Overleven in Cape Coast en Kumasi
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
08 Juli 2008 | Ghana, Kumasi
Na twee heerlijke nachten in het Paloma Hotel, zijn we afgelopen donderdag met de STC bus naar Cape Coast gereisd. Deze reis was een stuk rustiger dan de vorige reizen en na twee uur kwamen we dan ook geheel ontspannen aan in de kustplaats.
We besloten in te checken in het Mighty Victory hotel, een hotel waar Gwen en ik drie jaar geleden onze laatste dagen in Ghana hebben doorgebracht. Omdat het ons wel lekker leek om tijd aan de kust door te brengen zeiden we tegen de receptionist dat we vier nachten zouden blijven. Een domme beslissing, want nog geen uur later kwamen we erachter dat er ook hutjes aan het strand verhuurd werden voor minder geld...
Vrijdagochtend bezochten we Cape Coast Castle: een van de slavenforten aan de West-Afrikaanse kust. Tijdens de slavernij (en daarvoor) hadden de Britten hier de macht en vervoerden zij (met behulp van Ghanese koningen!) duizenden en duizenden slaven naar Amerika. Het was een indrukwekkende rondleiding, van een man die, dankzij een half gebit, onverstaanbaar was. Gelukkig had hij ook een boekje geschreven, dat we maar moesten kopen als we meer wilden weten. Volgensmij was dat halve gebit een verkooptactiek!
Het strand van Cape Coast hebben we na onze eerste ervaring vermeden. Mama is aangevallen door kinderen en zelfs volwassenen om een paar ballonnen en papa is bedonderd door een jongen die hem vroeg de plaatselijke voetbalclub te sponsoren. Omdat hij niet de beroerdste is gaf papa de jongen 10 cedi.Later kwamen we nog zo'n 8 jongens tegen met dezelfde vraag...
Zaterdag was het tijd om onze eigen tragische geschiedenis onder ogen te zien in Elmina. De Nederlanders waren hier ten tijden van de slavernij gehuisvest en hebben dus hard meegewerkt aan de deportatie van duizenden Afrikanen. Het was een confronterende rondleiding, die 'opgeleukt' werd door een vreselijk irritant-arrogant-uitziende Ghanees, die je aan kon kijken alsof je persoonlijk gezorgd had voor de verschrikkelijke dingen die hier honderden jaren geleden zijn gebeurd.
Elmina bleek zaterdag niet alleen een plaats met een tragische geschiedenis te zijn. Buiten het kasteel vond namelijk een jaarlijks festival plaats, waarbij allerlei koningen uit de Central Region hun voorvaderen kwamen eren. Het was heel bijzonder om te zien hoe de koningen het veld op werden gedragen in de 'badkuipen' bekleed met prachtige stof. Het was een festival waar veel hoogwaardigheidsbekleders aanwezig waren, waaronder de Nederlandse ambassadrice hier in Ghana.
Zondagochtend heb ik wederom gedaan, waarvan ik drie jaar geleden heb gezegd dat ik het nooit meer zou doen: de canopy walk in Kakum National Park. Loopbruggen op 40 meter hoogte door een regenwoud. Het klinkt instabiel, het ziet er instabiel uit en het feit dat de 'rope engineer' pas na ons de bruggen checkte, gaf ook niet erg veel vertrouwen. Toch hebben we alledrie de tocht overleefd en een beetje kunnen genieten van de omgeving van het bos.
In Cape Coast hebben we verder vooral genoten van de zon en de boeken die we uit Nederland hebben meegenomen. In het prieeltje van ons hotel bleek het goed vertoeven en tijdens de avondwandeling van en naar het restaurant keken we onze ogen uit naar alle chaos in het kleine stadje.
Gisteren zijn we naar Kumasi vertrokken. De weg tussen Cape Coast en Kumasi is verschrikkelijk slecht en zelfs een comfortabele STC bus kon niet voorkomen dat mama hardstikke ziek werd. De reis die volgens onze gids vier uur zou duren, duurde uiteindelijk slechts drie uur. Iets wat niet lag aan de verbetering van de weg in het afgelopen jaar, maar aan de snelheid waarmee onze buschauffeur door de dorpjes scheurde.
In Kumasi aangekomen checkten we in in een 'upmarket' hotel buiten de stad. Het is het aller aller aller vreemdste hotel waar ik ooit ben geweest. En ik heb vreemde hotels gezien in Griekenland (met een Saddam Hussein look-a-like als receptionist) en Afrika (met gigantisch smerige toiletten en open badkamers). Dit hotel zou volgens onze gids een luxe hotel zijn, met een minibar, mooie meubels etc. Helaas doet het hotel me eerder denken aan het allergoedkoopste budgethotel waar ik ooit heb gezeten in Yeji. Met blauwe en rode lampen in het restaurant waan ik me ook hier op de Wallen. Het restaurant serveert voedsel vanuit de balie van de receptie (?), mijn bed ligt hetzelfde als dat in Klikor en de minibar is wel aanwezig, maar niet gevuld. Bovendien bestaat de satteliet-tv uit slechts 5 zenders, worden er kinderen gevoed op de balie en lijken er geen andere gasten aanwezig te zijn. Vaag, heel erg vaag.
Vandaag zijn we het hotel ontvlucht (hoewel papa en mama het best goed naar hun zin hebben in hun kamer, waarin in bed staat waar de gemiddelde pooier op de Wallen een moord voor zou doen). Allereerst hebben we op Kejetia Market hier in Kumasi rondgewandeld. Papa en mama hebben hun ogen uitgekeken naar de vele kraampjes en mensen die hier rondliepen. Kilo's vis en ingewanden van dieren waren hier te koop, naast duizenden emmers, pepers, bekers, schoenen en stoffen.
Toen het begon te regenen zijn we naar het National Cultural Centre geweest, waar het Prempreh II Jubilee museum hebben bekeken. Dit museum is geheel gewijd aan de Ashanti koningen van het verleden en het heden. De rondleiding die we hier kregen was echt heel erg informatief en leuk en hoewel het museum slechts 40 m2 groot is, hebben we veel geleerd.
Morgen zullen we weer naar Accra reizen, waar we nog een dag door zullen brengen voordat papa en mama donderdagnacht terug naar huis vliegen en mij hier achterlaten.
Het volgende berichtje zal volgen uit Accra, naar alle waarschijnlijkheid als papa en mama al weer in Nederland terug zijn met al hun verhalen en indrukken.
We besloten in te checken in het Mighty Victory hotel, een hotel waar Gwen en ik drie jaar geleden onze laatste dagen in Ghana hebben doorgebracht. Omdat het ons wel lekker leek om tijd aan de kust door te brengen zeiden we tegen de receptionist dat we vier nachten zouden blijven. Een domme beslissing, want nog geen uur later kwamen we erachter dat er ook hutjes aan het strand verhuurd werden voor minder geld...
Vrijdagochtend bezochten we Cape Coast Castle: een van de slavenforten aan de West-Afrikaanse kust. Tijdens de slavernij (en daarvoor) hadden de Britten hier de macht en vervoerden zij (met behulp van Ghanese koningen!) duizenden en duizenden slaven naar Amerika. Het was een indrukwekkende rondleiding, van een man die, dankzij een half gebit, onverstaanbaar was. Gelukkig had hij ook een boekje geschreven, dat we maar moesten kopen als we meer wilden weten. Volgensmij was dat halve gebit een verkooptactiek!
Het strand van Cape Coast hebben we na onze eerste ervaring vermeden. Mama is aangevallen door kinderen en zelfs volwassenen om een paar ballonnen en papa is bedonderd door een jongen die hem vroeg de plaatselijke voetbalclub te sponsoren. Omdat hij niet de beroerdste is gaf papa de jongen 10 cedi.Later kwamen we nog zo'n 8 jongens tegen met dezelfde vraag...
Zaterdag was het tijd om onze eigen tragische geschiedenis onder ogen te zien in Elmina. De Nederlanders waren hier ten tijden van de slavernij gehuisvest en hebben dus hard meegewerkt aan de deportatie van duizenden Afrikanen. Het was een confronterende rondleiding, die 'opgeleukt' werd door een vreselijk irritant-arrogant-uitziende Ghanees, die je aan kon kijken alsof je persoonlijk gezorgd had voor de verschrikkelijke dingen die hier honderden jaren geleden zijn gebeurd.
Elmina bleek zaterdag niet alleen een plaats met een tragische geschiedenis te zijn. Buiten het kasteel vond namelijk een jaarlijks festival plaats, waarbij allerlei koningen uit de Central Region hun voorvaderen kwamen eren. Het was heel bijzonder om te zien hoe de koningen het veld op werden gedragen in de 'badkuipen' bekleed met prachtige stof. Het was een festival waar veel hoogwaardigheidsbekleders aanwezig waren, waaronder de Nederlandse ambassadrice hier in Ghana.
Zondagochtend heb ik wederom gedaan, waarvan ik drie jaar geleden heb gezegd dat ik het nooit meer zou doen: de canopy walk in Kakum National Park. Loopbruggen op 40 meter hoogte door een regenwoud. Het klinkt instabiel, het ziet er instabiel uit en het feit dat de 'rope engineer' pas na ons de bruggen checkte, gaf ook niet erg veel vertrouwen. Toch hebben we alledrie de tocht overleefd en een beetje kunnen genieten van de omgeving van het bos.
In Cape Coast hebben we verder vooral genoten van de zon en de boeken die we uit Nederland hebben meegenomen. In het prieeltje van ons hotel bleek het goed vertoeven en tijdens de avondwandeling van en naar het restaurant keken we onze ogen uit naar alle chaos in het kleine stadje.
Gisteren zijn we naar Kumasi vertrokken. De weg tussen Cape Coast en Kumasi is verschrikkelijk slecht en zelfs een comfortabele STC bus kon niet voorkomen dat mama hardstikke ziek werd. De reis die volgens onze gids vier uur zou duren, duurde uiteindelijk slechts drie uur. Iets wat niet lag aan de verbetering van de weg in het afgelopen jaar, maar aan de snelheid waarmee onze buschauffeur door de dorpjes scheurde.
In Kumasi aangekomen checkten we in in een 'upmarket' hotel buiten de stad. Het is het aller aller aller vreemdste hotel waar ik ooit ben geweest. En ik heb vreemde hotels gezien in Griekenland (met een Saddam Hussein look-a-like als receptionist) en Afrika (met gigantisch smerige toiletten en open badkamers). Dit hotel zou volgens onze gids een luxe hotel zijn, met een minibar, mooie meubels etc. Helaas doet het hotel me eerder denken aan het allergoedkoopste budgethotel waar ik ooit heb gezeten in Yeji. Met blauwe en rode lampen in het restaurant waan ik me ook hier op de Wallen. Het restaurant serveert voedsel vanuit de balie van de receptie (?), mijn bed ligt hetzelfde als dat in Klikor en de minibar is wel aanwezig, maar niet gevuld. Bovendien bestaat de satteliet-tv uit slechts 5 zenders, worden er kinderen gevoed op de balie en lijken er geen andere gasten aanwezig te zijn. Vaag, heel erg vaag.
Vandaag zijn we het hotel ontvlucht (hoewel papa en mama het best goed naar hun zin hebben in hun kamer, waarin in bed staat waar de gemiddelde pooier op de Wallen een moord voor zou doen). Allereerst hebben we op Kejetia Market hier in Kumasi rondgewandeld. Papa en mama hebben hun ogen uitgekeken naar de vele kraampjes en mensen die hier rondliepen. Kilo's vis en ingewanden van dieren waren hier te koop, naast duizenden emmers, pepers, bekers, schoenen en stoffen.
Toen het begon te regenen zijn we naar het National Cultural Centre geweest, waar het Prempreh II Jubilee museum hebben bekeken. Dit museum is geheel gewijd aan de Ashanti koningen van het verleden en het heden. De rondleiding die we hier kregen was echt heel erg informatief en leuk en hoewel het museum slechts 40 m2 groot is, hebben we veel geleerd.
Morgen zullen we weer naar Accra reizen, waar we nog een dag door zullen brengen voordat papa en mama donderdagnacht terug naar huis vliegen en mij hier achterlaten.
Het volgende berichtje zal volgen uit Accra, naar alle waarschijnlijkheid als papa en mama al weer in Nederland terug zijn met al hun verhalen en indrukken.
-
08 Juli 2008 - 17:20
Wilma:
Ik wil eventjes op deze
manier op de goed bedoelde wensen van iedereen te reageren.
Het is hier prachtig maar soms wel heel erg wennen aan de andere normen en gewoontes hier, maar evengoed zijn er hier erg aardige mensen die altijd met je willen praten en de kleintjes willen je alleen maar aanraken. verder is het eten hier tot nu toe prima bevallen, het valt mee met het pittige karakter daarvan. De bus, tro-tro en taxi ritten zijn weer 'n heel ander verhaal, je houd soms je hart vast als je ziet hoe hard ze hier over de soms zeer slechte wegen zigzaggen om al de gaten in de weg te vermijden, maar we hebben het nog steeds overleeft.
bedankt voor de lieve wensen voor ons "de oudjes"
Marino en Wilma
-
08 Juli 2008 - 17:41
Simone:
Heeeee Ligtvoetjes on the road!!
Zo te lezen hebben jullie het erg naar jullie zin en maken jullie enorm veel indrukwekkende dingen mee :-)
Inge wat goed dat je weer over die enge hoge loopbruggen bent gegaan......je had nog zo gezegd dat je het noooooooooooooooooooit meer zou doen!!
Nog heel veel plezier, Tante Wilma en Ome Marino geniet nog even en een goede reis terug. En Inge ik zal aan je denken als je helemaal remi in dat verre oord achter blijft, geniet want voor je het weet ben je weer "back in Leiden" in je fris en fruitige studentenkamer ;-)
liefs Simone -
08 Juli 2008 - 17:58
Ome Jan:
Marino,Wilma,Inge,
Hallo hier een berichtje uit de Kets .
Als ik die verhalen lees wat jullie daar allemaal meemaken is het een reis om nooit te vergeten.
Maar ik weet nu zeker dat ik die kant niet uit ga , ik wordt al ziek in een schommel en dan zeker in die bussen en auto`s of wat er voor door moet gaan waar jullie mee reizen.
Ik blijf maar in de moderne wereld vacantie houden.
Inge veel plezier met je verdere reis door Chana, en Marino en Wilma goede reis terug naar de Kets.
Groetjes van Ome Jan en Tante Dini -
09 Juli 2008 - 08:56
Hans Ligtvoet:
Inge, ik heb zojuist je verhaal weer gelezen en hierdoor krijgen wij een indruk van dat land.Ik ben nog steeds niet van plan om naar Chana te gaan.Het valt mij mee dat de oudjes het goed naar hun zin hebben, maar ze hebben aan jou een goede gids denk ik. Voor de oudjes nog een paar fijne dagen en een goede terugreis toegewenst. Inge, wij wensen jou nog een prettig verblijf toe in de komende weken. Ik blijf je op de site volgen.
Groeten, Hans en Sjan -
10 Juli 2008 - 12:06
Malaika:
Heej Inga,
Samehani sana sana sana, ik kwam nu pas tot de conclusie dat je natuurlijk ook die website nog had!! Maar dus wat extra-lang leesplezier gehad en me goed kunnen voorstellen hoe het aan de westkust van Afrika is.. Als het nou heel goed bevalt, ga je dan volgend jaar nog 2 weekjes met me mee?? hihi.. Super veel plezier, hoop dat de weken zonder je ouders minstens zo goed worden als met 'parental supervision..' (of was het net effe andersom., hihi) en zorg goed voor jezelf! Maar dat zal goedkomen..
Tot september!!
groetjes, Marijke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
