Bye bye Ghana!
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
14 Augustus 2009 | Ghana, Accra
Sinds de dag dat ik in Ghana aankwam is Ben Otu Acheampong 'employee of the month' bij Busy Internet. Sinds het begin van mijn reis hier is de cedi steeds minder waard geworden. Sinds 6 augustus kent Ghana een geval van Mexicaanse griep en nog steeds maakt niemand in dit door open goten en overvolle trotro's gekenmerkte land zich daarover druk. Sinds eergister mogen de Black Stars wederom een overwinning op hun naam zetten: zij wonnen van Zambia met 4-1. En sinds een paar uur ben ik terug in Accra om afscheid te nemen van alles waar ik zo van houd hier.
Er is zoveel gebeurd en ik heb zoveel niet meegekregen, maar ik heb de tijd van mijn leven gehad in de dorpjes en families waar ik ben verbleven. Het is voorbij gevlogen en ik zou graag nog weken blijven, maar werk en studie wachten op me. Zondagnacht vlieg ik terug naar Nederland, maar nu is het tijd voor wat high lights van de afgelopen weken.
Afgelopen zondag werd ik door Kwame de barman opgehaald in Biriwa. Met hem en nog twee andere jongens uit Accra gingen we naar Kwame's geboorteplaats: Obuasi. In Obuasi bevindt zich het goud van Ghana. Er is een aantal goudmijnen, zowel onder de grond als boven de grond en Kwame wilde me dat graag laten zien. Omdat we een prive auto hadden, leek dat me wel een tof idee. Het werd een ontzettend gezellige road trip, waarin alle vooroordelen van Ghanezen over elkaar en over omringende landen voorbij zijn gekomen.
Degene met de meeste vooroordelen was Mandela, die eigenlijk Philip heet, maar sinds zijn vroege jeugd Mandela wordt genoemd omdat hij in 1993 op de vraag wie Nelson Mandela was, antwoordde: de president van Zuid-Afrika. Jaren later ontdekte hij tijdens een van zijn lessen pas waarom iedereen zo hard moest lachen en hij sindsdien vernoemd is naar de uiteindelijk inderdaad benoemde president van Zuid-Afrika.
Over namen gesproken. Ik heb er inmiddels ook een hoop. Tegenwoordig reageer ik op de volgende:
- Inge
- Inga
- Ing
- Awo(vi)
- Yaa
- Abba
- Inch (geloof het of niet)
Al deze namen worden vooraf gegaan door Sister, Auntie of Mama, afhankelijk van de leeftijd waarop mensen mij schatten. Dat varieert van 20 tot 40.
Maar goed, nu weer terug naar Obuasi. In dit grote dorp (volgens Kwame is het echt een stad, waarop een discussie volgde over wat een stad een stad maakt...) ben ik voorgesteld aan de hele familie van Kwame. Bij zijn moeder en zus kreeg ik een enorm bord fufu voorgeschoteld, met ongeveer een kilo aan vlees en vis. Nu houd ik al van erg kleine porties van dit machtige goedje, maar omdat het dit keer 11 uur 's ochtends was kon ik het eten moeilijk naar binnen krijgen. Kwame probeerde me nog over te halen alles op te eten, maar toen hij even naar de wc was, heb ik het bord met een grote glimlach terug gegeven aan zijn zus. Na het bezoek aan zijn moeder, hebben we nog 2 bliksembezoeken gebracht aan Kwame's oudere broers, waarvan er een in een enorme villa leeft en de andere met zijn hele familie in een kamer...
De bezoeken aan Kwame's familie werden afgesloten met een bezoek aan de goudmijnen (helaas konden we niet naar binnen op zondag) en een bar waar we Manchester - Chelsea hebben gekeken. Dat laatste was echt een spektakel omdat Mandela de enige Chelsea supporter was in de hele bar. Chelsea won, Mandela stond in zijn eentje te juichen. Prachtig!
Maandag zou ik naar Takoradi gaan, maar ik werd wakker met verhoging en een ontstoken wond op mijn been, waardoor lopen pijnlijk was. Ik besloot een dag uit te rusten en medicijnen te halen. En hoewel ik dinsdag wakker werd met een tweede ontstoken wond, besloot ik die dag toch naar Takoradi te gaan. Het moest er toch eens van komen!
Ik reisde met Gospel en we besloten Takoradi even te laten voor wat het was en door te rijden naar Busua, waar blijkbaar een prachtig strand was. En inderdaad, het was een klein paradijsje. Een klein, duur paradijsje echter, dus besloten we na wat te hebben gegeten terug te gaan naar Takoradi. Ik liep wat op het strand, waar ik plotseling op een enorme en roestige spijker ben gaan staan. Au! Lekker handig ;) Nu loop ik dus mank :P
Maar niet getreurd, woensdag vertrok ik vol goede moed naar Axim, waar ik ontzettend warm ben ontvangen door Jay en zijn vrouw Abba. Zij lieten ons de stad zien en hebben ons naar het fort geleid. Het op een na grootste fort van Ghana is te vinden in Axim en het was erg indrukwekkend! Zoals alle kastelen en forten, waarvandaan slavenhandel is gedreven.
Donderdagochtend heeft Abba samen met een paar vrouwen in de compound mijn nephaar verwijderd. Daar zijn ze met z'n drieën 2 uur mee bezig geweest! Zoals te verwachten viel kwam er ook erg veel van mijn eigen haar mee, maar ik ben gelukkig niet kaal :)
De afgelopen weken zijn ontzettend druk en indrukwekkend geweest. Ik heb ontzettend genoten van de gastvrijheid van de vele families waar ik ben geweest en de gesprekken die ik met iedereen heb gevoerd. Het heeft me allemaal heel erg geinspireerd. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dit jaar zoveel heb gezien, gehoord, geproefd, gevoeld en geroken heb dat ik het niet allemaal heb kunnen opschrijven. Het zit allemaal in mijn hoofd, maar zodra ik het op papier (of dit geval internet) zet komt het niet over zoals ik het heb meegemaakt. Vandaar dat mijn berichtjes wat beknopter en zeldzamer waren. Dit betekent niet dat ik het minder naar mijn zin heb gehad, integendeel: het was heerlijk om hier te zijn.
Maar nu is het tijd om naar huis te komen en te genieten van alles waarvan ik houd in Nederland. Tot maandag!!!
Er is zoveel gebeurd en ik heb zoveel niet meegekregen, maar ik heb de tijd van mijn leven gehad in de dorpjes en families waar ik ben verbleven. Het is voorbij gevlogen en ik zou graag nog weken blijven, maar werk en studie wachten op me. Zondagnacht vlieg ik terug naar Nederland, maar nu is het tijd voor wat high lights van de afgelopen weken.
Afgelopen zondag werd ik door Kwame de barman opgehaald in Biriwa. Met hem en nog twee andere jongens uit Accra gingen we naar Kwame's geboorteplaats: Obuasi. In Obuasi bevindt zich het goud van Ghana. Er is een aantal goudmijnen, zowel onder de grond als boven de grond en Kwame wilde me dat graag laten zien. Omdat we een prive auto hadden, leek dat me wel een tof idee. Het werd een ontzettend gezellige road trip, waarin alle vooroordelen van Ghanezen over elkaar en over omringende landen voorbij zijn gekomen.
Degene met de meeste vooroordelen was Mandela, die eigenlijk Philip heet, maar sinds zijn vroege jeugd Mandela wordt genoemd omdat hij in 1993 op de vraag wie Nelson Mandela was, antwoordde: de president van Zuid-Afrika. Jaren later ontdekte hij tijdens een van zijn lessen pas waarom iedereen zo hard moest lachen en hij sindsdien vernoemd is naar de uiteindelijk inderdaad benoemde president van Zuid-Afrika.
Over namen gesproken. Ik heb er inmiddels ook een hoop. Tegenwoordig reageer ik op de volgende:
- Inge
- Inga
- Ing
- Awo(vi)
- Yaa
- Abba
- Inch (geloof het of niet)
Al deze namen worden vooraf gegaan door Sister, Auntie of Mama, afhankelijk van de leeftijd waarop mensen mij schatten. Dat varieert van 20 tot 40.
Maar goed, nu weer terug naar Obuasi. In dit grote dorp (volgens Kwame is het echt een stad, waarop een discussie volgde over wat een stad een stad maakt...) ben ik voorgesteld aan de hele familie van Kwame. Bij zijn moeder en zus kreeg ik een enorm bord fufu voorgeschoteld, met ongeveer een kilo aan vlees en vis. Nu houd ik al van erg kleine porties van dit machtige goedje, maar omdat het dit keer 11 uur 's ochtends was kon ik het eten moeilijk naar binnen krijgen. Kwame probeerde me nog over te halen alles op te eten, maar toen hij even naar de wc was, heb ik het bord met een grote glimlach terug gegeven aan zijn zus. Na het bezoek aan zijn moeder, hebben we nog 2 bliksembezoeken gebracht aan Kwame's oudere broers, waarvan er een in een enorme villa leeft en de andere met zijn hele familie in een kamer...
De bezoeken aan Kwame's familie werden afgesloten met een bezoek aan de goudmijnen (helaas konden we niet naar binnen op zondag) en een bar waar we Manchester - Chelsea hebben gekeken. Dat laatste was echt een spektakel omdat Mandela de enige Chelsea supporter was in de hele bar. Chelsea won, Mandela stond in zijn eentje te juichen. Prachtig!
Maandag zou ik naar Takoradi gaan, maar ik werd wakker met verhoging en een ontstoken wond op mijn been, waardoor lopen pijnlijk was. Ik besloot een dag uit te rusten en medicijnen te halen. En hoewel ik dinsdag wakker werd met een tweede ontstoken wond, besloot ik die dag toch naar Takoradi te gaan. Het moest er toch eens van komen!
Ik reisde met Gospel en we besloten Takoradi even te laten voor wat het was en door te rijden naar Busua, waar blijkbaar een prachtig strand was. En inderdaad, het was een klein paradijsje. Een klein, duur paradijsje echter, dus besloten we na wat te hebben gegeten terug te gaan naar Takoradi. Ik liep wat op het strand, waar ik plotseling op een enorme en roestige spijker ben gaan staan. Au! Lekker handig ;) Nu loop ik dus mank :P
Maar niet getreurd, woensdag vertrok ik vol goede moed naar Axim, waar ik ontzettend warm ben ontvangen door Jay en zijn vrouw Abba. Zij lieten ons de stad zien en hebben ons naar het fort geleid. Het op een na grootste fort van Ghana is te vinden in Axim en het was erg indrukwekkend! Zoals alle kastelen en forten, waarvandaan slavenhandel is gedreven.
Donderdagochtend heeft Abba samen met een paar vrouwen in de compound mijn nephaar verwijderd. Daar zijn ze met z'n drieën 2 uur mee bezig geweest! Zoals te verwachten viel kwam er ook erg veel van mijn eigen haar mee, maar ik ben gelukkig niet kaal :)
De afgelopen weken zijn ontzettend druk en indrukwekkend geweest. Ik heb ontzettend genoten van de gastvrijheid van de vele families waar ik ben geweest en de gesprekken die ik met iedereen heb gevoerd. Het heeft me allemaal heel erg geinspireerd. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dit jaar zoveel heb gezien, gehoord, geproefd, gevoeld en geroken heb dat ik het niet allemaal heb kunnen opschrijven. Het zit allemaal in mijn hoofd, maar zodra ik het op papier (of dit geval internet) zet komt het niet over zoals ik het heb meegemaakt. Vandaar dat mijn berichtjes wat beknopter en zeldzamer waren. Dit betekent niet dat ik het minder naar mijn zin heb gehad, integendeel: het was heerlijk om hier te zijn.
Maar nu is het tijd om naar huis te komen en te genieten van alles waarvan ik houd in Nederland. Tot maandag!!!
-
14 Augustus 2009 - 20:44
Tante Dini - Ome Jan:
Hoi Inge
Het was weer machtig mooi om al je avonturen te lezen en te volgen.
wij wensen je een goede reis terug en tot gauw!
Liefs van ons xxx -
15 Augustus 2009 - 06:05
Sanne En Femke:
Ingetje!
Wat vliegt de tijd, hier ook! We hebben vast nog 1000den bijkletssessies nodig om weer helemaal bij te praten;) Geniet nog een paar dagen van Ghana! Alvast succes met het wennen in NL!
Tot snel,
Dikke Tanzaniaanse kus,
Sanne en Femke -
15 Augustus 2009 - 08:54
Ymke:
Fijne reis terug, we kijken er naar uit om straks alles live van je te horen :) -
15 Augustus 2009 - 08:54
Sjannie:
Hoi Inge
Welkom in Holland!
Ik blijf je maar Inge noemen, zo ken ik je het beste.
Wat een verhalen, wat maak jij veel mee.
Die weken zijn voorbij gevlogen.
Maar in Kaatsheuvel zijn ze blij om je weer te zien. Zijn je wondjes al genezen?
Een fijne thuisreis,en hopelijk zien we je snel.
Lieve groetjes sjannie en de rest -
15 Augustus 2009 - 12:09
Wilma:
Hoi meissie,
En zo word je steeds weer heen en weer getrokken tussen 2 landen en vele geliefde mensen. En jou kennende worden dat misschien nog wel veel meer landen en mensen waarnaar je steeds weer uitkijkt om ze terug te zien.
Ghana is nu al een beetje je 2e thuis land waar je, net als in Leiden, steeds meer bekenden tegenkomt die je spontaan begroeten en waar je dan even een drankje mee drinkt om weer bij te kletsen.
Ik vind het een geweldige eigenschap van je dat je zo snel en gemakkelijk contact maakt met de mensen daar en daardoor ook hun gewone dagelijkse leven mee kunt maken.
Maar, ik vind het ook fantastisch om je na 8 weken eindelijk weer thuis te hebben en je een echte knuffel te kunnen geven in plaats van, zoals nu,een
DIKKE KUS
via de mail.
Tot maandag meisje en nog n fijn weekend daar.
XXXXjesje mutti -
15 Augustus 2009 - 12:12
Wilma, Marino, Niels:
p.s
En natuurlijk een goeie thuisreis zonder al te veel vertaging (hopelijk geen stakingen in Marokko)
doei doei -
15 Augustus 2009 - 14:23
Mieke:
Chick!
Wat ben ik blij dat je het zo naarje zin hebt (gehad) in Ghana! Maar toch ben ik stiekem nog blijer dat je weer terug komt maandag!
Kus!! -
15 Augustus 2009 - 15:38
Marino:
De Jillz staat al koud !
xx -
16 Augustus 2009 - 07:08
Eva:
Ingetje, het wordt tijd dat wij gewoon weer tegelijkertijd op Nederlandse bodem zijn ;) Ik kijk uit naar je terugkomst! -
28 November 2009 - 17:21
Marieke:
Hoi Inge,
We kennen elkaar niet, maar ik vind het wel ontzettend leuk om een berichtje bij je achter te laten. Bij deze dus! Met wat surfen ben ik op je site terecht gekomen. Wat ontzettend leuk (en herkenbaar!) om je verhalen over Ghana te lezen! Zelf ben ik er inmiddels 2x geweest en een derde reis staat alweer op de planning voor maart 2010. Na mijn eerste reis zat ik vol inspiratie om een kinderdroom waar te maken: ik heb een (jeugd)boek geschreven over Ghana. Het heet ‘Obruni, obruni’ en is in eigen beheer uitgegeven. De hele opbrengst gaat naar de stichting Mariette’s Child Care (www.mchildcare.nl) die zich inzet voor weeskinderen in Sunyani (Ghana). Het boek kost een tientje. Mocht je het leuk vinden om het boek te lezen (zeker heeeeel herkenbaar voor je!), dan kijk maar eens op www.mariekedijkers.com
Groetjes,
Marieke Dijkers
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
