Togo, taal en toestanden
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
04 Augustus 2008 | Togo, Kpalimé
Vrijdag vertrok ik na een zeer vroege lunch in Klikor naar Aflao. Daar zou ik gaan proberen de grens met Togo over te komen. In Aflao groette ik een lokale verkoopster in het Ewe. De vrouw was danig onder de indruk en begon me allerlei vragen te stellen, die ik wonderbaarlijk genoeg begreep. Toen het verkoopteam van busstation Aflao erachter kwam dat er een yevu was die hun taal sprak, besloten ze spontaan de verkoop te laten voor wat het was om een praatje met me te maken. Met een glimlach zo groot als een halve maan, vervolgde ik tien minuten later mijn weg naar de grens. Ik heb Ewe gekletst!
Even wat geld gewisseld bij een lokale afzetter, want ik had begrepen dat het visum betaald moest worden in CFA Francs. Net voor de grens werd ik vastgeklampt door een Ghanees die me wel door de douane heen zou loodsen en me vervolgens in Togo naar mijn hotel zou rijden. Voor veel te veel geld natuurlijk, maar meneer bleef me tot het irritante toe volgen en uiteindelijk heeft hij zijn zin gekregen.
De Togolese douanebeambte was mijn eerste aanraking met de taal: Frans. De man begreep geloof ik wel dat ik het niet zo goed begreep en maakte wat stomme grapjes in klungelig Engels: You much noms, me much stamps. Ik vreesde voor het niveau van de rest van de Togolezen. Na inderdaad beaucoup de stamps in mijn paspoort te hebben gekregen, ben ik door mijn stalker met een taxi 600 meter verderop bij mijn hotel afgezet. Afgezet, ja!
In het hotel werd ik begroet door de enige Fransman die ik ooit heb ontmoet, die de moeite nam om Engels te spreken. De auberge waar ik verbleef deed heel Frans aan, waardoor ik me eigenlijk niet meer in Afrika leek te bevinden. Sowieso is Lomé heel erg parisienne, met avenues met dikke arbres en een schoonmaakteam dat zorg draagt voor de omgeving. Togo est propre!
Die middag maakte ik nog een wandeling naar de bank en heb ik mijn angst voor motors onder ogen moeten zien, aangezien deze het openbaar vervoer vormen in dit land. In de avond nam ik voor alle zekerheid een dure taxi, die me nog duurder is komen te staan, omdat een garçon door het raam een briefje van 5000 CFA van me jatte! Voortaan maar niet meer in het donker over straat, zelfs niet in een taxi!
Zaterdagochtend na een lekker ontbijt met stokbrood een flinke wandeling door de stad gemaakt. Langs La Place d'Independance en het Palais du Congrès naar het nationale museum. Het bleek een klein museumpje, waar ik als enige bezoeker een half uurtje doorheen heb gewandeld. Er was vanalles te zien. Potten, pannen, opgezette dieren, kente cloth en een afdeling met allerlei foto's, die de geschiedenis van Togo vormden. Van de slavernij, via de tijd dat de Duitsers het hier voor het zeggen hadden naar de Franse tijd vanaf het einde van de Eerste Wereldoorlog en de onafhankelijkheid in de jaren 60. Togo is een klein land, met een grote geschiedenis en het was leuk dit in het museum terug te zien.
Na nog wat gewandeld te hebben door de stad en over het strand, besloot ik naar de auberge te gaan om mezelf op te frissen. Ik had zin in pizza en op de hoek van mijn straat bleek zowaar een pizzeria/grill. Toen ik net de eerste slok van mijn wijntje (vive les ex-colonies de France!) had genomen, besloot de ober zijn kans te grijpen en me mee uit te vragen. 'I have a boyfriend' begrijpen ze hier niet en 'Non' blijkt minder duidelijk dan 'No'. Na heel wat gebrabbel in een taal die ik Frangvegbe (Frans, Engels en Evegbe) ben gaan noemen, begreep meneer dat ik rustig van mijn pizza wilde genieten. Overigens de verkeerde pizza. Ik denk dat de garçon met zijn hoofd ergens anders zat, toen ik bestelde!
Zondagochtend werd ik al vroeg wakker van drums en fluitjes. Mijn rituelen- en festivalradar sprong aan en al snel stond ik buiten. Het bleek geen festival, maar een uiterst grappig ochtendritueel. De straten van Lomé werden gevuld door duizenden hardlopende mensen, die aan hun conditie werkten terwijl ze (rennend) drumden en zongen! In Accra had ik ook wel hardloopgroepjes gezien, maar hier bestond iedere groep uit zeker 200 mannen, vrouwen en kinderen. Fantastisch!!
Om half negen nam ik een bus naar Kpalimé. Als je denkt dat busjes niet voller kunnen als je in Ghana weleens een trotro hebt gezien, kom naar Togo: het kan wél! Op de voorste bank zaten we met zes personen en ik kreeg nog een kind van een jaar of 7 op mijn schoot, omdat ze er anders niet inpaste. Met grote vrees voor het leventje van het meisje, maar ook dat van mezelf, begon onze reis naar het noorden. Mijn buurman (al zat hij meer op me, dan naast me) sprak Engels en heeft me in Kpalimé op weg geholpen.
's Middags wandelde ik wat rond door het stadje toen ik plotseling op de lokala rastabevolking en hun boutiques stuitte. In het Frangvegbe wat gekletst, een armbandje gekocht voor veel te veel geld (afbieden in het Frans kan ik niet...), waarna Attu, een rasta met twee oorbellen en sleepy eyes van de wiet, zei dat hij me de volgende dag wel door de montagnes heen wilde leiden. Aangezien ik daarvoor kwam, sloeg ik zijn niet al te dure aanbod niet af en spraken we af voor vanochtend 9 uur.
's Avonds besloot ik nog even langs Latifou te gaan. Mijn trotrobuurman heeft een legale illegale cd- en dvdwinkel hier in Kpalimé en we zouden 's avonds wat gaan drinken. Hij was echter bezig met het uitpakken van tientallen dozen vol nieuwe en oude titels. Ik moest maar even wachten. Om de tijd te doden besloot ik een aantal hoezen te bekijken. Een hilarische bezigheid! Latifou heeft cd's van moderne artiesten als R. Kelly, Shakira en J.Lo. Wie kent niet de superbekende hits 'U believe I can't fly', 'La tortula' en 'Let's get Lord!'
Mij duurde de uitpaksessie uiteindelijk wat te lang en ik besloot te gaan slapen.
Vanmorgen om half tien vertrok ik met Attu op de motor naar de bergen. Na 20 minuten bereikten we een lullig watervalletje. De grote staat momenteel droog. Verder de bergen in heb ik genoten van de prachtige natuur. De wandeltocht die we maakten duurde ruim twee uur en leidde ons door cacoaplantages en kleine dorpjes. Na tien minuten besefte ik echter dat we alleen heel snel daalden langs een stijle berg en dat we dat stuk ook terug moesten. Gelukkig had rastafari zelf een slechtere conditie dan ik, dus pauzeerden we meer dan eens!
Na de wandeltocht namen we de motor naar het hoogste punt van Togo, waarvandaan je Ghana kunt zien liggen. Nu was het behoorlijk bewolkt, dus dat feest ging niet door, maar niettemin was het uitzicht prachtig! Om een uur kwam ik doodmoe teug in Kpalimé, waar ik besloot een colaatje te nemen. Kpalimé kent echter geen -tje, maar enkel 600 ml flessen en daar was ik dus wel even zoet mee.
Na wat gerelaxed te hebben, ben ik weer het dorpje ingegaan. Want in Togo geen gebrek aan aanspraak. Hele vriendelijke mensen, die mijn Frangvegbe begrijpen en vooral ook heel erg grappig vinden! Hoewel ik de talen dus niet goed spreek, heb ik in Togo veel meer gekletst met vreemden dan in Ghana. Maar ik ben in Togo ook heel vaak bedonderd, omdat ik de taal niet goed begrijp. Meerdere malen ben ik enorm afgezet en een keer heb ik uit medelijden en 'om ervanaf te zijn' een batik gekocht. En ik haat batik schilderijen! Dus voor de liefhebber: af te halen vanaf 25 augustus.
Togo. Een land met supervriendelijke mensen, die geen woord Engels spreken en me daardoor telkens konden overdonderen en bedonderen. Een land met motortaxi's die me angst inboezemen en flesjes cola van 600 ml. Een land met prachtige natuur en een land waarop de inwoners trots zijn. Een land dat me veel te veel euro's armer heeft gemaakt en een land dat ik morgen velaat met gemengde gevoelens. Misschien moet ik nog maar eens terugkomen na een bijvakje Frans aan de universiteit...
Even wat geld gewisseld bij een lokale afzetter, want ik had begrepen dat het visum betaald moest worden in CFA Francs. Net voor de grens werd ik vastgeklampt door een Ghanees die me wel door de douane heen zou loodsen en me vervolgens in Togo naar mijn hotel zou rijden. Voor veel te veel geld natuurlijk, maar meneer bleef me tot het irritante toe volgen en uiteindelijk heeft hij zijn zin gekregen.
De Togolese douanebeambte was mijn eerste aanraking met de taal: Frans. De man begreep geloof ik wel dat ik het niet zo goed begreep en maakte wat stomme grapjes in klungelig Engels: You much noms, me much stamps. Ik vreesde voor het niveau van de rest van de Togolezen. Na inderdaad beaucoup de stamps in mijn paspoort te hebben gekregen, ben ik door mijn stalker met een taxi 600 meter verderop bij mijn hotel afgezet. Afgezet, ja!
In het hotel werd ik begroet door de enige Fransman die ik ooit heb ontmoet, die de moeite nam om Engels te spreken. De auberge waar ik verbleef deed heel Frans aan, waardoor ik me eigenlijk niet meer in Afrika leek te bevinden. Sowieso is Lomé heel erg parisienne, met avenues met dikke arbres en een schoonmaakteam dat zorg draagt voor de omgeving. Togo est propre!
Die middag maakte ik nog een wandeling naar de bank en heb ik mijn angst voor motors onder ogen moeten zien, aangezien deze het openbaar vervoer vormen in dit land. In de avond nam ik voor alle zekerheid een dure taxi, die me nog duurder is komen te staan, omdat een garçon door het raam een briefje van 5000 CFA van me jatte! Voortaan maar niet meer in het donker over straat, zelfs niet in een taxi!
Zaterdagochtend na een lekker ontbijt met stokbrood een flinke wandeling door de stad gemaakt. Langs La Place d'Independance en het Palais du Congrès naar het nationale museum. Het bleek een klein museumpje, waar ik als enige bezoeker een half uurtje doorheen heb gewandeld. Er was vanalles te zien. Potten, pannen, opgezette dieren, kente cloth en een afdeling met allerlei foto's, die de geschiedenis van Togo vormden. Van de slavernij, via de tijd dat de Duitsers het hier voor het zeggen hadden naar de Franse tijd vanaf het einde van de Eerste Wereldoorlog en de onafhankelijkheid in de jaren 60. Togo is een klein land, met een grote geschiedenis en het was leuk dit in het museum terug te zien.
Na nog wat gewandeld te hebben door de stad en over het strand, besloot ik naar de auberge te gaan om mezelf op te frissen. Ik had zin in pizza en op de hoek van mijn straat bleek zowaar een pizzeria/grill. Toen ik net de eerste slok van mijn wijntje (vive les ex-colonies de France!) had genomen, besloot de ober zijn kans te grijpen en me mee uit te vragen. 'I have a boyfriend' begrijpen ze hier niet en 'Non' blijkt minder duidelijk dan 'No'. Na heel wat gebrabbel in een taal die ik Frangvegbe (Frans, Engels en Evegbe) ben gaan noemen, begreep meneer dat ik rustig van mijn pizza wilde genieten. Overigens de verkeerde pizza. Ik denk dat de garçon met zijn hoofd ergens anders zat, toen ik bestelde!
Zondagochtend werd ik al vroeg wakker van drums en fluitjes. Mijn rituelen- en festivalradar sprong aan en al snel stond ik buiten. Het bleek geen festival, maar een uiterst grappig ochtendritueel. De straten van Lomé werden gevuld door duizenden hardlopende mensen, die aan hun conditie werkten terwijl ze (rennend) drumden en zongen! In Accra had ik ook wel hardloopgroepjes gezien, maar hier bestond iedere groep uit zeker 200 mannen, vrouwen en kinderen. Fantastisch!!
Om half negen nam ik een bus naar Kpalimé. Als je denkt dat busjes niet voller kunnen als je in Ghana weleens een trotro hebt gezien, kom naar Togo: het kan wél! Op de voorste bank zaten we met zes personen en ik kreeg nog een kind van een jaar of 7 op mijn schoot, omdat ze er anders niet inpaste. Met grote vrees voor het leventje van het meisje, maar ook dat van mezelf, begon onze reis naar het noorden. Mijn buurman (al zat hij meer op me, dan naast me) sprak Engels en heeft me in Kpalimé op weg geholpen.
's Middags wandelde ik wat rond door het stadje toen ik plotseling op de lokala rastabevolking en hun boutiques stuitte. In het Frangvegbe wat gekletst, een armbandje gekocht voor veel te veel geld (afbieden in het Frans kan ik niet...), waarna Attu, een rasta met twee oorbellen en sleepy eyes van de wiet, zei dat hij me de volgende dag wel door de montagnes heen wilde leiden. Aangezien ik daarvoor kwam, sloeg ik zijn niet al te dure aanbod niet af en spraken we af voor vanochtend 9 uur.
's Avonds besloot ik nog even langs Latifou te gaan. Mijn trotrobuurman heeft een legale illegale cd- en dvdwinkel hier in Kpalimé en we zouden 's avonds wat gaan drinken. Hij was echter bezig met het uitpakken van tientallen dozen vol nieuwe en oude titels. Ik moest maar even wachten. Om de tijd te doden besloot ik een aantal hoezen te bekijken. Een hilarische bezigheid! Latifou heeft cd's van moderne artiesten als R. Kelly, Shakira en J.Lo. Wie kent niet de superbekende hits 'U believe I can't fly', 'La tortula' en 'Let's get Lord!'
Mij duurde de uitpaksessie uiteindelijk wat te lang en ik besloot te gaan slapen.
Vanmorgen om half tien vertrok ik met Attu op de motor naar de bergen. Na 20 minuten bereikten we een lullig watervalletje. De grote staat momenteel droog. Verder de bergen in heb ik genoten van de prachtige natuur. De wandeltocht die we maakten duurde ruim twee uur en leidde ons door cacoaplantages en kleine dorpjes. Na tien minuten besefte ik echter dat we alleen heel snel daalden langs een stijle berg en dat we dat stuk ook terug moesten. Gelukkig had rastafari zelf een slechtere conditie dan ik, dus pauzeerden we meer dan eens!
Na de wandeltocht namen we de motor naar het hoogste punt van Togo, waarvandaan je Ghana kunt zien liggen. Nu was het behoorlijk bewolkt, dus dat feest ging niet door, maar niettemin was het uitzicht prachtig! Om een uur kwam ik doodmoe teug in Kpalimé, waar ik besloot een colaatje te nemen. Kpalimé kent echter geen -tje, maar enkel 600 ml flessen en daar was ik dus wel even zoet mee.
Na wat gerelaxed te hebben, ben ik weer het dorpje ingegaan. Want in Togo geen gebrek aan aanspraak. Hele vriendelijke mensen, die mijn Frangvegbe begrijpen en vooral ook heel erg grappig vinden! Hoewel ik de talen dus niet goed spreek, heb ik in Togo veel meer gekletst met vreemden dan in Ghana. Maar ik ben in Togo ook heel vaak bedonderd, omdat ik de taal niet goed begrijp. Meerdere malen ben ik enorm afgezet en een keer heb ik uit medelijden en 'om ervanaf te zijn' een batik gekocht. En ik haat batik schilderijen! Dus voor de liefhebber: af te halen vanaf 25 augustus.
Togo. Een land met supervriendelijke mensen, die geen woord Engels spreken en me daardoor telkens konden overdonderen en bedonderen. Een land met motortaxi's die me angst inboezemen en flesjes cola van 600 ml. Een land met prachtige natuur en een land waarop de inwoners trots zijn. Een land dat me veel te veel euro's armer heeft gemaakt en een land dat ik morgen velaat met gemengde gevoelens. Misschien moet ik nog maar eens terugkomen na een bijvakje Frans aan de universiteit...
-
04 Augustus 2008 - 19:32
Chris Bos:
O la la, les histoires que tu racontes: hoezo dacht je bedonderd te zijn? C'etait rien que la magie, un peu noire peut-etre, mais quand-meme ... en dat mag toch wat kosten. Zojuist ook
Hester's blog gelezen en ben dus weer helemaal bij. En dat allemaal op maandag, de week kan nu al niet meer stuk.
Groetjes van Hester's papa! -
04 Augustus 2008 - 22:34
Francis:
Inge, wat een hilarisch verhaal weer. Ik geniet hier in volle teugen van al je verhalen!
Liefs,
Fran -
05 Augustus 2008 - 06:29
Marino:
Wat een verhaal.......
Togo staat ook weer op mijn lijstje!
-
05 Augustus 2008 - 10:11
Loesje:
Inge wat een leuke avonturen:) het is je toch maar weer mooi gelukt om je te redden in togo én om alles te doen waar je voor kwam:) misschien inderdaad je frans eens ophalen om dan die mensen daar eens af te zetten;)
liefs -
06 Augustus 2008 - 20:45
Hoi Inge:
Ik heb weer genoten van je spannend verhaal nou ik vind het heel knap wat je allemaal doet.
wat een onderneming.
wij zijn net terug van een paar dagen texel was ook heel gezellig hoor daar is het wel een stukje rustiger dan bij jou daar.
nou Inge pas goed op jezelf en geniet nog even van al die avonturen.
Liefs Tante Dini -
07 Augustus 2008 - 15:47
Fleur:
Inge, wat schrijf je er mooi over! Had het vandaag met Marion nog over wanneer je terug zou komen. Ik zei: 'Over een week', Marion dacht dat het nog langer duurde. Zie net op je hyves dat je er nog 2,5 week zit. Super! Geniet ervan! Spreek je snel, hou je taai,
Xxx Fleur -
08 Augustus 2008 - 08:45
Karin:
Hi Inge, wat leuk om je verhalen te lezen. Precies 5 jaar geleden was ik vrijwilliger in Klikor. En via een programma op tv ben ik er de laatste dagen weer helemaal vol van. Fotoboeken kijken, "waar ben jij nu" verhalen lezen. Ik heb zo'n zin om weer even in Ghana te zijn. Ik begreep van de website van Hester dat er nog niet veel veranderd is in het weeshuis met toen ik er was. Jammer. Veel succes met alles wat je daar aan het doen bent. En als je ergens mee kan helpen, dan hoor ik het graag.
groetjes, Karin -
09 Augustus 2008 - 17:47
Marissa:
ingeeee hooiii!
ben eindelijk bijgelezen met je stukjes :D echt leukkkk voel me nu weer een beetje op de hoogte :)
ben dinsdag teruggekomen uit italy, was een supervakantie! helaas vrees ik dat ik de kleur van een neger niet gehaald heb, maar het is toch maar een paar tintjes lichter hoor! mss moet ik er nog wat Dove Sunshine overheen doen.. :P
nog 2 weken nu toch in afrique? geniet ervan!!! en dan zijn we lekker allemaal weer in leiden :) ben heel erg benieuwd naar je verhalen in real life!
liefs xxx maris -
29 Augustus 2008 - 21:33
Mevr Vullers:
Heel interessant Inge geweldig zo als jij je hebt kunnen aanpassen in een land dat zo anders is als de onze heel knap hoor, Welkom thuis Inge.
Het ga je goed.
mevr.Vullers.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
