Are you a Nigerian?
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
30 September 2010 | Nigeria, Calabar
‘Are you a Nigerian?’, vroeg een taxichauffeur gisterenmiddag aan mij. Ik was op weg naar wat ik dacht dat een interessant interview met een chief zou worden en onderhandelde hard over de prijs van mijn rit. Het leven in Nigeria is behoorijk prijzig en het nemen van taxi’s moet in mijn ogen daarom zo goedkoop mogelijk. De taxichauffeur moest lachen, mompelde wat over Europese studenten en dat zij veel geld hebben, maar bracht me uiteindelijk voor nog geen anderhalve euro naar de andere kant van de stad. De wat oudere man vertelde me onderweg dat hij katholiek was geweest, maar twee jaar geleden besloten had zich aan te sluiten bij een van de vele Pinksterkerken in de stad. ‘They teach the bible well. Catholics and all the other orthodox churches, they just do formalities, they never change. They don’t really teach the Word of God.’ Het feit dat de kerken aan healing en deliverances doen, trok hem ook aan. Toen we na ongeveer 15 minuten aankwamen bij het Women Development Centre had ik veel van hem geleerd. Ik vroeg hem om zijn telefoonnummer en naam, zodat ik hem kon bellen als ik weer eens een taxi nodig had. ‘Jonas,’ zei hij en voegde grappend toe, ‘But not the one of the whale. I’m a different Jonas.’ Ik moest lachen. Zijn nieuwe kerk had hem de bijbel inderdaad van A tot Z geleerd.
Toen ik uit de taxi stapte bleven de woorden ‘Are you a Nigerian?’ me bij. Ik voel me namelijk alles behalve een Nigeriaanse. Het aanpassingsproces gaat langzaam. Ik heb nog steeds veel problemen met de sociale controle, maar nu ik het heb besproken met mijn onderzoeksassistent en de mensen op mijn compound hoop ik dat het snel beter gaat. Ook een gesprek met Marloes, een Nederlandse onderzoekster die hier gisteren was, heeft me doen inzien dat ik sommige dingen gewoon moet accepteren. Natuurlijk weet ik dat wel en ik ben echt niet te beroerd me aan te passen aan andere culturen, dat is per slot van rekening een van de redenen waarvoor ik hier kwam, maar Nigeria heeft zoveel gezichten dat het soms lastig is in iedere situatie perfect te integreren. De studenten die ik interview hebben allemaal een vrij onafhankelijk leventje, waarin sociaal drinken gepaard gaat met ‘gisting’ (roddelen, kletsen), terwijl de mensen op de compound een vrij conservatief leven leiden (hoewel er ook flink geroddeld wordt). Op een dag moet ik me daarom ook meerdere keren opnieuw aanpassen aan de situatie waarin ik me bevind: iets wat me in de afgelopen weken veel energie heeft gekost, maar wat ook veel nieuwe inzichten heeft gegeven. Er zijn namelijk ondanks de verschillen, heel veel overeenkomsten. Geheimzinnig gedrag, wantrouwen, jaloezie en angst lijken dé overeenkomstige kenmerken in de maatschappij hier. Deze kenmerken hangen weldegelijk samen met hekserij. Na wat gegoogel bleek dat ik niet de enige ben die dit is opgevallen: http://www.iheu.org/node/3151.
Bij het Women Development Centre had ik een afspraak met Chief Victor. Van hem hoopte ik wat lokale tradities te leren, die samenhangen met hekserij en wellicht kon ik via hem contacten opdoen. Helaas had Chief Victor weinig met tradities. Hij arriveerde in zijn Hummer en liet me zijn nieuwe huis in aanbouw zien. Al snel werd duidelijk dat deze Chief iets heel anders van mij wilde dan ik van hem: ‘This is going to be the kitchen where you will cook. Upstairs is going to be our bedroom, but I will not stress you to go there. We’ll do that another time.’ Hoe ik ook probeerde het gesprek op mijn onderzoek te gooien, keer op keer kwamen we weer op thema’s als auto’s, huizen, reizen en trouwen. Ik baalde van mijn middag. In mijn ogen was het een ‘total waste of time’ en ik ging balend terug naar de universiteit. Daar ontmoette ik het groepje studenten die me helpen bij mijn onderzoek. Depressief liepen ze naar de uitgang van de school. ‘I’m disappointed. I’ve waited all day for this lecturer to help me and then when he finally arrived, he said he didn’t have time. I really need a nice girlfriend to touch my back now. But I don’t have one, so we’re going to Church, ‘ aldus Anom. Ik besloot met ze mee te gaan. Mijn dag was immers ook behoorlijk zinloos geweest en hoewel ik de lokale gin die ze in ‘Church’ serveren niet kan waarderen, leek een Sprite op dezelfde locatie me een goede afsluiting voor een waardeloze dag. Ik had niet kunnen denken dat mijn vroege avond zoveel informatie zou opleveren. De studenten hebben ruim anderhalf uur gesproken over hekserij. Ik hoefde geen vragen te stellen, de verhalen bleven maar komen. Het was dat ‘mummy’, de eigenaresse van de bar, op ging ruimen en het hek van mijn compound om negen uur op slot gaat, anders hadden we de hele avond en nacht door kunnen gaan. Ik ging tevreden naar huis, toch nog data voor mijn onderzoek verzameld!
Het is alweer de laatste dag van september en dat betekent dat het morgen een nationale feestdag is in Nigeria. Het is op 1 oktober vijftig jaar geleden dat Nigeria onafhankelijk werd van de Britten en dat moet gevierd worden. Sinds mijn aankomst twee maanden geleden wordt er al afgeteld naar de grote dag en over 12 uur is het dan zover: Naija @ 50. Het belooft een groot feest te worden, waar ik hopelijk veel van mee zal krijgen. Het feest begon voor mij afgelopen zaterdag op een diner voor Youth Corpers waarvoor ik uitgenodigd was. De avond zou om 6 pm (prompt) beginnen, maar zoals het Nigeria eigen is begon de speech om kwart voor negen. De presentator van de avond vond zichzelf erg grappig en zelfs na aankondiging van het diner bleef hij praten en praten en praten en praten. Het diner, waarvoor ik 15 euro had betaald, bestond uit een handje rijst en een stukje kip zo groot als mijn duim. Een toefje salade maakte het feest compleet. De taart die onder de warme lampen in de zaal stond te smelten werd nooit aangesneden. De presentator bleef wel praten. Toen Ubi me vroeg wat ik van de avond vond, antwoordde ik: ‘It’s interesting.’ Ubi begon te lachen, want hij zag aan mijn ogen dat ik het verschrikkelijk vond: ‘How?’ Ik kan niet anders dan eerlijk zijn tegen Ubi, dus begon ik te praten: ‘Ubi, if we have a dinner party in my country we actually have dinner. In Holland I’m sure somebody would have stood up by now and yelled: ‘Man, can you please shut up? We’re eating here! ‘ Het is leuk om met Ubi de verschillen tussen Nigeria en Nederland te bespreken. Hij begrijpt mijn cynisme en doet er altijd nog een schepje bovenop: ‘Inge, I really hate it here. I hope we will leave soon.’
Ik heb geen hekel aan dit land en ik wil hier ook nog helemaal niet weg. Ik heb enkel een haat-liefde-verhouding met Nigeria. En mensen die mij goed kennen weten dat het haat-liefde-verhoudingen zijn waaraan ik me het meeste hecht. Nee, ik ben geen Nigeriaanse en dat zal ik waarschijnlijk ook nooit worden (met excuses aan Chief Victor), maar het proces van aanpassen aan deze maatschappij is goed voor zowel mijn onderzoek als mijn persoonlijke ontwikkeling. Morgen wordt Nigeria 50 jaar en volgens de krant gisteren gedraagt het land zich nog steeds als een puber. Met de kidnapping van 15 schoolkinderen in Aba afgelopen maandag in mijn achterhoofd en de rituele moorden voor politiek gewin hier in Calabar, kan ik niet anders dan daarmee deels instemmen. Maar ik ben ervan overtuigd dat Nigeria op weg is naar een betere toekomst en het is mooi en moeilijk tegelijk deel uit te maken van een dynamische maatschappij zoekend naar een weg vooruit. It’s interesting. How? It just is.
Toen ik uit de taxi stapte bleven de woorden ‘Are you a Nigerian?’ me bij. Ik voel me namelijk alles behalve een Nigeriaanse. Het aanpassingsproces gaat langzaam. Ik heb nog steeds veel problemen met de sociale controle, maar nu ik het heb besproken met mijn onderzoeksassistent en de mensen op mijn compound hoop ik dat het snel beter gaat. Ook een gesprek met Marloes, een Nederlandse onderzoekster die hier gisteren was, heeft me doen inzien dat ik sommige dingen gewoon moet accepteren. Natuurlijk weet ik dat wel en ik ben echt niet te beroerd me aan te passen aan andere culturen, dat is per slot van rekening een van de redenen waarvoor ik hier kwam, maar Nigeria heeft zoveel gezichten dat het soms lastig is in iedere situatie perfect te integreren. De studenten die ik interview hebben allemaal een vrij onafhankelijk leventje, waarin sociaal drinken gepaard gaat met ‘gisting’ (roddelen, kletsen), terwijl de mensen op de compound een vrij conservatief leven leiden (hoewel er ook flink geroddeld wordt). Op een dag moet ik me daarom ook meerdere keren opnieuw aanpassen aan de situatie waarin ik me bevind: iets wat me in de afgelopen weken veel energie heeft gekost, maar wat ook veel nieuwe inzichten heeft gegeven. Er zijn namelijk ondanks de verschillen, heel veel overeenkomsten. Geheimzinnig gedrag, wantrouwen, jaloezie en angst lijken dé overeenkomstige kenmerken in de maatschappij hier. Deze kenmerken hangen weldegelijk samen met hekserij. Na wat gegoogel bleek dat ik niet de enige ben die dit is opgevallen: http://www.iheu.org/node/3151.
Bij het Women Development Centre had ik een afspraak met Chief Victor. Van hem hoopte ik wat lokale tradities te leren, die samenhangen met hekserij en wellicht kon ik via hem contacten opdoen. Helaas had Chief Victor weinig met tradities. Hij arriveerde in zijn Hummer en liet me zijn nieuwe huis in aanbouw zien. Al snel werd duidelijk dat deze Chief iets heel anders van mij wilde dan ik van hem: ‘This is going to be the kitchen where you will cook. Upstairs is going to be our bedroom, but I will not stress you to go there. We’ll do that another time.’ Hoe ik ook probeerde het gesprek op mijn onderzoek te gooien, keer op keer kwamen we weer op thema’s als auto’s, huizen, reizen en trouwen. Ik baalde van mijn middag. In mijn ogen was het een ‘total waste of time’ en ik ging balend terug naar de universiteit. Daar ontmoette ik het groepje studenten die me helpen bij mijn onderzoek. Depressief liepen ze naar de uitgang van de school. ‘I’m disappointed. I’ve waited all day for this lecturer to help me and then when he finally arrived, he said he didn’t have time. I really need a nice girlfriend to touch my back now. But I don’t have one, so we’re going to Church, ‘ aldus Anom. Ik besloot met ze mee te gaan. Mijn dag was immers ook behoorlijk zinloos geweest en hoewel ik de lokale gin die ze in ‘Church’ serveren niet kan waarderen, leek een Sprite op dezelfde locatie me een goede afsluiting voor een waardeloze dag. Ik had niet kunnen denken dat mijn vroege avond zoveel informatie zou opleveren. De studenten hebben ruim anderhalf uur gesproken over hekserij. Ik hoefde geen vragen te stellen, de verhalen bleven maar komen. Het was dat ‘mummy’, de eigenaresse van de bar, op ging ruimen en het hek van mijn compound om negen uur op slot gaat, anders hadden we de hele avond en nacht door kunnen gaan. Ik ging tevreden naar huis, toch nog data voor mijn onderzoek verzameld!
Het is alweer de laatste dag van september en dat betekent dat het morgen een nationale feestdag is in Nigeria. Het is op 1 oktober vijftig jaar geleden dat Nigeria onafhankelijk werd van de Britten en dat moet gevierd worden. Sinds mijn aankomst twee maanden geleden wordt er al afgeteld naar de grote dag en over 12 uur is het dan zover: Naija @ 50. Het belooft een groot feest te worden, waar ik hopelijk veel van mee zal krijgen. Het feest begon voor mij afgelopen zaterdag op een diner voor Youth Corpers waarvoor ik uitgenodigd was. De avond zou om 6 pm (prompt) beginnen, maar zoals het Nigeria eigen is begon de speech om kwart voor negen. De presentator van de avond vond zichzelf erg grappig en zelfs na aankondiging van het diner bleef hij praten en praten en praten en praten. Het diner, waarvoor ik 15 euro had betaald, bestond uit een handje rijst en een stukje kip zo groot als mijn duim. Een toefje salade maakte het feest compleet. De taart die onder de warme lampen in de zaal stond te smelten werd nooit aangesneden. De presentator bleef wel praten. Toen Ubi me vroeg wat ik van de avond vond, antwoordde ik: ‘It’s interesting.’ Ubi begon te lachen, want hij zag aan mijn ogen dat ik het verschrikkelijk vond: ‘How?’ Ik kan niet anders dan eerlijk zijn tegen Ubi, dus begon ik te praten: ‘Ubi, if we have a dinner party in my country we actually have dinner. In Holland I’m sure somebody would have stood up by now and yelled: ‘Man, can you please shut up? We’re eating here! ‘ Het is leuk om met Ubi de verschillen tussen Nigeria en Nederland te bespreken. Hij begrijpt mijn cynisme en doet er altijd nog een schepje bovenop: ‘Inge, I really hate it here. I hope we will leave soon.’
Ik heb geen hekel aan dit land en ik wil hier ook nog helemaal niet weg. Ik heb enkel een haat-liefde-verhouding met Nigeria. En mensen die mij goed kennen weten dat het haat-liefde-verhoudingen zijn waaraan ik me het meeste hecht. Nee, ik ben geen Nigeriaanse en dat zal ik waarschijnlijk ook nooit worden (met excuses aan Chief Victor), maar het proces van aanpassen aan deze maatschappij is goed voor zowel mijn onderzoek als mijn persoonlijke ontwikkeling. Morgen wordt Nigeria 50 jaar en volgens de krant gisteren gedraagt het land zich nog steeds als een puber. Met de kidnapping van 15 schoolkinderen in Aba afgelopen maandag in mijn achterhoofd en de rituele moorden voor politiek gewin hier in Calabar, kan ik niet anders dan daarmee deels instemmen. Maar ik ben ervan overtuigd dat Nigeria op weg is naar een betere toekomst en het is mooi en moeilijk tegelijk deel uit te maken van een dynamische maatschappij zoekend naar een weg vooruit. It’s interesting. How? It just is.
-
30 September 2010 - 15:23
Dorothee:
Beste Inge,
in de afgelopen dagen heb ik ademloos je verslagen gelezen. Allereerst: je schrijfstijl is heerlijk! Daarnaast heb ik veel bewondering voor wat jij daar doet. Je onderzoek, proberen te integreren in de maatschappij, en dat alles een plek geven in je eigen leven. Sommige verhalen en belevenissen zijn ronduit schokkend. En ik kan me voorstellen dat je onderzoek zich inmiddels ook richt op vertrouwen/wantrouwen van de mensen onderling. En daar zit jijzelf dus midden in!
Nigeria is inmiddels ook even extra in de belangstelling bij mij door jouw aanwezigheid daar. Vandaag las ik in de Volkskrant dat er bijna 40 duizend vrouwen en meisjes uit Nigeria door mensenhandelaren naar West-Afrikaanse landen gesmokkeld worden om daar als seksslavinnen te werken. Ik geloof dat het niet best is om in Nigeria als meisje geboren te worden... Hoe zit het met de mannen daar? Wat is hún rol bij die hele hekserij? Ook dat is interessant lijkt me. Van wie gaat dat stigmatiseren eigenlijk uit? Van mannen én/of vrouwen? Ik ben geneigd me bij jouw onderzoek aan te sluiten. Het roept zoveel vragen op.
Ik blijf je volgen. Een heel goede tijd daar!!!
Groeten van Dorothee (moeder van Anne, weet je nog: Londen!?)
ps. Zo'n chief, als je daar over nadenkt vanuit onze cultuur: wat een brutaliteit eigenlijk, of naïviteit? -
30 September 2010 - 18:10
Ymke:
Wederom weer aan een stuk je verhaal gelezen, en krijg steeds meer kriebels om het zelf te gaan ervaren in December. Ook echt respect voor je hoe je in je eentje weer zo'n uitdaging aangaat, en je probeert aan te passen in een hele andere cultuur. Heel veel suc6 nog met je onderzoek!! Xxx -
30 September 2010 - 18:33
Marino:
Wat ben ik blij dat jij je niet laat imponeren door een Hummer......
xxx
Vati -
30 September 2010 - 19:16
Tante Dini:
Ha mijn Petekindje
Leuk om je verhaal weer te lezen.
En hoe jij je aanpast daar in Nigeria met een heel ander leventje als wij hier gewend zijn.
Petje af hoor.
Nog bedankt voor je smsje met mijn verjaardag lief dat je daar nog aan gedacht hebt met zo`n druk leventje daar.
Nou de groetjes weer en succes met alles!!
xxx Tante Dini
-
01 Oktober 2010 - 07:40
Femke:
Lieve Inge,
Mijn berichtjes worden zo eenzijdig, maar ik vind het gewoon echt leuk en onwijs interessant wat je allemaal schrijft! Ik ben ook onwijs trots op je dat je het gewoon doet en op zijn minst probeert te intergreren! Ik kijk dan ook weer uit naar je volgende verhaal, en mail je snel terug!
Geniet van alle feestvreugde vandaag, dan doe ik dat op 3 OktobeRRR;)
Liefs, Fem -
01 Oktober 2010 - 09:37
Mieke:
Chick,
Wat een mooi verhaal weer. Wel interessant dat je zelf opmerkt dat het "haat-liefde-verhoudingen zijn waaraan je me het meeste hecht" :D Ik denk dat je een goede stap hebt gezet door met je onderzoeksgroep te praten over hoe je je voelt soms, een mooi begin lijkt me. Blijf vertrouwen hebben!
Kus Mieke -
01 Oktober 2010 - 17:14
Anne:
Inge!
Inmiddels heb ik 3 fans voor je blog gescoord, waaronder m´n moeder.
Inmiddels is het hier thuis een soort strijd wie als eerste jouw verhaal leest. Nahh, je merkt het al, dit keer was moeders de gelukkige!
Vanavond tijdens het eten heeft ze je blog dus ook maar even voorgelezen, want ze kon er niet tegen dat ik niet kon meepraten over de chief! We hebben samen zitten brullen van de lach!
Ik ga je snel proberen te bellen!
Liefs! -
04 Oktober 2010 - 18:38
Angela:
Ha buurmeisje,
Wij worden natuurlijk door jullie pap en mam op de hoogte gehouden hoe het met je gaat!
Super mooi om jou verhalen te lezen wat je allemaal meemaakt! Geniet nog van je zeer leerzame reis en het gaat je goed!
Dikke kus Arjan, Angela en Sam -
05 Oktober 2010 - 20:18
Marissa:
aaargh omdat het skypen niet lukt maar even zo, heb je iets leuks te lezen voor als adell weer optimaal werkt :P
je hebt weer een prachtig verhaal geschreven :) heb je gemist met 3octoburr joh!! oh we kunnen nu weer skypen jeej :) xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
