd om weer eens naar het ziekenhuis te gaan. Een aantal weken geleden was ik daar al geweest, omdat ik ziek was. Toen heb ik medicijnen gekregen en waarschijnilijk was mijn huiduitslag een verlate reactie op deze medicijnen. Omdat ik wist hoe het Trust Hospital in Osu werkte, besloot ik er op tijd heen te gaan. Ik had een afspraak met een vrouwelijke arts, om half een in de middag. Natuurlijk zijn afspraken in Ghana niet betrouwbaar en madame zat in een bespreking. Na twee uur wachten, zou ik eindelijk de vrouw in kwestie kunnen consulteren. De deur van 'Consulting 3' ging voor me open en tot mijn verbazing zat daar een man. Deze dokter had mij niet echt meer verwacht, vroeg aan zijn assistente of ik een 'emergency' was en zei vervolgens dat het 'nog wel even kon'. Het duurde inderdaad ook niet zo lang, want vijf minuten later stond ik buiten met een recept voor een lading medicijnen waar je u tegen zegt!
Toen ik thuiskwam had Manex speciale zeep voor me gekocht: Angel herbal soap. Helpt tegen vanalles, waaronder skin rashes. Dus ik een douche nemen met dat spul. In het begin vond ik het nog lekker ruiken en na een tijdje begon ik mezelf af te vragen waar ik deze geur ook alweer van herkende. Al wandelend door de straten van Labadi kwam ik erachter: De Malle Heks in Tilburg! Beetje jammer...
Vandaag ga ik pizza eten! En daar heb ik zoveel zin in, dat ik het met jullie deel. Niet voor niets op dinsdag, want vandaag is het twee halen, een betalen. Ik lijk wel een Hollander! Maar wel een Hollander die zich ontzettend op haar plaats voelt in de grote Afrikaanse stad Accra. Van Accra kunnen de meeste mensen maar moeilijk gaan houden, maar dankzij mijn vriendje in Labadi en alle vriendelijke mensen die ik hier ben gaan kennen (in de wijken LaPaz, Osu (zelfs toeristenverkopers kennen me en laten me met rust), Adenta en Madina) ben ik me er in ieder geval thuis gaan voelen.
Maar toen gebeurde er iets waar nuchtere Hollandse Inge niet helemaal op gerekend had. Hoewel vrienden, familie en kennissen al jaren roepen dat ik ooit nog eens een keer thuiskom met een Afrikaanse jongen, dacht ik zelf dat ik veel te nuchter was om te vallen voor de charmes van een donkere man. Dat dat een maand geleden wel gebeurde toen ik Manex voor de tweede keer ontmoette, is iets waar ik nu alleen maar blij mee ben. Bij dezen mogen jullie allemaal zeggen 'I told you so', dan zijn we daar ook weer vanaf!
Aangezien Manex in Accra woont, ben ik veel in de hoofdstad van Ghana. Niet omdat er nu zoveel te zien is, maar eigenlijk om gewoon kostbare tijd met hem door te brengen. Misschien lijkt het verloren tijd, ik ga immers niet naar Benin en Burkina, maar ook door het omgaan met Manex en zijn vrienden, die werkelijkwaar uit alle delen van Afrika komen (Ghana, Congo, Nigeria, Sierra Leone, Liberia, Senegal), leer ik ontzettend veel van het continent. De felle meningen over corrupte regeringen van Afrika en hun duivelse leiders liegen er niet om en ik zal dit zeker meenemen in mijn verdere studie!
Donderdag ben ik naar Tawala Beach Resort gegaan. Een relaxed resortje aan de kust van Accra. Niet zo druk als Labadi Beach (bij sommigen van jullie beter bekend als 'La Pleasure Beach') en ook een stuk goedkoper. Een plate of food kost hier 4 cedi (2 euro 40) en daarvoor krijg je lots of chicken & chips. Een fles bier van 625 ml kost slechts 90 cent. Een plek waar je dus best een paar uurtjes kunt genieten van het strand, de zee en de ondergaande zon. Heerlijk!
Vrijdagochtend vertrok ik samen met Manex naar Akosombo. In een eerder verhaal had ik al eens verteld dat hij daar zijn 'vader' heeft. Deze man, father Daniel, heeft hem opgevangen toen hij in Ghana kwam en iemand nodig had om mee te praten. Hij is ook degene die ervoor heeft gezorgd dat Manex erg gelovig is. Omdat hij graag weer eens een dienst bij wilde wonen in Akosombo op zaterdagochtend en ik vrij weinig zin had om om vier uur 's nachts mijn bed uit te gaan in Accra, besloten we vrijdagmiddag in te checken in een klein guesthouse in Akosombo.
Father Daniel is een profeet, zogezegd. Wat dus betekent dat zo'n beetje de hele omgeving naar de man toe komt voor advies en uitleg van dromen en signs. En niet alleen de hele omgeving, want ook politici schijnen de tocht naar Akosombo te maken voor zijn raad. Het is een indrukwekkende man, heel wijs en heel erg kalm. Als hij dromen uit gaat leggen, denk ik soms weleens dat hij het ter plekke verzint, maar mensen vinden rust bij de man en ergens vind ik dat heel erg mooi. Hoe christelijk hij ook is, de man heeft zo'n 6 vrouwen en 21 kinderen. Helaas heeft hij geen geld om zijn huis af te bouwen en slapen al zijn familieleden in de kerk (lees: in de openlucht). Erg zielig om te zien, zeker omdat niet iedereen onder een klamboe kan slapen.
Zaterdagochtend was het tijd voor de mis. De laatste keer dat ik met Manex meegeweest was naar de kerk, was ik niet erg participating. Dit keer besloot ik me over te geven aan de muziek, het ritme en het luide gepreek van father Daniel. Het was een hele mooie ervaring. Niet alleen voor mij, maar ook voor alle mensen in de kerk. Een obruni die meezingt, meedanst, meehallelujaht en mee-ament. Na de drie uur durende mis was mijn keel schor en konden mijn benen niet meer stilzitten! Manex moest voor mij twee flesjes water gaan kopen, die father Daniel voor me gezegend heeft.
Hallelujah!
Zaterdagavond maakten we nog een wandeling door Labadi. Na een paar minuten lopen, attendeerde Manex me op een bepaalde plek. Hij wees naar een taxistandplaats, waar ik zo'n veertig mannen zag staan. Ik vroeg wat deze mannen aan het doen waren (ik dacht aan Labbegat), maar al snel bleek het de illegale blowzone van Labadi te zijn. Een geheime plek. Het enige jammere is dat die geheime plek door 40 mensen bewoond wordt 's avonds en dat er met enige regelmaat door de politie een hele bups mensen wordt opgepakt. Lang leve de legaliteit van soft drugs in Nederland.
Zondag zou ik met Manex naar Aburi mountains gaan om mama's vijftigste verjaardag verlaat, maar alsnog te vieren. Maar zoals altijd in Afrika, kwam er iets tussen. Om half zeven werden we wakkergebeld door 'Big Ben'. Ben zat in zijn nieuwe jeep en die wilde hij even showen aan Manex. Omdat hij zich nogal schaamt voor de woonsituatie waarin hij zich momenteel bevindt (1 kamer, geen wc en toilet), besloot Manex de man en zijn auto op straat te gaan opzoeken. Na een paar minuten kwam de man echter het huis binnen, in vol ornaat (lang wit christelijk gewaad). Hij schrok een halve seconde van de leefsituatie, zei 'God will find you a way' en nodigde ons uit voor zijn 45e verjaardag. Hij liet ons, maar vooral mij, verbaasd achter. Vriendschappen in Afrika betekenen niets. Als het aankomt op het helpen van een vriend in nood, kun je bij niemand aankloppen. Big Ben reed weg in zijn jeep. Hij ging bush meat koken, dat moesten we 's middags maar komen proeven. Manex keek verlekkerd, ik verafschuwd.
Rond een uur arriveerden we in de mansion van Ben, een Nigeriaanse man. Het bier en de verscheidene lokale schnapps stonden al klaar en het bush meat stond te pruttelen op het vuur. Na duidelijk gemaakt te hebben dat ik niet veel prijs stelde op vlees uit de rimboe (inclusief de nieren), kreeg alleen Manex een portie. Na een kwartiertje kwam er een look-a-like van Morgan Tsvangirai binnen, die in zijn eentje het halve beest naar binnen heeft zitten werken. Gatverdamme!
Ondertussen vloeide de schnapps ook rijkelijk, wat resulteerde in een ontzettend dronken Nigeriaanse jongen, die dacht dat hij de chief van een of ander dorp was. Een hilarisch tafereel volgde, waarbij de jongen tegen de muur allerlei rituelen ging uitvoeren. Prachtig!
Na een tijdje ging het volume van de mannen omhoog. Afrikanen praten zo verschrikkelijk hard en mijn hoofd kon dat zondagmiddag niet zo goed meer aan. Sowieso voelde ik me helemaal niet goed. Ik had overal huiduitslag en jeuk. Een algeheel gevoel van malaise zorgde ervoor dat ik de rest van de zondag op bed heb doorgebracht.
Gister was het tijd om weer eens naar het ziekenhuis te gaan. Een aantal weken geleden was ik daar al geweest, omdat ik ziek was. Toen heb ik medicijnen gekregen en waarschijnilijk was mijn huiduitslag een verlate reactie op deze medicijnen. Omdat ik wist hoe het Trust Hospital in Osu werkte, besloot ik er op tijd heen te gaan. Ik had een afspraak met een vrouwelijke arts, om half een in de middag. Natuurlijk zijn afspraken in Ghana niet betrouwbaar en madame zat in een bespreking. Na twee uur wachten, zou ik eindelijk de vrouw in kwestie kunnen consulteren. De deur van 'Consulting 3' ging voor me open en tot mijn verbazing zat daar een man. Deze dokter had mij niet echt meer verwacht, vroeg aan zijn assistente of ik een 'emergency' was en zei vervolgens dat het 'nog wel even kon'. Het duurde inderdaad ook niet zo lang, want vijf minuten later stond ik buiten met een recept voor een lading medicijnen waar je u tegen zegt!
Toen ik thuiskwam had Manex speciale zeep voor me gekocht: Angel herbal soap. Helpt tegen vanalles, waaronder skin rashes. Dus ik een douche nemen met dat spul. In het begin vond ik het nog lekker ruiken en na een tijdje begon ik mezelf af te vragen waar ik deze geur ook alweer van herkende. Al wandelend door de straten van Labadi kwam ik erachter: De Malle Heks in Tilburg! Beetje jammer...
Vandaag ga ik pizza eten! En daar heb ik zoveel zin in, dat ik het met jullie deel. Niet voor niets op dinsdag, want vandaag is het twee halen, een betalen. Ik lijk wel een Hollander! Maar wel een Hollander die zich ontzettend op haar plaats voelt in de grote Afrikaanse stad Accra. Van Accra kunnen de meeste mensen maar moeilijk gaan houden, maar dankzij mijn vriendje in Labadi en alle vriendelijke mensen die ik hier ben gaan kennen (in de wijken LaPaz, Osu (zelfs toeristenverkopers kennen me en laten me met rust), Adenta en Madina) ben ik me er in ieder geval thuis gaan voelen.
-
12 Augustus 2008 - 15:57
Hester:
Ha!
Leuk om eindelijk een foto te zien! Lekker ding ;)
Goed om te horen dat je nog geniet van alles, hier gaat ook alles ok, Ema is lekker weer bij ons, hij is helemaal blij. Vraagt wel steeds waar je bent :)
We zien je volgende week!
liefs hester -
12 Augustus 2008 - 18:09
Tante Dini:
Hey Inge
Dat is pas goei nieuws
wat leuk
nou Manex ziet er goed uit en kan ook al koken zie ik wel op de foto altijd makkelijk.
weer leuk om je verhaal te lezen!
nou nog veel plezier en tot gauw weer.
Groetjes xxx
-
12 Augustus 2008 - 20:35
Loesje:
dada inga!! wat super:) hij ziet er inderdaad goed uit:) ennuh TOLD YOU SO;) haha
heel veel plezier nog saampjes!! beterschap met je huiduitslag!!tot het volgende verhaal!
owja..supergaaf dat je mee hebt gedaan in de mis:) you go girl:) -
12 Augustus 2008 - 21:15
Marino:
Ik zie dat Manex ook al een buitenkeuken heeft....
Het is echt een hype aan het worden.
Ik vond het leuk om hem zojuist live aan de telefoon te hebben.
Geniet nog samen de komende anderhalve week en ik ben weer benieuwd naar je volgende verhaal.
Dikke kus. -
12 Augustus 2008 - 21:41
Francis:
Heej Inge,
zeker good looking!!!
geniet maar lekker van elkaar, en doe hem de groetjes (al heeft hij uiteraard geen idee wie ik ben maar doe toch maar)
Kus,
Fran -
12 Augustus 2008 - 22:37
Eve & Maris & Diane:
ingeeeee leuk verhaaltje! en vooral leuke foto's ook!@
En dat van die Afrikaanse jongen...we weten toch dat we altijd gelijk hebben ;)
hier in leiden alles goed, we missen je wel hoor en zijn heel erg benieuwd naar al (AL) je verhalen als je terugbent!
liefs vanuit het dagbladhok!
Groepje 80!! HAR HAR HAR B'vo!
(veel minder lawaai vanaf het Keizertje dit jaar ;)) -
13 Augustus 2008 - 05:40
Marino:
Ik zie dat Manex al een buitenkeuken heeft....
Is daar ook al een trend aan het worden?
Veel plezier samen in de laatste anderhalve week en ik wacht je volgende verhaal weer af.
Dikke kus -
13 Augustus 2008 - 21:04
Mevrouw Vullers:
Lieve Inge,
Inmiddels ben je door je moeder ingelicht wie ik ben,.....
Met héél veel belangstelling en interesse heb ik jouw bevindingen gelezen..
héél interessant ik kan je helemaal volgen zelfs zó dat ik het gevoel heb dat ik daar óók ben ....
op dit moment is er een schrijfster aan jou verloren gegaan alhoewel dat allemaal nog zou kunnen gaan gebeuren,
natuurlijk..
Over 11 dagen vertrek je weer en komt dan richting Ollanda...
Is dit allemaal nog voor herhaling vatbaar? Je schrijft met zó veel enthousiasme dat die mogelijkheid waarschijnlijk open staan, is het niet?
Lieve Inge, ik wens je héél veel geluk in je verder leven,
Liefs,
Mevr.Vullers,
Molenwijck 232,
5175 WH Loon op Zand. -
16 Augustus 2008 - 12:07
Carina Zus Van Arjan:
haha nou weet je wel he`wie ik ben,ik ben een dag bezig geweest met al je verhalen je foto`s,pffff spannend,geweldig,mooi,echt super van je,ik ga nog wel checken bij jullie pap wat ik kan doen voor daar al die kids.heel veel sucses en kracht groetjes carina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
