'Gossiping'
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
04 Augustus 2009 | Ghana, Accra
The reason why Africa is still in dark, is gossiping
Kwame, de barman van 'the Container' in Osu, zei dit gisteravond tegen me en ik vond het zo'n mooie quote dat ik hem graag met jullie deel. Geen idee of het waar is, maar volgens hem zou iedere Afrikaan met deze stelling instemmen. Ik vraag het me af...maar omdat ik graag in Afrikaanse tradities mee ga, nu wat 'gossiping' over de laatste anderhalve week.
Zoals boven het bericht juist vermeld staat ben ik weer terug in Ghana. Na 5 dagen luisteren en praten in het Frans, werd ik gillend gek in Togo. Maar er was meer dat me deed besluiten om terug naar 'huis' te gaan.
In Lome beleefde ik een saaie ochtend. Ik had ontzettende honger en aangezien ik in het land van de verse pain was, besloot ik goed te gaan ontbijten. Dit plan had helaas geen lang leven, want onderweg naar de croissanterie kwam ik twee vriendelijke studenten tegen. De twee jongens begonnen in het Frans tegen me te praten en ik praatte vol overtuiging terug. 'Oui' blijkt het sleutelwoord te zijn, ook al versta je niks van het gebrabbel. Als je 'oui' zegt en ze kijken raar, zeg je snel 'ohh, non non' en dan is het goed. Frans spreken ging me dus goed af :) Met de jongens heb ik een wandeling van 3 uur door Lome gemaakt (en ik had honger!), waarna ze besloten ergens te gaan eten. Dankzij Pierrot & zijn kameraad at ik die dag fufu, met soep en vis als ontbijt. Yum, yum! Hoewel ik er eerst totaal geen zin in had, deed het me goed om de fufu heerlijk op te eten, terwijl er tegenover me een Franse vrouw van een jaar of 60 met haar 25-jarige Togolese vriend zat te griezelen van de eetgewoonten van haar toyboy. Bovendien voerde de 600 ml cola, geschonken in een ijzeren mok met deksel, de pittige smaak van de soep snel af.
Omdat de taxichauffeur, de douanebeambte en de twee jongens niet alleen om het kwartier belden, maar ook om de paar uur bij mijn hotel aanklopten, ben ik de volgende ochtend vroeg naar Lac Togo gevlucht. Ik zocht rust!
Bij Lac Togo heb ik in een bungalow aan het meer geslapen. Het was heel erg rustig en ik kon heerlijk ontspannen met een boek. 's Middags besloot ik even een wandeling te maken. Al snel vroegen twee mannen op een motor of ik een lift wilde naar Aneho, vlakbij de Beninese grens. Dat leek me wel wat en de 20 minuten durende tocht naar het plaatsje was heerlijk. Met m'n haar in de wind, terwijl ik niets verstond van de mannen die tegen me spraken....
In Aneho werd ik meegenomen naar een kerkdienst. Ik mocht foto's maken op voorwaarde dat ik een dansje waagde met de pastor. Ik ben de beroerdste niet, dus besloot mezelf over te geven aan het ritme. Dat het er belachelijk uitzag, zag ik later aan de foto's. De mensen in de kerk waren dolenthousiast!
Na een uurtje in de kerk te zijn geweest, nam de pastor me mee naar de grens tussen Togo en Benin. De officiele grens was er een zoals tussen Togo en Ghana, maar ik werd ook meegenomen naar een andere grens: de rivier. Aan de overkant van de rivier was Benin en terwijl ik nog op Togolese grond stond, zag ik tientallen vrouwen en kinderen jerrycans overzetten. 'That is oil' zei de pastor. Ik vroeg of dat legaal was, ze gingen immers niet via de officiele route. Het leek mij smokkelen. 'Yes, it's legal. You see this man, he's the police' zei hij over een man die aan de oever van de rivier stond. Van een van de vrouwen nam hij een jerrycan aan en vulde de tank van zijn motor...
Rond half zeven brachten de mannen me terug naar mijn hotel. Daar sprak ik met de manager van 25 en Justin, de schoonmaker. Zij spraken rustig Frans en verstonden mijn Frans prima, waardoor we het echt over vanalles hebben gehad. Van het huwelijk, tot agriculture, hotels, vrouwen, mannen, Togo, Nigeria etc. Het was een leuke avond, waarvan ik echt heb genoten.
De volgende dag werd ik ziek wakker. Na 5,5 week had het voedsel me dan echt te pakken gekregen en had ik last van mijn buik. Ik besloot mezelf met een boek te installeren op een van de ligbedden aan het meer en genoot de hele dag van de rust en de zon. Op dat ligbed heb ik ook lang getwijfeld: zal ik morgen naar Benin gaan of vertrek ik naar Ghana? Het was een lastige afweging, maar uiteindelijk heb ik besloten dat ik vrolijker en gelukkiger was in Ghana. Benin komt ooit nog wel. Voorlopig houd ik het op Engelstalig, dat gaat me goed af!
In Ghana was mijn eerste stop natuurlijk Klikor! Net over de grens kwam ik vrijdagmiddag rond 13.30 aan in het Friends Home. Het was de laatste schooldag, dus ik viel met mijn neus in de boter. De leraren hadden een feestje georganiseerd en de vrijwilligers werden ook uitgenodigd. Ze hadden een geit geslacht en serveerden deze met pittige saus en witte rijst. Nu lust ik absoluut geen geit, dus ik gaf mijn portie aan Christopher, die ervan smulde. Naast mij hoor ik ineens een kreet(je) van afschuw. Noor had in haar geitprutje een teen van het beest (inclusief haren haha) ontdekt. GATVERDAMME! Hoewel de maaltijd dus geen succes was, hebben we wel ontzettend gelachen. Ik was weer thuis!
Na het feestje vertrokken we naar een begrafenis. De vrouw van het hoofd van de farms was een paar dagen daarvoor overleden en werd nog voor het einde van juli begraven, omdat er vanaf augustus een ban op drummen is in Klikor. Tijdens een begrafenis hoort gedrumd te worden, dus was er besloten de begrafenis zo snel mogelijk te organiseren. Toen wij aankwamen was het 'feest' al bijna over. We waren erg laat door het feestje op school. Alle mannen waren erg aangeschoten van de schnapps en dat was echt ontzettend grappig. We bleven niet lang en hebben nog heel wat te stellen gehad met de bus die vast was komen te zitten in het losse zand van het dorp, dus vlak voor het donker werd kwamen we terug bij het weeshuis.
De volgende twee dagen waren typische Klikor dagen. Relaxen met de kinderen, spelen, knuffelen, geinen, relaxen met een boek in de compound en genieten van alles dat Klikor is: een warm bad waar ik me altijd ontzettend welkom voel.
Na mijn afscheidsfeestje zondagavond, vertrok ik maandagochtend rond het middaguur naar Accra. In Agbozume stapte ik in een trotro met een vrouwelijke mate! Dat was echt emancipatie ten top, want had dat nog nooit eerder gezien. Na een half uur werd het me duidelijk: de mate en de driver waren smokkelaars. Op verschillende plekken in de trotro bevonden zich slips uit Togo die zij in Ghana gingen verkopen. De meeste inzittenden werd gevraagd wat onderbroeken in hun tassen te stoppen, zodat ze niet gepakt zouden worden bij een van de vele douanechecks langs de weg. De vrouwelijke mate trok een charmant jurkje aan over haar stoere kleding en was stikzenuwachtig bij iedere controle die we hadden. Ze werd niet gepakt...
In Accra moet ik wat dingen regelen voor de studie die over 4 weken al begonnen is en ik had om 19 uur afgesproken met Kwame, de barman van 'the Container' in Osu. Uiteindelijk had ik op dat terras nog tientallen andere oude en nieuwe 'vrienden', waardoor ik pas om kwart over een vannacht terug naar mijn hotel ging. Het was een geslaagde avond in een geslaagde stad. Accra voelt namelijk ook, ondanks alles wat er is gebeurd vorig jaar, als thuiskomen...
Kwame, de barman van 'the Container' in Osu, zei dit gisteravond tegen me en ik vond het zo'n mooie quote dat ik hem graag met jullie deel. Geen idee of het waar is, maar volgens hem zou iedere Afrikaan met deze stelling instemmen. Ik vraag het me af...maar omdat ik graag in Afrikaanse tradities mee ga, nu wat 'gossiping' over de laatste anderhalve week.
Zoals boven het bericht juist vermeld staat ben ik weer terug in Ghana. Na 5 dagen luisteren en praten in het Frans, werd ik gillend gek in Togo. Maar er was meer dat me deed besluiten om terug naar 'huis' te gaan.
In Lome beleefde ik een saaie ochtend. Ik had ontzettende honger en aangezien ik in het land van de verse pain was, besloot ik goed te gaan ontbijten. Dit plan had helaas geen lang leven, want onderweg naar de croissanterie kwam ik twee vriendelijke studenten tegen. De twee jongens begonnen in het Frans tegen me te praten en ik praatte vol overtuiging terug. 'Oui' blijkt het sleutelwoord te zijn, ook al versta je niks van het gebrabbel. Als je 'oui' zegt en ze kijken raar, zeg je snel 'ohh, non non' en dan is het goed. Frans spreken ging me dus goed af :) Met de jongens heb ik een wandeling van 3 uur door Lome gemaakt (en ik had honger!), waarna ze besloten ergens te gaan eten. Dankzij Pierrot & zijn kameraad at ik die dag fufu, met soep en vis als ontbijt. Yum, yum! Hoewel ik er eerst totaal geen zin in had, deed het me goed om de fufu heerlijk op te eten, terwijl er tegenover me een Franse vrouw van een jaar of 60 met haar 25-jarige Togolese vriend zat te griezelen van de eetgewoonten van haar toyboy. Bovendien voerde de 600 ml cola, geschonken in een ijzeren mok met deksel, de pittige smaak van de soep snel af.
Omdat de taxichauffeur, de douanebeambte en de twee jongens niet alleen om het kwartier belden, maar ook om de paar uur bij mijn hotel aanklopten, ben ik de volgende ochtend vroeg naar Lac Togo gevlucht. Ik zocht rust!
Bij Lac Togo heb ik in een bungalow aan het meer geslapen. Het was heel erg rustig en ik kon heerlijk ontspannen met een boek. 's Middags besloot ik even een wandeling te maken. Al snel vroegen twee mannen op een motor of ik een lift wilde naar Aneho, vlakbij de Beninese grens. Dat leek me wel wat en de 20 minuten durende tocht naar het plaatsje was heerlijk. Met m'n haar in de wind, terwijl ik niets verstond van de mannen die tegen me spraken....
In Aneho werd ik meegenomen naar een kerkdienst. Ik mocht foto's maken op voorwaarde dat ik een dansje waagde met de pastor. Ik ben de beroerdste niet, dus besloot mezelf over te geven aan het ritme. Dat het er belachelijk uitzag, zag ik later aan de foto's. De mensen in de kerk waren dolenthousiast!
Na een uurtje in de kerk te zijn geweest, nam de pastor me mee naar de grens tussen Togo en Benin. De officiele grens was er een zoals tussen Togo en Ghana, maar ik werd ook meegenomen naar een andere grens: de rivier. Aan de overkant van de rivier was Benin en terwijl ik nog op Togolese grond stond, zag ik tientallen vrouwen en kinderen jerrycans overzetten. 'That is oil' zei de pastor. Ik vroeg of dat legaal was, ze gingen immers niet via de officiele route. Het leek mij smokkelen. 'Yes, it's legal. You see this man, he's the police' zei hij over een man die aan de oever van de rivier stond. Van een van de vrouwen nam hij een jerrycan aan en vulde de tank van zijn motor...
Rond half zeven brachten de mannen me terug naar mijn hotel. Daar sprak ik met de manager van 25 en Justin, de schoonmaker. Zij spraken rustig Frans en verstonden mijn Frans prima, waardoor we het echt over vanalles hebben gehad. Van het huwelijk, tot agriculture, hotels, vrouwen, mannen, Togo, Nigeria etc. Het was een leuke avond, waarvan ik echt heb genoten.
De volgende dag werd ik ziek wakker. Na 5,5 week had het voedsel me dan echt te pakken gekregen en had ik last van mijn buik. Ik besloot mezelf met een boek te installeren op een van de ligbedden aan het meer en genoot de hele dag van de rust en de zon. Op dat ligbed heb ik ook lang getwijfeld: zal ik morgen naar Benin gaan of vertrek ik naar Ghana? Het was een lastige afweging, maar uiteindelijk heb ik besloten dat ik vrolijker en gelukkiger was in Ghana. Benin komt ooit nog wel. Voorlopig houd ik het op Engelstalig, dat gaat me goed af!
In Ghana was mijn eerste stop natuurlijk Klikor! Net over de grens kwam ik vrijdagmiddag rond 13.30 aan in het Friends Home. Het was de laatste schooldag, dus ik viel met mijn neus in de boter. De leraren hadden een feestje georganiseerd en de vrijwilligers werden ook uitgenodigd. Ze hadden een geit geslacht en serveerden deze met pittige saus en witte rijst. Nu lust ik absoluut geen geit, dus ik gaf mijn portie aan Christopher, die ervan smulde. Naast mij hoor ik ineens een kreet(je) van afschuw. Noor had in haar geitprutje een teen van het beest (inclusief haren haha) ontdekt. GATVERDAMME! Hoewel de maaltijd dus geen succes was, hebben we wel ontzettend gelachen. Ik was weer thuis!
Na het feestje vertrokken we naar een begrafenis. De vrouw van het hoofd van de farms was een paar dagen daarvoor overleden en werd nog voor het einde van juli begraven, omdat er vanaf augustus een ban op drummen is in Klikor. Tijdens een begrafenis hoort gedrumd te worden, dus was er besloten de begrafenis zo snel mogelijk te organiseren. Toen wij aankwamen was het 'feest' al bijna over. We waren erg laat door het feestje op school. Alle mannen waren erg aangeschoten van de schnapps en dat was echt ontzettend grappig. We bleven niet lang en hebben nog heel wat te stellen gehad met de bus die vast was komen te zitten in het losse zand van het dorp, dus vlak voor het donker werd kwamen we terug bij het weeshuis.
De volgende twee dagen waren typische Klikor dagen. Relaxen met de kinderen, spelen, knuffelen, geinen, relaxen met een boek in de compound en genieten van alles dat Klikor is: een warm bad waar ik me altijd ontzettend welkom voel.
Na mijn afscheidsfeestje zondagavond, vertrok ik maandagochtend rond het middaguur naar Accra. In Agbozume stapte ik in een trotro met een vrouwelijke mate! Dat was echt emancipatie ten top, want had dat nog nooit eerder gezien. Na een half uur werd het me duidelijk: de mate en de driver waren smokkelaars. Op verschillende plekken in de trotro bevonden zich slips uit Togo die zij in Ghana gingen verkopen. De meeste inzittenden werd gevraagd wat onderbroeken in hun tassen te stoppen, zodat ze niet gepakt zouden worden bij een van de vele douanechecks langs de weg. De vrouwelijke mate trok een charmant jurkje aan over haar stoere kleding en was stikzenuwachtig bij iedere controle die we hadden. Ze werd niet gepakt...
In Accra moet ik wat dingen regelen voor de studie die over 4 weken al begonnen is en ik had om 19 uur afgesproken met Kwame, de barman van 'the Container' in Osu. Uiteindelijk had ik op dat terras nog tientallen andere oude en nieuwe 'vrienden', waardoor ik pas om kwart over een vannacht terug naar mijn hotel ging. Het was een geslaagde avond in een geslaagde stad. Accra voelt namelijk ook, ondanks alles wat er is gebeurd vorig jaar, als thuiskomen...
-
04 Augustus 2009 - 13:16
Willemijn:
Haha, ik geloof niet dat ik (of iedere andere Nederlander) minder gossip dan Afrikanen hoor, dus Nederland is ook behoorlijk donker!
Ik heb er best spijt van dat ik geen geit heb geproefd :( ondanks de teen!
Hoop dat je nog leuke dagen gaat krijgen en doe iedereen daar de groetjes (behalve Samuel de freak, mocht je die nog tegenkomen...) -
04 Augustus 2009 - 15:04
Marino:
Ik verbaas me steeds weer hoe onbevangen jij die contacten legt en hoe jij, in je verhalen, zo kunt genieten van het leven in Afrika.
Je verhalen maken mij meer en meer jaloers.........
Ik had er graag bij willen zijn.
Geniet van de laatste weken, pas goed op jezelf en op geitetenen.
XXXXXXXX -
04 Augustus 2009 - 15:13
Loesje:
respect voor jou en je Frans, en de goede moed die je er in blijft houden..Benin kan altijd later nog..Jij hoort gewoon thuis in Accra:) Hopelijk heb je alle kindjes een dikke knuffel van me gegeven..veel plezier nog en tot heel snel alweer!! liefs -
04 Augustus 2009 - 20:58
Tante Dini:
sjonge jonge wat een roerig weekje weer en dat jij zomaar op de moter stapt met vreemde mannen jij durft haha.
ik vond het weer leuk om te lezen en wensje nog veel plezier de laatste weken.
Geniet ervan!!
Liefs xxx
Tante Dini -
04 Augustus 2009 - 21:32
Marijke:
hee inga, nou we missen het maar weer mooi, accra op zn best 's nachts in osu. Heeft Kwame de tips van loesje en willemijn over wat obruni's niet leuk vinden nog opgepikt, of is hij ze een beetje kwijt? En hoe is het met oliver, doe je hem de groeten van me? Samuel is verhuisd, dus die zal wat minder in osu te vinden zijn. Zie je hem wel en doet hij vervelend, gewoon op zn rechter teen gaan staan! hahaha.. Geniet er nog van, ga je nog naar cape coast? xx marijke -
05 Augustus 2009 - 09:57
Ymke:
Je verhalen blijven heerlijk om te lezen, en idd Benin komt later nog wel. Ik ben wel heel benieuwd naar ´t nachtleven in Accra, maar die geitenteen..iehh. Misschien krijg ik volgend jaar een voorproefje in Nigeria :)Geniet er van! -
05 Augustus 2009 - 10:16
Carla-john:
hoi Inge ik vind het knap hoe jij je daar tussen deze mensen zo makkelijk en zo vrij beweegt alsof je iedereen daar kent
nog veel plezier en een zonnige groet vanuit Tilburg -
05 Augustus 2009 - 14:31
Sanne En Femke:
Echt weer een mooi inge-avontuur als wij het zo lezen! Fijn dat je weer thuis bent in Ghana! Geniet meis, want dat heb je zo verdiend! Een dikke afrikaanse knuffel vanuit Zanzibar!
Liefs, Sanne en Femke -
08 Augustus 2009 - 10:28
Lola:
Hee Inge! Wat leuk dat jij ook in Togo bent geweest, ik ben afgelopen dinsdag terugkomen, ook na een paar dagen, want buiten het verschrikkelijk Frans en de veeel te hoge prijzen :p miste ik Ghana ook wel, tis toch een beetje thuis he :) en zoveel is er nou ook weerniet te doen in Togo!
o, mn ontbijtje is klaar, dus ik ga lekker eten, ik hoor het nog wel als je zin hebt om richting Swedru te komen!
x Lola
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
