Een warme omhelzing
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
16 Februari 2014 | Nigeria, Ibadan
Ayo en ik wachten in de auto op de zojuist bestelde suya – pittig geroosterd vlees. Het is Valentijnsdag in Ibadan. Kinderen blijven thuis van school, zodat ze vandaag de naam van de school niet kunnen beschamen door onzedelijk gedrag. Ayo besluit zijn brave meiden te verwennen met het vlees. ‘We will drink a bottle of red wine with it!’ Achter ons loopt een grote groep moslims met pamfletten. ‘Vandaag is de kick-off van hun Jihad-week’, zegt Ayo. Ik kijk hem verward aan, had ik ‘m goed verstaan? ‘Jihad-week?’ Ik had het goed gehoord, de studenten organiseren Jihad-week. Een week met openbare seminars over de islam. Ze leggen uit dat Jihad niet gaat over oorlog en geweld. Het bestaat al tientallen jaren op de campus. Ik vind het maar bizar, die naam. Ayo duidelijk ook. Het is half zeven en buiten is het nog steeds warm. De eerste regen van het jaar is nog niet gevallen. Af en toe drijven er wolken over die een heftige regenbui aankondigen, maar ze vliegen allemaal over.
Ik ben alweer 4 dagen in Nigeria. Net voor vertrek werd ik ten huwelijk gevraagd door Kenneth. Hij ging tijdens ons afscheid vol tranen in de drukke vertrekhal op zijn knieën om me officieel te vragen of ik met hem wilde trouwen. Natuurlijk! Ik hield hem in m’n armen en wilde niet meer loslaten. Ik was, en ben, de gelukkigste vrouw op aarde (hoe cliché dat ook mag klinken). Twee minuten later vertrok ik met een lach en met een traan naar de gate. Niets kon mijn humeur nog verpesten. Niet de flinke vertraging op Schiphol. Niet mijn buurman in het vliegtuig die op zijn vlucht uit Londen ’s ochtends al flink gedronken had en vervolgens nog drie blikjes van, volgens de steward ‘the best beer in the world’ (Heineken) dronk. Niet mijn buurman in het vliegtuig toen hij het overheerlijke toetje liet staan. Niet mijn buurman in het vliegtuig toen hij met zijn mond open in diepe slaap viel en pas een uur voor het einde van de vlucht wakker werd, terwijl mijn blaas ondertussen op klappen stond. Niet de technische problemen op het vliegveld in Lagos. Niet de man die toch opstond, terwijl de purser vijf keer duidelijk had gezegd dat iedereen moest blijven zitten. Nee, niets kon mijn humeur verpesten. Helemaal niets. Toen de problemen met de gate in Lagos waren opgelost, liep ik het vliegtuig uit. ‘Tot ziens!’ zei de steward en de intense warmte van Nigeria omhelsde me alsof ze me wilde zeggen: Je gaat dan wel trouwen, maar ik wil je niet loslaten!
Ik werd opgehaald door Bami en Joe. Het is altijd weer een opluchting als ik het vliegveld af kom, zonder dat mijn tas wordt doorzocht. Dit keer had ik twee grote stukken Aldi-kaas, twee pakken koffie, een ruime kilo gedroogd fruit en een enorme nieuwe garderobe met prijskaartjes voor de Ojebode’s meegenomen. Nog geen 24 uur later leverde ik het allemaal af in Ibadan. Om 10 uur de volgende ochtend zat ik namelijk al aan de vergadertafel in Ayo’s kantoor met de laptop open. Meedoen in Ayo’s werkritme was mijn doel voor de week. Dat betekent dagen van 7 tot 7. Ik wilde per se een aantal papers schrijven en mezelf goed voorbereiden op mijn werk in het oosten van Nigeria. En dat is gelukt. Overdag hard werken, met af en toen een wandeling over de campus en een praatje met mensen hier en daar (en korte dutjes in een luie stoel), en ’s avonds meedoen met het gezin. Luisteren naar de driejarige Mosun die je de oren van de kop kletst in fantastisch Engels. ‘Aunty Inge, I will first you!’ tijdens het eten, omdat ze zeker weet dat ze haar bord als eerste leeg zal hebben en dus van mij zal winnen. En later luisteren naar iedereen in huis die ’s avonds samen de Bijbel lezen en aan de hand daarvan over dagelijkse zaken spreken. En Mosun die dan in keurig Engels zegt: ‘I don’t have any contribution’.
Een man zet een bord met ‘no parking’ op de plek waar wij al geparkeerd staan. Ik moet lachen. This Naija! De suya-verkoper klopt op het raam en zwaait met twee dampende zwarte plastic zakjes: ‘Here’s your suya, sir’. De geur van geroosterd vlees en uienringen vult de auto. We rijden naar huis door de pikdonkere straten van Ibadan. Mosun komt naar de poort gerend zodra ze de koplampen ziet. Dit is haar auto en zij rijdt hem hoe dan ook iedere avond naar binnen. Ze springt in de Toyota, geeft haar vader een warme knuffel en draait wat aan het stuur. De wijn staat al koud als we binnenkomen. Voordat we de fles kunnen openmaken, is het tijd voor devotie. In een kring buiten in de tuin bespreken we Genesis 24. In het midden van de kring ligt de fles rode wijn. Als de discussie te lang lijkt te duren, wordt Ayo ongeduldig. De rode wijn loert. Er wordt snel wat gebeden en nog voor er goed en wel ‘Amen’ is gezegd, is de fles al open. Op is hij nog geen 5 minuten later. Ik sip nog een beetje aan mijn glas, terwijl de rest de wijn achterover lijkt te hebben gegooid. Het is tijd om mijn tas te pakken en te gaan slapen. Morgen gaat de wekker om half zes.
Ik ben alweer 4 dagen in Nigeria. Net voor vertrek werd ik ten huwelijk gevraagd door Kenneth. Hij ging tijdens ons afscheid vol tranen in de drukke vertrekhal op zijn knieën om me officieel te vragen of ik met hem wilde trouwen. Natuurlijk! Ik hield hem in m’n armen en wilde niet meer loslaten. Ik was, en ben, de gelukkigste vrouw op aarde (hoe cliché dat ook mag klinken). Twee minuten later vertrok ik met een lach en met een traan naar de gate. Niets kon mijn humeur nog verpesten. Niet de flinke vertraging op Schiphol. Niet mijn buurman in het vliegtuig die op zijn vlucht uit Londen ’s ochtends al flink gedronken had en vervolgens nog drie blikjes van, volgens de steward ‘the best beer in the world’ (Heineken) dronk. Niet mijn buurman in het vliegtuig toen hij het overheerlijke toetje liet staan. Niet mijn buurman in het vliegtuig toen hij met zijn mond open in diepe slaap viel en pas een uur voor het einde van de vlucht wakker werd, terwijl mijn blaas ondertussen op klappen stond. Niet de technische problemen op het vliegveld in Lagos. Niet de man die toch opstond, terwijl de purser vijf keer duidelijk had gezegd dat iedereen moest blijven zitten. Nee, niets kon mijn humeur verpesten. Helemaal niets. Toen de problemen met de gate in Lagos waren opgelost, liep ik het vliegtuig uit. ‘Tot ziens!’ zei de steward en de intense warmte van Nigeria omhelsde me alsof ze me wilde zeggen: Je gaat dan wel trouwen, maar ik wil je niet loslaten!
Ik werd opgehaald door Bami en Joe. Het is altijd weer een opluchting als ik het vliegveld af kom, zonder dat mijn tas wordt doorzocht. Dit keer had ik twee grote stukken Aldi-kaas, twee pakken koffie, een ruime kilo gedroogd fruit en een enorme nieuwe garderobe met prijskaartjes voor de Ojebode’s meegenomen. Nog geen 24 uur later leverde ik het allemaal af in Ibadan. Om 10 uur de volgende ochtend zat ik namelijk al aan de vergadertafel in Ayo’s kantoor met de laptop open. Meedoen in Ayo’s werkritme was mijn doel voor de week. Dat betekent dagen van 7 tot 7. Ik wilde per se een aantal papers schrijven en mezelf goed voorbereiden op mijn werk in het oosten van Nigeria. En dat is gelukt. Overdag hard werken, met af en toen een wandeling over de campus en een praatje met mensen hier en daar (en korte dutjes in een luie stoel), en ’s avonds meedoen met het gezin. Luisteren naar de driejarige Mosun die je de oren van de kop kletst in fantastisch Engels. ‘Aunty Inge, I will first you!’ tijdens het eten, omdat ze zeker weet dat ze haar bord als eerste leeg zal hebben en dus van mij zal winnen. En later luisteren naar iedereen in huis die ’s avonds samen de Bijbel lezen en aan de hand daarvan over dagelijkse zaken spreken. En Mosun die dan in keurig Engels zegt: ‘I don’t have any contribution’.
Een man zet een bord met ‘no parking’ op de plek waar wij al geparkeerd staan. Ik moet lachen. This Naija! De suya-verkoper klopt op het raam en zwaait met twee dampende zwarte plastic zakjes: ‘Here’s your suya, sir’. De geur van geroosterd vlees en uienringen vult de auto. We rijden naar huis door de pikdonkere straten van Ibadan. Mosun komt naar de poort gerend zodra ze de koplampen ziet. Dit is haar auto en zij rijdt hem hoe dan ook iedere avond naar binnen. Ze springt in de Toyota, geeft haar vader een warme knuffel en draait wat aan het stuur. De wijn staat al koud als we binnenkomen. Voordat we de fles kunnen openmaken, is het tijd voor devotie. In een kring buiten in de tuin bespreken we Genesis 24. In het midden van de kring ligt de fles rode wijn. Als de discussie te lang lijkt te duren, wordt Ayo ongeduldig. De rode wijn loert. Er wordt snel wat gebeden en nog voor er goed en wel ‘Amen’ is gezegd, is de fles al open. Op is hij nog geen 5 minuten later. Ik sip nog een beetje aan mijn glas, terwijl de rest de wijn achterover lijkt te hebben gegooid. Het is tijd om mijn tas te pakken en te gaan slapen. Morgen gaat de wekker om half zes.
-
16 Februari 2014 - 13:16
Wilma:
he, wat gezellig om ook op deze manier weer te lezen van je belevenissen!
En het is zeker goed om te lezen dat je bij Ayo en zijn gezin altijd een goed gezinsvervangend
Warm en welkom thuis vind!
Lieverd geniet ervan en werk ze!
Xxx mutti
-
16 Februari 2014 - 13:32
Marijke:
Jaaaa reisverslagen! Ben je toch dichtbij, ik kan er altijd enorm van genieten. -
16 Februari 2014 - 13:53
Tante Dini:
Hoi Inge
Leuk om weer van je te horen en dat we je van hieruit weer kunnen volgen van wat je allemaal mee maakt.
Er valt heel wat te beleven als ik dat zo lees.
Ver weg en toch zo dichtbij fijn hè met de computer kunnen we je toch volgen.
Nou Inge geniet ervan en tot horens maar weer !
Liefs en groetjes van ons
Tante Dini xxx -
16 Februari 2014 - 18:27
Elize:
Hoi Inge,
Ik zie er naar uit om je blog te volgen. Fijne tijd!
Groetjes, Elize -
16 Februari 2014 - 18:46
Sarah:
Geniet en werkse! Die maanden zijn zó om!
Liefs uit Rwanda (nog wel ;-)) -
16 Februari 2014 - 20:28
Marieke:
Ik ben jaloers, nieuwsgierig en vind het enorm gaaf! Ik lees de aankomende maanden lekker mee!! :)
Happy travels!!!
Gr. Marieke -
16 Februari 2014 - 23:22
Marino:
Fijn dat je weer zo gezellig ontvangen bent bij de familie Ojebode. Veel succes in Calabar. XXX
-
17 Februari 2014 - 09:11
Femke:
Kom maar door met het volgende verslag ooooh;)! Liefs -
17 Februari 2014 - 09:19
Gitty:
Allereerst gefeliciteerd met je verloving!!
Doe Ayo en z'n gezin de groeten, en geniet van alles wat je gaat meemaken. -
17 Februari 2014 - 10:37
Marie-jose:
Hallo Inge
Wat een leuk nieuws gefeliciteerd met je verloving dat was een verassing.
Nu zal je hem wel extra missen.
Maar nu hed je iets om naar uit te kijken.
Als het zover is dan kun je te raden bij mijn voor de bruiloft want met 2 trouwpartijen in een jaar weet ik er alles van af.
Nu kan je moeder het vast afkijken bij mij.
Nu eerst Nigeria maar ondergaan. Het lijkt er op dat je toch nog een leuke tijd daar krijgt.
Ik blijf je volgen.
Groeten
Marie-Jose -
17 Februari 2014 - 10:38
Marissa:
Ha Ing, leuk je verhalen weer te lezen!! Veel succes daar en keep the stories comin' :)
liefs maris -
17 Februari 2014 - 14:14
Bart:
Hee Inge wat een super schrijfstijl heb je. Ik zie het helemaal voor me. Jaloers ben ik zeker!! Succes met het behalen van je doelen daar en natuurlijk gefeliciteerd met je verloving!!!
je kent me verder niet maar als je het niet erg vindt blijf ik je blogs volgen!
groeten van Bart (zoon van gaby, collega van marino) -
22 Februari 2014 - 09:27
Marijke Van Der Lee:
Het kostte mij een week om toegang te krijgen tot het verslag, maar het is de moeite meer dan waard. Geweldig!!!! Veel plezier daar. -
24 Februari 2014 - 11:40
Gaby:
Hoi Inge,
Met veel plezier heb ik je verhaal gelezen. Allereerst van harte gefeliciteerd met je verloving. Mooi hoe je vertelt hoe niets je humeur kan verpesten ;-))
Ik ga je avonturen zeker volgen. Veel plezier daar!
groetjes Gaby ( collega van jouw supertrotse vader)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
