Labadi: life when you're living in the Ghetto
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
20 Juli 2008 | Ghana, Accra
De titel van dit berichtje doet vermoeden dat ik een een hele smerige krottenwijk verblijf op het moment, maar dat valt allemaal wel mee. Buiten het feit dat toilet en douche op een paar minuten afstand liggen van het huis en je dus als op een camping met je wc-rol over straat loopt, is het een prettige omgeving om te verblijven. Ik verblijf momenteel bij Manex, een vriend van me die ik drie jaar geleden op de avond voor ons vertrek terug naar Nederland leerde kennen.
Geen Central Accra dus voor mij deze week. Hoewel ik in nog steeds in de hoofdstad ben, is de wijk waarin ik leef meer een soort dorp. Labadi, een buitenwijk vlakbij het fameuze La Pleasure Beach, op 4 cedi afstand van het centrum van Accra. Vorige week vrijdag deed ik mijn intrek in het Grace Jones Hotel, vernoemd naar een beroemdheid, waar ook een bepaalde hair cut voor mannen naar is vernoemd (niet hip meer, dus niet om vragen bij de kapper!)
Drie jaar geleden leerde ik het dorpsleven van Klikor kennen, waar ik vooral met jonge kinderen omging. De afgelopen week heb ik het leven van jonge en self declared hippe Afrikanen in Accra leren kennen. Een hele ervaring, omdat het leven van deze jongvolwassenen twee heel verschillende kanten heeft. Van de buitenkant lijken het harde types, waar je in Nederland een blokje voor om zou lopen. Maar ze zitten ook drie keer per week in de kerk, lezen iedere avond de bijbel en danken God voor iedere maaltijd die ze eten. En nog veel opvallender, zijn niet bang om hun geloof kenbaar te maken aan de wereld.
Zaterdagavond ging ik met Manex naar een vriend van hem die een aantal weken geleden een kindje had gekregen. Er was die avond een naming party, een feest waarbij veel gedronken wordt en de naam van de baby bekend gemaakt wordt. We kwamen, op zijn Afrikaans, veel te laat aan en het feest was al over. Volgens de vader van de baby omdat een keurige man in pak een van de andere feestgangers met een blok hout wilde gaan slaan, maar als ik de plaats rondkeek en zag hoe de mannen plompverloren in de plastic stoeltjes zaten, terwijl ze telkens tevergeefs probeerde nog een slok van hun Star biertje te nemen, wist ik dat de alcohol het feestje gedoofd had...
We verlieten het feestje dus alweer snel. Op naar een korte nachtrust. Om vier uur 's ochtends ging mijn wekker om naar Akosombo te reizen. Hier woont de man die Manex heeft opgevangen toen hij in Ghana kwam (Manex is gevlucht tijdens de oorlog in Sierra Leone) en deze pastoor moest ik eens ontmoet hebben. Nou, en het was me het ochtendje wel! Na een spiritueel bad te hebben afgewezen, kreeg ik een persoonlijke preek over dingen die ik kon bereiken in mijn toekomst. Over mijn studie en de dingen die ik later wil doen met mijn studie. Heel bijzonder, maar mijn angst voor teveel religieus geblaat maakte dat ik blij was dat we weer naar huis gingen. Niet wetende dat dit niet de enige aanraking met het christendom zou zijn deze week...
Eerst besloot ik donderdagavond het nachtleven van Accra eens te gaan onderzoeken. Ik hou op zich wel van een feestje en destijds was ik te jong en onzeker om een club binnen te stappen, maar donderdagavond was het tijd om te kijken of de kroegen in Accra echt zo hip en gezellig zijn als mijn gids mij doet geloven. Om half een arriveerden we in een club, genaamd Bywel, waar een live band muziek van onder anderen Bob Marley speelde. Heerlijk! Net op het moment dat ik zin kreeg om te gaan dansen, was er echter een (voor de insiders bekend) Einsteinmoment. De muziek ging uit, de lichten aan en het personeel begon op te ruimen. Om half drie lag ik weer in mijn bedje...So much voor de hippe clubs in Accra.
Omdat clubbing in Accra me niet zo goed af leek te gaan, besloot Manex me vanmorgen mee te nemen naar een kerkdienst in Madina, Accra. Het was een heel bijzondere mis. Bijzonderder dan enige mis die ik ooit heb meegemaakt. Ik was onder de indruk van de schaamteloosheid waarmee de mensen 'hallelujah' schreeuwden en hardop hun gebeden zeiden in onverstaanbare talen. Was ik in Klikor en Aflao drie jaar geleden de hele dienst bang, dit keer was de angst na een paar minuten over. Er hing ontzettend veel liefde en geloof in de kerk en het was prachtig om te zien hoe mensen van alle rangen en standen bij elkaar kwamen om hun geloof in God te uiten. Ook kwamen ze hier slechts een keer met de pet rond, een prettige bijkomstigheid. Persoonlijk hoogtepunt van de mis was wel dat we na afloop allemaal koekjes en cola kregen (maar zeg dat maar niet tegen de mensen van de kerkgemeenschap!)
De afgelopen week was een week van relaxen aan het strand, onder het genot van een goed boek en een glas cola. Maar het was ook een week van bijzondere ontmoetingen. Mijn ontmoetingen met de vrienden van Manex zullen me allemaal bij blijven. Verhalen over vluchtelingenkampen en de oorlog in Sierra Leone gaan je niet in de kouwe kleren zitten en om mensen er enigszins over te horen praten is bijzonder. Hoe het leven is voor een buitenlander in Ghana, maar ook hoe het leven is voor een Afrikaan in Afrika. Zij waren ook heel erg geinteresseerd in het leven in Nederland en de werkgelegenheid voor Afrikanen daar. Nadat ik een uurtje had verteld over de Bijlmer en ons immigratiebeleid, dachten ze allemaal dat je met een beetje mazzel alleen schoonmaker kunt worden op het station en besloten ze unaniem dat ze beter een ander land konden uitzoeken! Tegen mijn bedoeling en geloof in heb ik TON en de PVV alweer een paar immigranten om uit te zetten bespaard...
Wat zo leuk is aan het omgaan met jonge locals in Accra, is dat je een hele hoop leert over Ghanaian English. Er is een heel eigen taaltje, dat soms echt onverstaanbaar is. Sommige woorden en zinnen zijn wel leuk om te onthouden, mocht je ooit nog naar Accra komen.
Zeg nooit dat je een toilet zoekt. De juiste wijze van duidelijk maken dat je een kleine boodschap moet doen is:
I need to wee-wee of (beter nog) I'm going to wee-wee
Ghanezen zijn extreem preuts en het is dan ook erg grappig als ze onderling het onderwerp 'seks' aansnijden. De meeste mannen die ik in de kroeg in Leiden spreek, schromen niet om allerlei verschillende woorden voor seks in de mond te nemen. Ben je echter jong, leef je in Ghana en moet je om welke reden dan ook het onderwerp aansnijden, dan zeg je het als volgt:
What about jiggy-jiggy?
Ik zweer het je, als ze niet zwart zouden zijn, zouden ze knalrood worden!
Tot slot nog een handigheidje voor het aanspreken van lokale mannen (en met name taxichauffeurs die je niet mag). Hoewel je als Ghanese man vaak al geboren wordt met meer dan een naam, de gemeenschap geeft je altijd een extra naam. Moet je iets gedaan krijgen van een taxichauffeur of ieder ander manspersoon in Ghana, spreek hem dan aan met Charlie:
Tssss Charlie, where are you going
Tot slot wil ik nog even terugkomen op de titel van dit bericht. De gemeenschap in Labadi heeft de neiging om hun wijk 'ghetto' te noemen, maar dankzij de media weet ik gelukkig wel beter. Mensen in Labadi hebben het betrekkelijk goed, ook al moeten ze rondkomen met een klein salaris. Ze slapen in huizen, hebben televisies en gaan naar school. Hoewel de Ghanese jongeren in de wijk zweren bij Akon's rap over de Ghetto en het betrekken op hun eigen leefsituatie, is Labadi gelukkig geen sloppenwijk, maar een wijk met heel veel energie en jonge mensen die nog veel kunnen bereiken in de wereld!
Geen Central Accra dus voor mij deze week. Hoewel ik in nog steeds in de hoofdstad ben, is de wijk waarin ik leef meer een soort dorp. Labadi, een buitenwijk vlakbij het fameuze La Pleasure Beach, op 4 cedi afstand van het centrum van Accra. Vorige week vrijdag deed ik mijn intrek in het Grace Jones Hotel, vernoemd naar een beroemdheid, waar ook een bepaalde hair cut voor mannen naar is vernoemd (niet hip meer, dus niet om vragen bij de kapper!)
Drie jaar geleden leerde ik het dorpsleven van Klikor kennen, waar ik vooral met jonge kinderen omging. De afgelopen week heb ik het leven van jonge en self declared hippe Afrikanen in Accra leren kennen. Een hele ervaring, omdat het leven van deze jongvolwassenen twee heel verschillende kanten heeft. Van de buitenkant lijken het harde types, waar je in Nederland een blokje voor om zou lopen. Maar ze zitten ook drie keer per week in de kerk, lezen iedere avond de bijbel en danken God voor iedere maaltijd die ze eten. En nog veel opvallender, zijn niet bang om hun geloof kenbaar te maken aan de wereld.
Zaterdagavond ging ik met Manex naar een vriend van hem die een aantal weken geleden een kindje had gekregen. Er was die avond een naming party, een feest waarbij veel gedronken wordt en de naam van de baby bekend gemaakt wordt. We kwamen, op zijn Afrikaans, veel te laat aan en het feest was al over. Volgens de vader van de baby omdat een keurige man in pak een van de andere feestgangers met een blok hout wilde gaan slaan, maar als ik de plaats rondkeek en zag hoe de mannen plompverloren in de plastic stoeltjes zaten, terwijl ze telkens tevergeefs probeerde nog een slok van hun Star biertje te nemen, wist ik dat de alcohol het feestje gedoofd had...
We verlieten het feestje dus alweer snel. Op naar een korte nachtrust. Om vier uur 's ochtends ging mijn wekker om naar Akosombo te reizen. Hier woont de man die Manex heeft opgevangen toen hij in Ghana kwam (Manex is gevlucht tijdens de oorlog in Sierra Leone) en deze pastoor moest ik eens ontmoet hebben. Nou, en het was me het ochtendje wel! Na een spiritueel bad te hebben afgewezen, kreeg ik een persoonlijke preek over dingen die ik kon bereiken in mijn toekomst. Over mijn studie en de dingen die ik later wil doen met mijn studie. Heel bijzonder, maar mijn angst voor teveel religieus geblaat maakte dat ik blij was dat we weer naar huis gingen. Niet wetende dat dit niet de enige aanraking met het christendom zou zijn deze week...
Eerst besloot ik donderdagavond het nachtleven van Accra eens te gaan onderzoeken. Ik hou op zich wel van een feestje en destijds was ik te jong en onzeker om een club binnen te stappen, maar donderdagavond was het tijd om te kijken of de kroegen in Accra echt zo hip en gezellig zijn als mijn gids mij doet geloven. Om half een arriveerden we in een club, genaamd Bywel, waar een live band muziek van onder anderen Bob Marley speelde. Heerlijk! Net op het moment dat ik zin kreeg om te gaan dansen, was er echter een (voor de insiders bekend) Einsteinmoment. De muziek ging uit, de lichten aan en het personeel begon op te ruimen. Om half drie lag ik weer in mijn bedje...So much voor de hippe clubs in Accra.
Omdat clubbing in Accra me niet zo goed af leek te gaan, besloot Manex me vanmorgen mee te nemen naar een kerkdienst in Madina, Accra. Het was een heel bijzondere mis. Bijzonderder dan enige mis die ik ooit heb meegemaakt. Ik was onder de indruk van de schaamteloosheid waarmee de mensen 'hallelujah' schreeuwden en hardop hun gebeden zeiden in onverstaanbare talen. Was ik in Klikor en Aflao drie jaar geleden de hele dienst bang, dit keer was de angst na een paar minuten over. Er hing ontzettend veel liefde en geloof in de kerk en het was prachtig om te zien hoe mensen van alle rangen en standen bij elkaar kwamen om hun geloof in God te uiten. Ook kwamen ze hier slechts een keer met de pet rond, een prettige bijkomstigheid. Persoonlijk hoogtepunt van de mis was wel dat we na afloop allemaal koekjes en cola kregen (maar zeg dat maar niet tegen de mensen van de kerkgemeenschap!)
De afgelopen week was een week van relaxen aan het strand, onder het genot van een goed boek en een glas cola. Maar het was ook een week van bijzondere ontmoetingen. Mijn ontmoetingen met de vrienden van Manex zullen me allemaal bij blijven. Verhalen over vluchtelingenkampen en de oorlog in Sierra Leone gaan je niet in de kouwe kleren zitten en om mensen er enigszins over te horen praten is bijzonder. Hoe het leven is voor een buitenlander in Ghana, maar ook hoe het leven is voor een Afrikaan in Afrika. Zij waren ook heel erg geinteresseerd in het leven in Nederland en de werkgelegenheid voor Afrikanen daar. Nadat ik een uurtje had verteld over de Bijlmer en ons immigratiebeleid, dachten ze allemaal dat je met een beetje mazzel alleen schoonmaker kunt worden op het station en besloten ze unaniem dat ze beter een ander land konden uitzoeken! Tegen mijn bedoeling en geloof in heb ik TON en de PVV alweer een paar immigranten om uit te zetten bespaard...
Wat zo leuk is aan het omgaan met jonge locals in Accra, is dat je een hele hoop leert over Ghanaian English. Er is een heel eigen taaltje, dat soms echt onverstaanbaar is. Sommige woorden en zinnen zijn wel leuk om te onthouden, mocht je ooit nog naar Accra komen.
Zeg nooit dat je een toilet zoekt. De juiste wijze van duidelijk maken dat je een kleine boodschap moet doen is:
I need to wee-wee of (beter nog) I'm going to wee-wee
Ghanezen zijn extreem preuts en het is dan ook erg grappig als ze onderling het onderwerp 'seks' aansnijden. De meeste mannen die ik in de kroeg in Leiden spreek, schromen niet om allerlei verschillende woorden voor seks in de mond te nemen. Ben je echter jong, leef je in Ghana en moet je om welke reden dan ook het onderwerp aansnijden, dan zeg je het als volgt:
What about jiggy-jiggy?
Ik zweer het je, als ze niet zwart zouden zijn, zouden ze knalrood worden!
Tot slot nog een handigheidje voor het aanspreken van lokale mannen (en met name taxichauffeurs die je niet mag). Hoewel je als Ghanese man vaak al geboren wordt met meer dan een naam, de gemeenschap geeft je altijd een extra naam. Moet je iets gedaan krijgen van een taxichauffeur of ieder ander manspersoon in Ghana, spreek hem dan aan met Charlie:
Tssss Charlie, where are you going
Tot slot wil ik nog even terugkomen op de titel van dit bericht. De gemeenschap in Labadi heeft de neiging om hun wijk 'ghetto' te noemen, maar dankzij de media weet ik gelukkig wel beter. Mensen in Labadi hebben het betrekkelijk goed, ook al moeten ze rondkomen met een klein salaris. Ze slapen in huizen, hebben televisies en gaan naar school. Hoewel de Ghanese jongeren in de wijk zweren bij Akon's rap over de Ghetto en het betrekken op hun eigen leefsituatie, is Labadi gelukkig geen sloppenwijk, maar een wijk met heel veel energie en jonge mensen die nog veel kunnen bereiken in de wereld!
-
20 Juli 2008 - 21:45
Tante Dini:
Hay Inge
Wat een spannend verhaal.
leuk om te lezen.
Nou je heb weer van alles meegemaakt wat een avontuur in je uppie zonder de oudjes ik vind het heel knap hoor.
wij hebben vandaag bij Sarah Wilma in de kets
gezellig geborreld en ik hoorde dat jij al gebeld had.
Nou Inge pas goed op jezelf en nog veel plezier in het verre Ghana.
En ik blijf je volgen
Liefs Tanta Dini
-
20 Juli 2008 - 22:52
Loesjh:
INGAAA!! wat spannend allemaal!! dat nachtleven ontdekken in de hippe clubs doet me denken aan een stapavond in leiden om mijn verjaardag te vieren..alles veel te vroeg dicht..net als het gezellig wordt!!
lijkt me erg indrukwekkend, zo'n mis bijwonen..heb je er zelf ook een hallelujah tegenaan gegooid?? geniet ervan en pas goed op jezelf!!
liefs -
22 Juli 2008 - 13:41
Marino:
Leuk verhaal en bijzonder dat je nu meer een voorstelling kunt maken over het reilen en zeilen in dat verre continent. Het is weer mijn eerste dag aan het werk, maar ik heb nu alweer heimwee naar een land zonder AWBZ en ZZP's!
Inge, blijf vooral genieten want voor je het weet zit jij ook weer in de boeken.......
Dikke kus
-
22 Juli 2008 - 23:25
Chris Bos:
dag Inge,
vanavond en jouw zoveelste en Hester's eerste verslag gelezen; was weer volop genieten; hoop jullie nog vaak te lezen! Veel plezier wens
ik jullie ginds, samen met vrijwilligster Caroline. Hester's vader. -
23 Juli 2008 - 16:52
Nienke:
Hey Inge,
Ik ben sinds gisteren terug uit Zuid-Afrika en heb net alle verhalen gelezen.
Wat een prachtige avonturen en fotos weer! Een gedeelte zijn ook zeker herkenbaar, ondanks dat Zuid-Afrika een heel ander (en rijker) land is.
Veel plezier!
Liefs Nienke -
25 Juli 2008 - 22:55
Mevrouw Vullers:
Wát beschrijf jij de situatie daar in Chana
interessant met veel aandacht heb ik het gelezen en wens je nog een prettige tijd. -
27 Juli 2008 - 15:31
Wilma:
Hoi meis,
voordat je denkt wie is die Mevr. hierboven eventjes uitleggen Mevr. Vullers is een bewoonster van Molenwijk die ik via jou site de foto's heb laten zien en ze heeft toen natuurlijk ook je verhalen met plezier gelezen en was erg enthousiast hier over.vandaar.:)
xxjes mama
-
28 Juli 2008 - 17:33
Josine:
Hey Sistah Ingah!
Weer lekker "thuisgekomen" na al die jaren! Heb bewondering voor alles wat je voor Klikor doet, ze mogen maar in hun handjes knijpen met zo'n vrijwilligster! (Maar dat doen ze ook wel denk ik)
Fijn dat je vader het o zo gevreesde eten heeft kunnen verdragen en dat allebei je ouders van het mooie ghana hebben genoten!
Nou, mocht je nog in de buurt van Mampong komen, schroom dan niet om een kijkje te nemen bij Kyeti ;) En sowieso nog een heerlijke tijd gewenst! en veel succes met je werkzaamheden!
Je bent een topper!
Liefs!XXXXX
Josine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
