Een wereld van verschil

Wanneer je als ouders weer van het warme Afrika naar huis gaat, heb je voldoende tijd om deze vakantie in Ghana met elkaar te evalueren. En omdat we ook onze ervaringen met de bezoekers van dit weblog willen delen, schrijven wij dit verhaal:
In de afgelopen jaren hebben wij vele verhalen over Afrika gehoord, je ziet de vele foto’s van Inge, je hoort haar verhalen aan, je gaat eens filmpjes zoeken op YouTube, je leest weblogs van studiegenoten van Inge enz. Je denkt dan een aardig beeld te hebben van Ghana, van haar mensen en van de cultuur
En dan ben je er……..

Wanneer je uit het vliegtuig stapt, overvalt je de warmte (en wij kwamen midden in de nacht aan), word je met een strenge blik aangekeken door de immigratiedienst, met hun prachtige petrolkleurige blouses afgewerkt met gordijnkoorden en word je buiten aangesproken door mensen die je tas willen dragen of je met de taxi naar een hotel willen brengen. Allemaal heel indrukwekkend. Zo ook de volgende dag in het centrum van Accra: toeterende taxi’s die overstekende voetgangers omver lijken te rijden, overvolle trotro’s en mensen die op een vriendelijke, maar stellige, manier vragen of je iets van hen wilt kopen. Ons viel meteen op hoe kleurig men is gekleed en hoe belangstellend men is naar je naam en waar je vandaan komt. Als je dan Holland zegt, dan weet men meteen een aantal namen te noemen: van Niestelrooij, Snaider, Vandefaart, Vandesar, maar ook onze oud-internationals Kloivert en Kroif doen het nog goed in de korte straatgesprekken. Ze vonden overigens allemaal dat Holland de finale verdiend had. Zelfs daar zitten onze fans.

Ook hadden we langere gesprekken die ons zijn bijgebleven: Zoals die net geklede man die ons vertelde dat hij gepensioneerd docent was aan de agrarische school en in het verleden nog eens een werkbezoek had gebracht aan Barneveld. Hij was onder de indruk van ons land, keurig verdeeld in akkers en bossen en waar dan altijd zo’n strakke weg doorheen liep. Daarnaast had hij met enige jaloezie gekeken naar onze landbouwmachines. Over de Barnevelder kippen sprak hij niet.

Of Jonathan, de jonge pastoor die kortgeleden getrouwd is, en die een hele middag met ons door de stad wandelde om een bank te zoeken die wel Traveler Cheques wilde verzilveren. Toen hij hoorde van Wilma dat wij bijna 27 jaar getrouwd zijn, vroeg hij haar direct hoe wij dit toch gedaan hebben. De vele jaren die hij nog voor de boeg heeft leken hem te benauwen.

Of het verhaal van de jongen Gospel die bij ons aanschoof op het terras en vertelde dat hij in een kledingwinkel had gewerkt, maar daar was gestopt, omdat hij al twee maanden geen geld had gehad. Zijn streven is een eigen boetiek te starten, maar dit kan pas wanneer je een startkapitaal hebt van 700 cedi (€ 440) en hij heeft pas 250 cedi op zijn spaarrekening staan. En omdat hij nu geen werk heeft, slinkt deze rekening uiteraard. Het systeem van microkredieten is ideaal voor Gospel. Een aardige jongen, alleen ik heb een hekel aan zo’n grove ‘gouden’ ketting. Zijn pet achterstevoren neem ik maar op de koop toe.

Of de jongeman die vertelde over zijn passie voor het voetbal, over de hoop die hij heeft om ooit nog eens als professional aan de bak te komen, misschien wel in Europa want daar wordt het grote geld verdiend. Hij vertelde dat zijn club sponsors zoekt om shirtjes te kunnen kopen en nieuwe ballen en trainingsmateriaal. Hij vroeg ook ons een bijdrage. Hij had een keurig formulier bij met daarop sponsors en bedragen. Wij waren wel onder de indruk van zijn verhaal en deden graag een donatie. We betaalden 10 cedi (want dat hadden onze voorgangers op het formulier ook gedaan) en ik zette mijn handtekening. De jongen was zichtbaar blij, bedankte ons vriendelijk en verdween weer naar het trainingsveld in de buurt. Later die middag zijn we nog vele keren door anderen aangesproken met hetzelfde verhaal en een soortgelijk formulier. Toen realiseerden we pas dat we in de maling waren genomen.

Wat is ons nog meer bijgebleven?

Allereerst het bezoek aan het weeshuis in Klikor. Na een trotro-rit van 4 uur, waarbij we, zigzaggend om de kuilen te ontwijken, over zandpaden reden, kwamen we aan bij het weeshuis.. Gelukkig hadden we die dag alleen nog maar water en brood op. Een stevige maaltijd zou er onherroepelijk uit zijn gekomen. Stel je ook eens voor: een Hyundai H100 volgepropt met 17 passagiers.

David en Victoria waren erg blij om sister Inga weer te zien. Een innige omhelzing met ‘tears of happiness’ was het gevolg. Ook wij werden hartelijk begroet met een omhelzing. Meteen werden we uitgenodigd bij hen thuis. Stel je voor een schuurtje van 3 bij 4 meter, alles grauw cement, één raampje en een betonnen vloer. Evenals zij deden we onze schoenen ook maar uit, maar waarom weet ik nu nog niet. Er kon niets vuil worden, want er was niks. Even een bezempje over de vloer en klaar is Kees (of Victoria)

Ter voorbereiding op ons bezoek was een klein huisje voor ons klaargemaakt: een voorportaal van 3 bij 3 meter, waar helemaal niets in stond en een slaapkamer van 3 bij 3 meter, waarin 3 bedden, een kleine tafel met een kapotte spiegel erop en één stoel. Voor het daglicht hadden we een klein raampje zonder glas, met alleen enkele tralies.

Ons hoorde je niet klagen, zeker niet toen we later de omstandigheden van de weeskinderen zagen; zij slapen in donkere hokken op 3-stapelbedden, hebben géén raam en liggen op dampende matrassen.

We hebben in Klikor twee dagen doorgebracht, waren onder de indruk van de verhalen van David, genoten van de vriendelijke lach van de driejarige Peace, hebben groot respect voor de twee kleuterjuffen die elk 90 kinderen van 4 jaar in de klas hebben en hebben achteraf nog meer bewondering voor Gwen en Inge (en alle die andere vrijwilligers) die hier weken aan een stuk hebben gewerkt en geleefd.

Hester Bos komt volgende week, als vrijwilliger, voor 1 jaar naar Klikor om samen met David en de anderen uit het weeshuis de boel beter te structureren en het opzetten en ondersteunen bij de administratie. Uiteraard wel bezien vanuit de Afrikaanse cultuur. Samen met David en Inge gaat zij in de komende weken bekijken waar het donatiegeld van al onze familieleden en vrienden voor gebruikt kan worden. Maar dat het goed terecht gaat komen, weten we zeker. Ook wij hebben in het verleden wel eens gesproken over ‘de druppel op de gloeiende plaat’, maar elke donatie maakt in Klikor een wereld van verschil.

Het is ook bijzonder om door je dochter te worden rondgeleid door een onbekende wereld. Vol bewondering genoten wij van de manier hoe zij met mensen communiceert en mensen op een vriendelijke, doch dwingende manier, vertelt dat ze ergens niet van gediend is. We herinneren ons het voorval in de trotro. Tijdens de rit vertelden de chauffeur en zijn bijrijder dat we extra moesten betalen voor onze bagage. Inge zei hen dit niet te doen omdat het niet eerlijk is om blanken wel te laten betalen voor bagage en Ghanezen niet. Zij begonnen te lachen en over en weer Ewe te praten. Opeens werd Inge heel erg boos en uitte in het Ewe haar boosheid, de oneerlijkheid en de belachelijke manier hoe zij over ons spraken. De jongens schrokken zich dood, dat die blonde meid hen had verstaan en zo boos reageerde. Het was bij hen niet duidelijk zichtbaar, maar ze leken wit weg te trekken. Opeens werden ze vriendelijk, spraken over en weer Ewe met Inge en 5 minuten later had de chauffeur zelfs het lef om mij toestemming te vragen met haar te trouwen. No way!

Wat hebben we genoten van de tocht door het regenwoud naar de Wli waterval, de indrukwekkende rondleidingen door de slavenforten van Cape Coast en Elmina en het lezen van een boek in ‘ons’ priëeltje bij het Mighty Victory Hotel.
Vol bewondering keken we naar de vrouwen met allerlei handelswaar op hun hoofd, en dan ook nog vaak het kleine kind op de rug. Maar ook veel bewondering voor de hulp die kinderen aan ouders bieden, gewoon omdat dit vanzelfsprekend is.

Maar wat zijn we ook angstig geweest in de STC bus naar Hohoe en de dollemansrit in de bus naar Kumasi

Het was een bijzondere reis in een land met prachtige natuur, ook vaak verwaarloosd door het vele afval wat gewoon langs de weg wordt gegooid. Maar ook een land met prachtige mensen.

Wij begrijpen nu zeker dat Inge gefascineerd is door dit land en zijn er zeker van in de toekomst meerdere delen te zien van dit continent. Met een dochter die zeker de intentie heeft om daar volgend jaar onderzoek te doen voor haar Master en de intentie heeft er in de toekomst (gedeeltelijk) te gaan werken, is er voor ons voldoende reden om het vliegtuig te pakken.

Inge, een veilige reis en geniet!

Wilma en Marino Ligtvoet

(Voor de liefhebbers hebben wij enkele foto’s toegevoegd)